Początki tenisa ziemnego sięgają XIV wieku, kiedy to pojawiły się pierwsze wzmianki na temat „gry dłonią”. Złoty okres tej dyscypliny przypada na XV – XVI wiek kiedy to tenis powszechnie nazywano „jeu de paume”.

Kolebką tenisa śmiało można nazwać Francję, bo właśnie tam ulubioną grą arystokratów było odbijanie piłeczki nad siatką (często grywano na dworze Ludwika XIV). Najpierw dłońmi, a od XVI wieku drewnianą rakietką.

Współczesny tenis wywodzi się z kortów Wimbledonu. To właśnie w Anglii w 1874 r. zainspirowany francuską zabawą major W.C. Wingfield opracował zasady gry i opatentował nową grę „lawn tenis”. Na początku grano drewnianymi rakietami i gumową piłką owleczoną flanelą, jednakże tylko kwestią czasu było zastąpienie tego sprzętu metalowymi rakietami i współczesnymi piłkami.

W 1877 roku w londyńskiej dzielnicy Wimbledon odbył się pierwszy turniej współczesnego tenisa i po dzień dzisiejszy odbywa się corocznie. Jest to jeden z najbardziej prestiżowych turnieji tenisowych, który wraz z US Open, French Open oraz Australian Open tworzy tzw. Wielki Szlem. Wygrana w tych turniejach ceniona jest wyżej od triumfu olimpijskiego.

Poza Wielkim Szlemem na uwagę zasługują: indywidualny turniej kończący sezon MASTERS (kobiet i mężczyzn) oraz Puchar Davisa, Puchar Świata (mężczyzn) i Puchar Federacji (kobiet) w rozgrywkach drużynowych.

Do 1924 roku tenis był dyscypliną olimpijską jednakże został wycofany z programu Igrzysk aby powrócić w 1988 roku.

Zasady gry w tenisa nie zmieniały się zbytnio na przestrzeni lat poza wprowadzeniem w latach 70 tie-breaka (w celu uniknięcia zbyt długich meczy).

Początkowo gra w tenisa była zdominowana przez zawodników z wyższych sfer z takich krajów jak: Anglia, Ameryka oraz Australia. Co więcej do 1968 r. tenis amatorski był oddzielnie traktowany od profesjonalnego. Zawodnik, który grał profesjonalnie nie mógł uczestniczyć w turniejach amatorskich.

Po zmianie tych reguł rozpoczęła się tzw. OPEN ERA gdzie tenis przestał być grą elitarną, a dzięki telewizji rozprzestrzenił się po całym świecie.

Zaczęły powstawać nowe potęgi światowego tenisa: w Niemczech (Boris Becker, Steffi Graf) w dawnej Czechosłowacji (Martina Navrátilová, Hana Mandlikova, Ivan Lendl), w Belgii (Kim Clijsters, Justine Henin-Hardenne), Szwecji (Björn Borg, Stefan Edberg i Mats Wilander) oraz Rosji (Jewgienij Kafielnikow, Marat Safin), Serbii (Ana Ivanović, Jelena Janković, Novak Djoković), Szwajcarii (Martina Hingis, Roger Federer), Hiszpanii (Manolo Santana, Arantxa Sanchez Vicario, Rafael Nadal), Argentynie (Guillermo Vilas, Gabriela Sabatini, David Nalbandian).

W tenisa gra się na specjalnie przygotowanym korcie. Może on mieć nawierzchnię trawiastą lub ceglastą (korty ziemne).

W celu rozpoczęcia gry należy zaserwować. Najpierw jednak przy pomocy monety lub rakiety należy wylosować prawo do pierwszego serwisu. Serwować należy zza linii głównej na przeciwlegle pole serwisowe, zmieniając stronę kortu po każdym punkcie. Piłką podrzuconą do serwisu trzeba trafić w karo serwisowe po przekątnej kortu. Jeżeli przy serwisie piłka muśnie siatkę, serwis jest powtarzany lecz zawodnik nie traci punktu (net).

Po dwóch nie udanych próbach następuje podwójny błąd serwisowy, który skutkuje przyznaniem punktu przeciwnikowi. Idealnie zagrany serw, którego przeciwnik nie jest w stanie odebrać nazywa się asem serwisowym.

Piłka po przejściu nad siatką może maksymalnie raz dotknąć ziemi zanim zostanie odbita. Zawodnik musi trafić odbitą piłką w pole przeciwnika, przy czym jeśli piłka trafi na linię zagranie traktowane jest jako poprawne.

