Ósemka – gra się bilą białą oraz 15 bilami kolorowymi – pełne (numery 1-7), połówki (9-15) i czarna (8). Celem gry jest wbicie czarnej bili do deklarowanej łuzy po tym jak zostaną wbite przez gracza wszystkie bile z jednej grupy (pełnych lub połówek).Po prawidłowym rozbiciu (przynajmniej jedna bila wpadnie do łuzy lub cztery bile dojdą do band) stół pozostaje otwarty, co oznacza, że żadna z grup bil nie została jeszcze przyporządkowana do gracza. Jeżeli jakaś bila wpadnie do łuzy, zawodnik kontynuuje grę, jeżeli nie do stołu podchodzi rywal. Stół zostaje zamknięty gdy gracz wbije zadeklarowaną bilę do właściwej łuzy. Od tego momentu określona grupa bil zostaje przyporządkowana danemu graczowi, który pozostaje przy stole tak długo jak wbija deklarowane bile we właściwy sposób.

Dziewiątka – gra się bilą białą oraz dziewięcioma bilami numerowanymi od 1 do 9. Od momentu rozbicia uderza się zawsze bilą białą w bilę o najniższym numerze. Zawodnik kontynuuje grę jeśli w wyniku takiej gry jakakolwiek bila wpadnie do łuzy. Gra polega na umieszczeniu bili numer 9 w łuzie. Jeżeli bila 9 znajdzie się w łuzie po wcześniejszym uderzeniu białej w bilę o najniższym numerze partia jest wygrana. Partia jest również rozstrzygnięta gdy 9 wpadnie podczas rozbicia.

Czternaście plus jeden – gra deklarowana przy użyciu wszystkich 15 bil, gdzie gracz otrzymuje 1 punkt za każdą prawidłowo wbitą bilę do zadeklarowanej łuzy. Nie ma żadnego znaczenia kolejność wbijanych kul. Gracz pozostaje przy stolę, aż do momentu popełnienia błędu. Każdy faul oznacza odjęcie 1 punktu. W momencie gdy na stole zostaje 1 bila, pozostałe 14 kul trafia z powrotem na stół w formie trójkąta, którego szczyt pozostaje pusty. Bila numer 15 pozostaje na tym samym miejscu, a gracz musi ją tak wbić aby biała bila rozbiła trójkąt umożliwiając mu dalszą grę. W ten sposób gra może toczyć się nieskończenie długo, dlatego też gra się do z góry ustalonej liczby punktów – na turniejach jest to 100-150 punktów.

Karambol – gra toczy się przy użyciu trzech kul: białej, czerwonej oraz pikowej (biała z kropką) lub żółtej. Dla gracza przyporządkowana jest konkretna bila: biała lub pikowa. Rozgrywka prowadzona jest na stole pozbawionym kieszeni. Celem gry jest uzyskanie jak największej ilości zderzeń, gdzie zderzenie rozumiane jest jako sytuacja, w której bila gracza dotknie dwóch pozostałych kul. Jedno zderzenie liczone jest jako jeden punkt, a rozgrywka toczy się do momentu uzyskania ustalonej wcześniej liczby punktów.

Opanowanie białej bili to podstawa dla każdego bilardzisty. Pomocne w tym może okazać się poznanie kilku podstawowych uderzeń.

"Stop" – to jedno z najprostszych uderzeń. Polega na uderzeniu kijem tuż poniżej środka bili białej, co nadaje jej niewielką rotację wsteczną. Jeżeli bila zagrywana oraz biała leżą w tej samej linii, to uderzając stopem sprawimy, że bila biała zatrzyma się dokładnie w miejscu zetknięcia z bilą zagrywaną. Uderzenie stopem nazywane jest inaczej wzorcem zachowania się bili białej, gdyż uderzając bilę zagrywaną pod jakimś kątem tor bili białej i zagrywanej tworzy między sobą kąt prosty.

