Początki dyscypliny, jak wskazują pierwsze ślady gier i zabaw z użyciem lasek i piłek, sięgają dwóch tysięcy lat p.n.e. Za kolebkę nowoczesnego hokeja na trawie uznaję się Anglię. Tu właśnie w 1875 roku sformułowano pierwsze przepisy regulujące przebieg gry. Sport ten szybko zdobył popularność na całych Wyspach Brytyjskich by wkrótce rozprzestrzenić się na terytorium Europy. W okresie międzywojennym była to druga, po piłce nożnej, najpopularniejsza dyscyplina uprawiana latem przez mieszkańców starego kontynentu.

W olimpijskim debiucie hokeja na trawie, w 1908 roku, rozgrywki zostały całkowicie zdominowane przez reprezentantów Wysp Brytyjskich. Od igrzysk w 1928 nastała era nowego potentata dyscypliny – Indii. Hindusi w hokeja nauczyli się grać od stacjonujących na Subkontynencie wojsk brytyjskich i jak się wkrótce okazało, uczeń przerósł mistrza. Reprezentacja Indii pozostała niepokonaną na Igrzyskach Olimpijskich przez kolejnych 32 lat, a sztuki detronizacji potęgi hokejowej udało się dokonać Pakistanowi. Kolejne lata upłynęły pod znakiem zaciętej rywalizacji tych dwóch drużyn, do których w latach 70-tych dołączyła Federalna Republika Niemiec i nieco później, reprezentanci Antypodów – Australia i Nowa Zelandia. Od tamtego okresu międzynarodowe rozgrywki stały się nieco bardziej „pluralistyczne” i trudno już wskazać jedną jednoznacznie dominującą drużynę.

Kobiecy hokej na trawie na olimpiadzie pojawił się po raz pierwszy dopiero w 1980 roku. Dziewięć lat wcześniej, w 1971 roku rozegrano pierwsze Mistrzostwa Świata w hokeju na trawie. Gospodarzem imprezy była Barcelona. Od tego czasu o tytuł mistrza świata najlepsi laskarze rywalizują regularnie, co 4 lata. Pierwsze Halowe Mistrzostwa Świata odbyły się natomiast w 2003 roku i od razu przyniosły spory sukces polskiej reprezentacji, która w turnieju rozgrywanym w Lipsku zajęła drugie miejsce ustępując w finale gospodarzom imprezy. Polscy hokeiści powtórzyli osiągnięcie na kolejnej edycji halowych Mistrzostw Świata, które odbyły się w 2007 roku w Wiedniu.

HOKEJ NA TRAWIE W POLSCE
Początki dyscypliny w Polsce sięgają przełomu XIX i XX wieku. Pierwszy oficjalny mecz hokeja na trawie w naszym kraju rozegrano 1 lipca 1907 we Lwowie na boisku Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", pomiędzy zawodnikami Czarnych Lwów oraz Pogoni Lwów. Po wojnie centrum hokeja na trawie stały się Wielkopolska i Śląsk. Obecnie dyscyplinę uprawia się przede wszystkim w takich miastach jak Poznań, Gniezno, Środa Wielkopolska, Toruń, Rogowo, Gąsawa, Siemianowice Śląskie oraz Gliwice, Wrocław i Brzeziny.

PRZEBIEG SPOTKANIA
Mecz hokeja na trawie jest rozgrywany pomiędzy dwiema drużynami liczącymi po jedenaście zawodników obie (plus pięciu rezerwowych). Spotkanie składa się z dwóch 35 minutowych połów i 5 minutowej przerwy pomiędzy nimi. Zwycięża drużyna która w regulaminowym czasie gry zaliczy więcej celnych trafień do bramki przeciwnika. Bramka jest zdobyta, jeśli piłka zagrana przez napastnika z półkola, nie opuściwszy wcześniej półkola, przekroczy całkowicie linię bramkową.

Mecz i jego druga połowa rozpoczynają się od podania ze środka boiska wykonywanego przez zawodnika drużyny, która wygrała przedmeczowe losowanie i wybrała tą właśnie opcję (jeśli zwycięzca losowania wybrał połowę od której jego drużyna ma zacząć spotkanie, podanie wykonywane jest przez zawodnika drużyny przeciwnej). W ten sam sposób wznawia się grę po zdobycia gola przez którąś z drużyn (podanie wykonuje zawodnik drużyny, która straciła bramkę). W czasie wykonywania podania ze środka boiska wszyscy zawodnicy, za wyjątkiem zawodnika wykonującego podanie, muszą przebywać na połowie boiska, której w danej połowie bronią.

Obowiązuje szereg wytycznych co do zabronionych zachowań zawodników na boisku. Nie mogą oni używać lasek w niebezpieczny sposób w tym unosić laski ponad głowami innych zawodników. Zabronione jest ponadto dotykanie, chwytanie innych zawodników, ich lasek lub strojów, straszenie lub przeszkadzanie przeciwnikom, zagrywanie piłki drugą stroną laski. Zawodnicy nie mogą również zagrywać piłki żadną częścią laski, jeśli piłka znajduje się powyżej wysokości ramion, wyjątkiem jest obrona bramki przez obrońców, którzy mają wtedy prawo zatrzymać lub odbić piłkę na dowolnej wysokości. Wbrew przepisom jest także umyślne unoszenie piłki ponad płytę boiska z wyjątkiem uderzenia na bramkę. Przewinieniem nie jest natomiast nieumyślne uniesienie piłki z uderzenia, włączając uderzenie z rzutu wolnego, w dowolnym punkcie boiska chyba, że jest to niebezpieczne. Zawodnicy pola nie mogą zatrzymywać, kopać, poruszać, podnosić, rzucać lub nieść piłki za pomocą jakiejkolwiek części ich ciała, jednak jeśli wydarzy się to w sposób niezamierzony i nie przynoszący korzyści zawodnikowi albo jego drużynie, sytuacja taka nie jest traktowana jako niezgodna z przepisami. Zabronione jest wreszcie zastawianie przeciwnika, a więc odwracanie się do niego plecami tudzież jakiekolwiek fizyczne przeszkadzanie laską lub ciałem, gdy ten próbuje zagrywać piłkę.