W czasie wymiany zawodnik nie może dotknąć siatki ani odbić piłki znajdującej się na połowie przeciwnika. W odróżnieniu od siatkówki, w tenisie można zagrać piłkę z boku siatki.

Po każdym gemie następuje zmiana zawodnika serwującego, a po każdym nieparzystym gemie zmiana pola gry.

Wygranie pierwszej wymiany liczy się jako 15, drugiej 30, a trzeciej 40. Czwarty zdobyty punkt daje wygraną, zwaną gemem. Jeśli w gemie każdy z zawodników ma po 3 punkty (40:40), sytuację taką nazywamy „równowagą” (deuce). Aby wygrać grę, jeden z nich musi zdobyć dwa punkty pod rząd. Pierwszy taki punkt nazywamy „przewagą” (advantage). Zdobycie sześciu gemów daje seta pod warunkiem, że różnica wygranych gemów wynosi co najmniej 2.

Gdy stan gry wynosi po 6 gemów w secie, najczęściej wprowadza się tie-break – gem decydujący o wygraniu seta. Wygrywa ten zawodnik, który pierwszy zdobędzie 7 punktów, z zachowaniem dwu punktowej przewagi. Pierwszy serwis w tie-breaku należy do zawodnika, na którego wypada kolej w secie. Zmiana następuje po każdym nieparzystym punkcie. Pole kortu zmienia się również po każdych 6 punktach oraz po zakończeniu tie-breaku.

Podczas wywoływania stanu punktacji, pierwsza liczba oznacza liczbę punktów serwującego. Zasada ta nie dotyczy tie-breaku, w którym pierwsza liczba odnosi się zawsze do zawodnika wygrywającego.

W 2006 roku w grze podwójnej mężczyzn wprowadzono tzw. super tie-break – w razie remisu 1-1 w setach gra się dodatkowo 3 seta, a drużyna która jako pierwsza zdobędzie 10 punktów (przy 2 punktach przewagi) wygrywa tego seta i cały mecz.

Mecze zwykle gra się do 2 wygranych z 3, lub 3 wygranych z 5 setów.

Forhend (ang. forehand drive) - to podstawowe uderzenie z głębi kortu zarówno dla graczy początkujących, jak i zaawansowanych. Uderzenie piłki następuje w kierunku zgodnym z ruchem wewnętrznej części dłoni. To neutralne zagranie, które można wykonać zarówno z pozycji zamkniętej, jak i półotwartej.

Bekhend (ang. backhand drive) – to drugie, obok forhendu, podstawowe uderzenie z głębi kortu. Jednakże bekhend jest uderzeniem mniej neutralnym i wymaga większej precyzji oraz głębszego zamachu. Uderzenie piłki następuje w kierunku zgodnym z ruchem grzbietowej części dłoni.

Pozostałe zagrania:

• odwrotny forhend (ang. run-around forehand) - uderzenie wewnętrzną stroną rakiety piłki zagranej na bekhend,


• wolej (ang. volley) - uderzenie piłki z powietrza, przed odbiciem od kortu,


• serw and wolej (ang. serve and volley) - sposób rozgrywania akcji, polegający na wykonaniu serwisu (im trudniejszy, bardziej wyrzucający przeciwnika z kortu, tym lepiej) i natychmiastowym pójściu do siatki, celem zagrania kończącego woleja,


• półwolej (ang. half-volley) - uderzenie piłki zaraz po odbiciu od nawierzchni kortu,


• lob - przerzucenie piłki wysoko nad przeciwnikiem,


• skrót, dropszot (ang. drop-shot) - lekkie odbicie piłki, tak aby spadła tuż za siatką i przeciwnik który jest wysunięty daleko poza linię końcową nie zdążył do niej dobiec,


• slajs (ang. slice) - podcięcie piłki, nadające jej rotację wsteczną (ang. backspin),


• topspin (ang. topspin)- uderzenie piłki nadające jej rotację przednią, tzw. postępującą,


• smecz (ang. smash) - mocne ścięcie górnej piłki zagranej przez rywala,


• uderzenie kończące (ang. winner) - uderzenie po którym zawodnik zdobywa punkt, w taki sposób, że przeciwnik nie dotyka piłki,


• kros (ang. cross) - uderzenie piłki po przekątnej boiska.