"Ścigacz" – biała bila uderzana jest wyraźnie powyżej środka (pamiętaj by jak najbardziej płasko był prowadzony kij), co nadaje jej rotację, która po zderzeniu z bilą zagrywaną powoduje dalsze toczenie się bili białej w tym samym kierunku. Po uderzeniu ścigaczem kąt odbicia bili białej i zagrywanej jest ostry. Im silniejsze zagranie tym ten kąt jest mniejszy, co pozwala często uniknąć wpadnięcia białej do łuzy.

"Cofnięcie" – bila biała uderzana jest znacznie poniżej jej środka, co nadaje jej rotację przeciwną do kierunku ruchu na stole. Bila sunąc do przodu sama wiruje w przeciwną stronę co powoduje, że po odbiciu od bili zagrywanej biała cofa się i toczy w kierunku przeciwnym niż bila, w którą trafiła (w przypadku gdy bile uderzane są na wprost lub niemal na wprost). Jeżeli bile nie są uderzane na wprost to bila biała odbija się od bili zagrywanej pod kątem znacznie większym niż 90°. Wielkość tego kąta zależy od mocy uderzenia, odległości między bilami oraz intensywności rotacji (im dłuższy kontakt tipu z białą tym rotacja silniejsza).

"Fałsze" – to trudne uderzenia nadające bili białej rotacje boczne. Rotacja boczna powoduje, że biała i bile zagrywane wirują wokół swoich osi pionowych i zachowują się nieco inaczej niż przy normalnym uderzeniu. Dla zobrazowania tego zjawiska posłużą nam dwa przykłady:

1. w przypadku normalnego uderzenia biała bila zagrywana na lewą bandę stołu odbija się od niej pod tym samym kątem pod jakim w nią trafiła. Jeżeli bili białej zostanie nadany lewy fałsz, czyli uderzenie bili białej następuje nieco na lewo od jej środka, to kąt odbicia białej od bandy jest większy niż kąt padania. W przypadku nadania bili prawego fałszu kąt pomiędzy bandą a torem bili po odbiciu zmniejsza się,
   


2. po uderzeniu fałszem zmienia się również tor bili zagrywanej. Jeśli grasz jakimkolwiek fałszem bila zagrywana odchyla swój tor w stronę przeciwną do fałszu jaki został nadany bili białej. Reasumując jeżeli trafisz centralnie w bilę zagrywaną przy użyciu fałszu prawego bila kolorowa odejdzie bardziej w lewo, przy fałszu lewym jej tor odejdzie w prawo. Jeśli ma zostać zachowany kierunek odbicia tak jak przy uderzeniu bezfałszowym, należy przesunąć punkt celowania na bili kolorowej w stronę przeciwną niż nadany fałsz bili białej.
   

"Massè" – to uderzenie, po którym bila biała porusza się po łuku. Polega na uderzeniu bili zarówno z góry i boku. Jeśli bila ma być zagrana na niewielką odległość i po ostrym łuku kij musi zostać nachylony/uniesiony pod maksymalnym kątem do powierzchni stołu. Odpowiednio nachylenie kija powinno się zmniejszać, jeżeli bila ma być zagrywana na większą odległość i po mniejszym łuku.

Miejsce i czas powstania gry w bilard owiane jest wieloma legendami. Według niektórych gra pochodzi już ze starożytności, o czym pisał Szekspir. Partię bilardu rozgrywają jego bohaterowie Antoniusz i Kleopatra. Inne źródła podają, że w bilard grywano w Chinach czy na Bliskim Wschodzie, skąd ponoć przywieziony został do Europy przez krzyżaków.