RODZAJE KAR
Za przewinienia obowiązują trzy rodzaje kar- rzut wolny, karny rzut rożny i rzut karny.

Rzut wolny przyznaje się w trzech sytuacjach: w przypadku przewinienia zawodnika pomiędzy obszarami 23 metrów, przewinienia napastnika w obszarze 23 metrów, którego jego przeciwnicy bronią oraz za nieumyślne przewinienie obrońcy poza półkolem, ale w obszarze 23 metrów, którego broni. Rzut wolny jest wykonywany blisko miejsca, w którym wystąpiło przewinienie. Przeciwnicy muszą zachować minimum pięciometrowy odstęp od zawodnika wykonującego rzut wolny. Jeśli tym zawodnikiem jest członek drużyny atakującej, nie może uderzać piłki bezpośrednio na bramkę, ani wprowadzać jej do półkola jednym podaniem - piłka musi stracić kontakt z laską przed wejściem do półkola. Piłka jest popychana lub uderzona i musi ruszyć się o co najmniej 1 metr zanim inny zawodnik z drużyny, która wykonywał rzut wolny będzie mógł zagrać piłkę.

Karny rzut rożny odgwizdywany jest przez sędziego w czterech sytuacjach: przewinienia obrońcy w półkolu, które nie zapobiegłoby prawdopodobnemu zdobyciu bramki; umyślnego przewinienia obrońcy we własnym półkolu na przeciwniku, który nie posiadał piłki ani szansy na jej zagranie; umyślnego przewinienia obrońcy poza półkolem, ale w obszarze 23 metrów, którego broni; umyślnego zagrania piłki przez obrońcę poza linię końcową (nie dotyczy bramkarzy). Karne rzuty rożne wykonywane są spoza linii końcowej wewnątrz półkola co najmniej 10 metrów od słupka bramki, preferowanego przez drużynę atakującą. Dopóki piłka nie zostanie zagrana, żaden napastnik, z wyjątkiem wykonującego podanie, nie może wkraczać do półkola i żaden obrońca nie może przekraczać linii środkowej lub końcowej.

Rzut karny wreszcie, przyznawany jest w trzech sytuacjach: przewinienia obrońcy we własnym półkolu strzałowym, które zapobiegło prawdopodobnemu zdobyciu bramki; umyślnego faulu obrońcy we własnym półkolu na zawodniku, który posiada piłkę lub ma szanse na zagranie piłki oraz uporczywego przekraczania linii końcowej przez obrońców w trakcie wykonywania karnego strzału rożnego. W trakcie wykonywania rzutu karnego wszyscy zawodnicy na boisku, z wyjątkiem zawodnika wykonującego rzut karny oraz broniącego bramkarza, muszą stać poza obszarem 23 metrów i nie mogą wpływać na jego wykonanie. Zawodnik wykonujący rzut karny może pchać, podbijać, unosić piłkę na dowolną wysokość - używanie ciągnącego ruchu laski w celu zagrania piłki jest niedozwolone. Ponadto piłka przez tego zawodnika może być zagrana tylko raz i nie może on po tym nabiegać na bramkarza.

Dodatkiem do tych podstawowych kar mogą być kary osobiste, przyznawane przez sędziego. Zawodnik może być przez niego przestrzeżony (ustna uwaga), ostrzeżony (zielona kartka), tymczasowo zawieszony na minimum 5 min czasu gry (żółta kartka) lub całkowicie zawieszony na mecz (czerwona kartka). Całkowicie zawieszeni zawodnicy muszą opuścić boisko i otaczający je teren.

Podstawowym wyposażeniem zawodnika grającego w trawiastą odmianę hokeja jest drewniana okrągła laska o średnicy do 5,10 cm i wadze od 340 do 794 gramów. Ma ona kształt fajki, płaskiej z lewej strony. Całość jest gładka i nie może posiadać żadnych szorstkich ani ostrych części. Zawodnicy z pola mogą dodatkowo sięgnąć po akcesoria zwiększające komfort i bezpieczeństwo gry, takie jak rękawiczki ochronne na dłonie czy ochraniacze goleni, kostek i szczęki.

Osobną kwestię stanowi wyposażenie bramkarza na boisku. Zgodnie z przepisami, poza momentem wykonywania przezeń rzutu karnego, na jego głowie musi znajdować się kask ochronny. Z reguły są to hełmy okrywające całą głowę oraz posiadające ochraniacz krtani. Bramkarz - jako jedyny zawodnik na boisku – może ponadto stosować ochraniacze ramion, łokci, przedramion, rąk i ud oraz parkany.

Mecz hokeja na trawie nie może się odbyć rzecz jasna bez piłki. To najczęściej białe akcesorium w okrągłym kształcie wykonane musi być z twardego tworzywa. Piłka hokejowa waży około 160 g i charakteryzuje się średnicą ok. 7-7,5 cm.