Początki kartingu sięgają drugiej wojny światowej, a jego powstanie zawdzięczać można znudzonym pilotom lotnictwa amerykańskiego. Ci, by umilić sobie oczekiwanie na loty bojowe, urządzali wyścigi na gładkich betonowych płytach lotnisk. Prototypem gokartów w obecnym kształcie były własnoręcznie przez żołnierzy skonstruowane wózki na czterech kółkach (ang. kart, stąd sama nazwa go-kart, a więc „pędź wózku”).

Pierwszy, wyposażony w silnik, gokart skonstruowany został w 1965 roku przez mechanika pracującego w firmie Kurtis Craft Comp., Arta Ingels’a, którego do dziś nazywa się ojcem kartingu. Napędzany silnikiem kosiarki do trawy, West Bend o mocy 1,85 kilowata, kart został zaprezentowany podczas wyścigów samochodowych w Pomona i jak się później okazało, był prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Już w dwa lata później (1957) powstała założona przez Duffy Livingstone’a pierwsza wytwórnia tych czterokołowych pojazdów.

Zaledwie rok wystarczył do tego, by karty trafiły na Stary Kontynent. Pierwsza europejska fabryka pojazdów powstała w Wielkiej Brytanii, gdzie przez kolejne dwa lata liczba zakładów specjalizujących się w produkcji gokartów wzrosła do stu dwudziestu.

Od tego czasu zawody kartingowe zaczęły odbywać się regularnie. Pierwsze Mistrzostwa Świata w kartingu rozegrano w 1961 roku, o tytuł Mistrza Europy po raz pierwszy rywalizowano w 1968 roku.

Kolejnym ważnym momentem w historii kartingu było powołanie działającej w obrębie Międzynarodowej Federacji Samochodowej (FIA) Międzynarodowej Komisji Kartingowej (CIK). Organizacja ta zrzesza obecnie siedemdziesiąt pięć krajów, w tym Polskę.

KARTING W POLSCE
W 1960 roku swojej premierowej konstrukcji doczekał się kart w Polsce, co stało się z inicjatywy tygodnika „Motor”. Pierwsze polskie karty napędzane były dwusuwowymi silnikami o pojemności skokowej od pięćdziesięciu do dwustu centymetrów sześciennych. Po raz pierwszy gokarty na tor wyścigowy w Polsce wyjechały 22 lipca 1960 roku w Częstochowie, gdzie uczestnicy rywalizowali o Puchar Przechodni Redakcji tygodnika „Motor”. W 1967 roku odbyły się pierwsze Mistrzostwa Polski.

Oprócz zawodów wyłaniających mistrza kraju, w Polsce organizuje się, ponadto, rozgrywki pucharowe, które od sezonu 2009 rozgrywane są w cyklu "Briggs & Stratton Karting Sport".

Organem odpowiedzialnym za zarządzanie dyscypliną jest utworzona w 1975 roku Główna Komisja Sportu Kartingowego (ZG PZM).

Wyróżnić można trzy typy wyścigów kartingowych:

1. Sprint - jak sama nazwa wskazuje, są to wyścigi rozgrywane na krótkim dystansie (najczęściej od 400 do 1600 metrów), z reguły nietrwające dłużej niż piętnaście minut. W tym formacie uczestnicy ścigają się najpierw w trzech wyścigach eliminacyjnych, z których za pośrednictwem wcześniej ustalonego systemu punktacji, wyłania się finalistów. Z uwagi na małą ilość pokonywanych okrążeń, to właśnie sprint uchodzi za typ wyścigu premiujący zawodników o najlepszych umiejętnościach wyprzedzania rywali. Wyścigi na tym dystansie rozgrywa się na oficjalnych mistrzostwach świata w kartingu organizowanych przez Międzynarodową Organizację Samochodową (FIA).


2. Endurance - ten typ wyścigów trwać może od trzydziestu minut do dwudziestu czterech godzin, a w skrajnych przypadkach nawet przez dłuższy okres czasu. W tym wypadku, bardziej niż szybkość i umiejętność wyprzedzania liczy się równa, bezbłędna jazda i odpowiednio dobrana strategia pit-stopów. Bez przymusowego zjazdu na dotankowanie odbywają się wyścigi Endurance w Stanach Zjednoczonych, gdzie praktykuje się je pod nazwą „Enduro Racine”. Te rozgrywa się w czasie albo trzydziestu (Sprint Enduro) albo czterdziestu pięciu minut (Laydown Enduro). Najbardziej znanym z długodystansowych wyścigów kartingowych typu Endurance jest dwudziesto-cztero godzinny wyścig rozgrywany na torze kartingowym imieniem Alain’a Prost’a we Francji. Na liście zwycięzców rozgrywanych od 1986 roku zawodów widnieje między innymi nazwisko czterokrotnego mistrza amerykańskiej serii wyścigowej Champ Cart i byłego już kierowcy teamu Toro Rosso startującego w Formule 1, Sebastiana Bourdiasa.