Wiadomo jednak na pewno, że na przełomie XIII i XIV wieku istniała w Europie gra naziemna, coś przypominającego bilard na trawie. Po jakimś czasie gra została przeniesiona na salony aby uniezależnić możliwość gry od kaprysów pogody. Gra ta przypominała początkowo nieco golfa ze względu na zakrzywione kije. W XV wieku we Francji wyprodukowano pierwszy prosty kij, a na zlecenie Ludwika XI stworzony został pierwszy (otoczony bandami) stół bilardowy. Już w XV wieku Ludwik XI wydał pierwsze licencje zezwalające na prowadzenie salonów bilardowych. Zagorzałym bilardzistą był kardynał Richelieu, a dla kształcących się w jego czasach muszkieterów nauka bilardu była jednym z obowiązkowych przedmiotów. W XVII wieku pierwszy raz do wytworzenia bil użyto kości słoniowej, a około 1680 roku belgijska rodzina Simonisów rozpoczęła produkcję sukna wełnianego do pokrywania stołów. W 1807 roku więziony w paryskiej Bastylii kapitan Mingaud wynalazł kapkę - pokrył końcówkę kija skórą zapobiegając jego ześlizgiwaniu się z uderzanej bili.

W XX wieku niewiele zostało zmienione. Wprowadzone zostało oświetlenie nad stołami, a liczba grających i dostępność stołów bilardowych gwałtownie wzrosła. Dotąd rozrywka zarezerwowana wyłącznie dla arystokratów stała się sposobem na spędzania wolnego czasu w gronie znajomych a także sportem i niekiedy nawet zawodem.

Bilard to gra dżentelmenów, w której ważne jest stosowanie, nie tylko zasad gry, ale także zasad dobrego wychowania. Należy przestrzegać następujących zasad:

• gracze powinni podawać sobie ręce zarówno przed jak i po grze,


• nie należy komentować gry innych graczy - bilard to gra, w której bardzo ważną rolę odgrywa koncentracja,


• nie można palić czy stawiać napojów na bandach stołu,


• należy przeprosić jeżeli przeszkodziliśmy komuś w grze,


• powinno unikać się siadania na stole – pamiętaj, że jedna stopa musi mieć zawsze kontakt z podłogą,


• w przypadku korzystania ze sprzętu pomocniczego należy pamiętać o jego odłożeniu na swoje miejsce,


• nie należy krzyczeć, komentować czy przeklinać po nieudanym zagraniu,


• kredę powinno się zostawiać zawsze w miejscu dostępnym dla przeciwnika.

Ułożenie bil w trójkącie - Pamiętaj aby bile zawsze były ze sobą styczne.
W "dziewiątce" w wierzchołku znajduje się bila numer 1 (żółta), w środku biało-żółta połówka numer 9. Pozostałe bile rozłożone są losowo.
W "ósemce" czarna bila numer 8 ustawiona jest w środku, na tylnych wierzchołkach znajdują się bile z różnych grup - jedna połówka i jedna pełna. Pozostałe bile mogą być rozstawione w dowolny sposób jednak nie powinno być tak, że jedna część trójkąta zajęta jest przez połówki a druga przez pełne – należy je wymieszać.

Zasady strategii

1. Wybieraj bile do zagrania oceniając sytuację na stole, a nie tylko łatwość ich wbijania.


2. Nie zwracaj uwagi, że przy rozbiciu coś wpadło do łuzy – wybierz grupę bil z korzystniejszym ułożeniem na stole.


3. Rozplanuj kolejność wbijanych bil i dostosuj do tego technikę zagrywania bili białej.


4. Jeśli będziesz miał problemy to utrudniaj grę przeciwnikowi.


5. Pamiętaj, że gra się zawsze do końca.

Bila biała - Pamiętaj, że czas poświęcony na grę samą bilą białą nie okaże się stracony. Jej opanowanie jest pierwszym krokiem do zdobycia umiejętności gry w bilard.

Podstawy celowania - Aby trafić do łuzy, należy tak celować białą w bilę kolorową by w momencie ich zetknięcia środek bili kolorowej, białej oraz środek łuzy znajdowały się na tej samej linii. Pamiętaj, że jest to sytuacja modelowa gdzie białej nie została nadana żadna rotacja boczna. W momencie uderzania fałszem należy wziąć poprawkę i zagrywając lewym fałszem celować bardziej na prawo bili kolorowej i odwrotnie w przypadku prawego fałszu. Więcej informacji o uderzeniach fałszem w zakładce "rodzaje uderzeń".