Nie można opisać w sposób wyczerpujący historii tańca w rozumieniu ogólnym. Towarzyszył on ludziom od zawsze, zmieniał on tylko swoją funkcję. W najdawniejszej historii spotykamy się z tańcem deszczu, wojennym, czy tańcem jako formą rozrywki.

Mówiąc o tańcu jako dyscyplinie, najczęściej myślimy o tańcu towarzyskim. Jego historia sięga XVIII wieku, gdy w Europie zaczął rozprzestrzeniać się pierwszy taniec towarzyski – walc. Choć nie został on przyjęty przez arystokrację, w 1786 roku został pokazany w Teatrze Wiedeńskim w operze "La Costa Rara". Nawet wtedy odzywały się głosy krytyczne, mówiące o gorszącym sposobie trzymania partnerów. Walc zyskiwał coraz większą reputację, a kompozytorzy, jak Straussowie czy Lanner, chętnie sięgali po jego tematykę.

Na początku XX wieku pojawiło się tango, inspirowane hiszpańskimi hanaberą i flamenco. Zrobiło ono bardzo szybką karierę na całym świecie i zachwycano się nim na wszystkich salonach.

W latach wojennych do Europy przywędrował fokstrot – taniec pierwotnie wykonywany przez czarnoskórą ludność w Ameryce. Po nim, w niedługim czasie, społeczeństwo zachwyciło się jivem – bardzo podobnym do późniejszego rock’n’rolla.

Dopiero w połowie XX wieku Europa zaczęła inspirować się innymi krajami i zaczerpnęła sambę z Brazylii oraz rumbę, mambo i cha-chę z Kuby.

TANIEC W POLSCE
W naszym kraju największy wkład w rozwój tańca towarzyskiego miał profesor Marian Wieczysty, który stworzył cały system szkolenia tancerzy, instruktorów, a także zasady współzawodnictwa. Nie bał się także wprowadzać do zakresu sportowego tańca różnych nowości, takich jak rock’n’roll akrobatyczny, czy tak dziś ceniony freestyle. Otrzymał on między innymi prestiżową nagrodę Carl Alan Overseas Award 81 przyznaną mu w Wielkiej Brytanii, a także Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

TAŃCE STANDARDOWE

• walc angielski
• walc wiedeński
• fokstrot
• tango
• quickstep
• tańce latynoamerykańskie
• samba
• rumba
• cha-cha
• pasodoble
• jive

PRZYKŁADOWE TAŃCE UŻYTKOWE

• boogie
• charleston
• mambo
• one-step
• rock `n` roll
• salsa
• swing
• twist

KATEGORIE PODSTAWOWE

• kategorie „hobby”: H, G, F
• kategorie sportowe: E, D, C, B, A, S

Często podział wynika z konieczności rozdzielenia grup wiekowych, najczęściej przyjmuje się podział:

• Młodzicy – w wieku od 6 do 10 lat
• Juniorzy młodsi – od 11 do 13 lat
• Juniorzy – 14 do 16 lat
• Seniorzy – powyżej 17 lat

Turnieje taneczne w Polsce organizowane są przez PTT, czyli Polskie Towarzystwo Taneczne. Tancerze chcący awansować w klasie sportowej muszą zdobyć na takich turniejach określoną liczbę punktów i kilka razy stanąć na podium. W kategoriach „hobby” to uczestnik wybiera klasę w której chce startować. W poszczególnych klasach panują różne zasady, dotyczące chociażby ubioru. Tancerz przechodzący z klasy „C” do „B” jest zobowiązany tańcząc tańce standardowe, zmienić strój z czarnych spodni i białej koszuli z kamizelką na frak.

Cyklicznie odbywają się Ogólnopolskie Turnieje Tańca Towarzyskiego. Sędziowie oceniają każdą kategorię taneczną osobno. Zawody podzielone są na część Tańców Standardowych i Tańców Latynoamerykańskich. Ubiór jaki prezentują tancerze musi być adekwatny do rodzaju prezentowanego stylu. Zasady dotyczące ubioru są bardzo ściśle określone w każdej klasie.

W klasach „E”, „D” i „C” obowiązują po cztery tańce latynoamerykańskie (samba, rumba, cha-cha, jive) i standardowe (walc angielski, walc wiedeński, tango, quickstep). W klasach wyższych dochodzi do każdej z kategorii po jednym tańcu: latynoamerykański pasodoble i standardowy foxtrot.

Taniec jest bardzo szerokim zagadnieniem i poza tańcem towarzyskim są organizowane amatorskie turnieje w innych stylach. Stało się tak za sprawą fascynacji innymi kulturami, a także pojawieniem się nowych rodzajów tańca na świecie.

W dzisiejszych czasach są także organizowane Turnieje Tańca Nowoczesnego, jakim jest na przykład breakdance. Taniec ten wywodzi się z Nowojorskiego Bronxu i za datę jego powstania przyjmuje się rok 1969. Nazwa pochodzi od pierwszych podkładów muzycznych, do których był wykonywany – breakbeatów.

Ruchy tancerza breakdance możemy podzielić na cztery grupy:

• Toprock – jest zazwyczaj wstępem do pokazu i opiera się na gestykulacji, którą można określić jako mowa ciała.
• Power moves – to figury rotacyjne, czyli najbardziej widowiskowy element tego rodzaju tańca. Biorąc pod uwagę prędkość i dynamikę, a także akrobatyczny charakter tych figur, wymagają one dobrego wyczucia równowagi i dużej sprawności fizycznej.
• Freeze – polega na chwilowym zatrzymaniu się w danej pozycji.
• Footwork – to kroki taneczne wykonywane na przykład z pozycji przysiadu podpartego. Muszą być rytmiczne i dynamiczne.

Na organizowanych turniejach istnieje podział na kategorie ze względu na styl breakdance’u, a także na występy solowe i w grupie. Do bardzo efektownych zalicza się bitwy, czyli pojedynki taneczne między dwiema grupami. Tancerze wkraczają na parkiet na zmianę (najpierw przedstawiciele jednej grupy, potem drugiej itd.) starając się pokonać rywala w trudności tricków i wykazać lepsze wyczucie rytmu. Nie skąpią przy tym od gestów wyrażających wyższość i pogardę dla grupy przeciwnej.

W Polsce możemy się spotkać z Turniejami Tańca Brzucha, który pochodzi z Egiptu, a w ostatnich latach tańczy go prawie cały świat z nielicznymi wyjątkami (np. Libia i Algieria), gdzie jest zakazany. Taniec ten ma bardzo długą historię i choć nie występują w nim ściśle określone reguły, co do wykonywanych ruchów, technika opiera się na ruchach bioder, biustu, ramion i tułowia. Charakterystyczne wprawianie poszczególnych części ciała w drgania nazywa się shimmy.