3. Speedway - ostatni typ wyścigów rozgrywa się na z reguły symetrycznych, owalnych torach składających się zazwyczaj z trzech prostych i czterech zakrętów w lewo (co odróżnia ten format od sprintu, w którym zawodnicy skręcają w obydwie strony). Speedway odbywa się najczęściej na dystansie dwudziestu okrążeń, przy czym przy decydującej rozgrywce dystans skraca się do zaledwie czterech kółek.

KLASY WYŚCIGOWE
Poza wyżej wymienionymi typami rozgrywanych zawodów, kolejnym aspektem wyścigów kartingowych są klasy wyścigowe. Wśród klas międzynarodowych wyróżnić można cztery tak zwane „klasy podstawowe”: KF1, KF2, KF3 i KF4, zawodnicy ścigają się ponadto w klasach KZ1, KZ2 i wreszcie w Superkart. Poza kategoriami międzynarodowymi wyścigi kartingowe rozgrywane są również w seriach krajowych, gdzie poza specyfikacjami technicznymi gokartów (pojemność skokowa silnika - różnica między maksymalną a minimalną objętością cylindra) o przynależności do danej klasy wyścigowej decyduje również wiek zawodnika. Przykładem takiej serii wyścigowej jest chociażby brytyjska Super One, czy wspomniana wyżej rozgrywana w Polsce seria „Briggs & Stratton Karting Sport”.

Podstawowym element wyposażenia kartingowca jest oczywiście sam gokart, a więc czterokołowy naziemny pojazd silnikowy pozbawiony mechanizmu różnicowego, co oznacza, że na zakrętach koła kręcą się z taką samą prędkością obrotową. Koła te, ponadto, nie są ustawione w linii oraz stale stykają się z nawierzchnią - dwa z nich odpowiedzialne są za napęd (przenoszony za pomocą przekładni łańcuchowej na oś sztywną podpartą na łożyskach kulkowych), dwa pozostałe za kierowanie, do którego stosuje się drążki kierownicze i kolumnę z krzywką. Coraz częściej spotyka się gokarty wyposażone w nadwozie (starsze konstrukcje były tego elementu pozbawione). Obecnie elementy nadwozia w kartach stanowią: osłony spojlera przedniego (inaczej mówiąc, po prostu zderzak), osłony kolumny kierowniczej z numerem startowym oraz osłony boczne.

Sama konstrukcja karta obwarowana jest szeregiem wytycznych dotyczących jego wymiarów, długości całkowitej, maksymalnej szerokości, rozstawu osi i kół. Pojazd wyposażony musi być w komplet zderzaków (przedni, tylni i boczne), jego podłoga wykonana musi być ze sztywnego materiału i obramowana ponadto krawędzią, która ma zabezpieczać nogi kierowcy przed ześlizgnięciem. Jedynym sposobem resorowania gokarta jest uginanie się opon (o średnicy od czterech do sześciu cali z gładkim przy suchej i naciętym przy mokrej nawierzchni bieżnikiem) - kart nie może mieć żadnego zawieszenia kół. Hamulce w każdym karcie muszą działać na co najmniej dwa koła, a w kartach osiągających większe prędkości wymagane są hamulce hydrauliczne działające na wszystkie cztery koła pojazdu.

Maksymalna prędkość osiągana przez gokarty waha się od 80km/h w przypadków kartów zwykłych, do nawet 120 km/h w przypadku zawodowych. Zgodnie z restrykcjami obowiązującymi w trakcie zawodów kartingowych, stosować można jedynie silniki dwusuwowe o maksymalnej pojemności stu dwudziestu pięciu centymetrów sześciennych.

Na samym gokarcie wyposażenie zawodowego kierowcy gokarta się jednak nie kończy. Ubiór każdego zawodnika uczestniczącego w zawodach kartingowych musi składać się ze specjalnych, sięgających za kostkę butów oraz homologowanego kombinezonu wykonanego z materiału odpornego na rozerwanie. W szafie profesjonalnego kartingowca znaleźć muszą się, ponadto, rękawiczki umożliwiające odpowiednie trzymanie kierownicy oraz specjalna kamizelka chroniąca żebra przed obiciami i złamaniami, które ucierpieć mogą przy wykonywaniu skrętu przez kierowcę. Nie należy rzecz jasna zapomnieć wreszcie o ochraniającym głowie kasku z homologacją.