Jeździectwo jest sportem bardzo starym. Ludzie tuż po udomowieniu konia zaczeli interesować się możliwością wykorzystania go jako zwierzęcia jucznego lub służącego do transportu. Pierwsze próby dosiadania końskiego grzbietu nastąpiły prawdopodobnie w epoce brązu w Azji. Udokumentowanych początków jeździectwa można doszukiwać się w traktacie Greka Ksenofonta z 444 roku p.n.e. ”Hippika i hipparch” traktującym o jeździe konnej i mistrzu tej sztuki.

Konie towarzyszyły ludziom na wojnach lub służyły jako środek transportu mniej więcej do XVI wieku, gdy w Italii powstał nowy kierunek sztuki jeździeckiej. Jego pionierem był Frederico Grisone, uznawany za jednego z pierwszych mistrzów sztuki dresage’u, czyli ujeżdżenia. Kierunek ten opierał się na wzajemnym zrozumieniu jeźdźca i konia. W 1532 roku Grisone założył w Neapolu szkołę jazdy, a w 1550 roku wydał „Zasady jazdy konnej”.

W XVIII wieku francuski jeździec de la Gueriniere wprowadził do jazdy konnej maneżowo – klasyczną szkołę sztuki jeździeckiej. Szkołę jazdy tego typu rozpowszechnili później Bucher i d’Aure (ten drugi był jednym z ujeżdżaczy koni Karola X).

Prawdziwe rozpromowanie tego stylu przypisuje się jednak Jamesowi Fillisowi. Anglik, który uznawany był za mistrza sztuki jeździeckiej zasłynął między innymi będąc dwanaście lat trenerem koni w Petersburskiej Szkole Jazdy Kawalerii. Jego metody szkoleniowe pozwoliły na stworzenie mocnych podwalin pod dzisiejszy dresage. Fillisowi zawdzięczamy także połączenie jazdy maneżowej z jazdą w terenie. To on zauważył, że koń odprężony w terenie następnego dnia bardziej skupia się na wykonywaniu zadań na maneżu.

We Włoszech natomiast, na początku XX wieku, Federico Caprili stworzył nowoczesną szkołę jazdy. Ten instruktor szkoły kawalerii w Pinerolo swoją szkołę nazwał naturalną.

Gdy w roku 1902, w Turynie odbywały się pierwsze Międzynarodowe Zawody Konne, zawodnicy byli już mocno podzieleni na zwolenników poszczególnych szkół. Dyskusje nie ucichły do dziś, dzięki czemu możemy wyróżnić kilka typów szkół jazdy konnej wynikających z ich historii i położenia geograficznego. Najczęściej mówi się o hiszpańskiej lub angielskiej szkole jazdy, ale obok nich istnieje także polska, niemiecka, francuska i włoska.

DYSCYPLINY OLIMPIJSKIE
Ujeżdżenie (Dresage) – harmonia jeźdźca i konia. Konkursy są rozgrywane w kilku klasach – L, P, N, C, CC i CS. W ujeżdżeniu dąży się do jak najlepszego zgrania z koniem, dzięki czemu sygnały wychodzące od jeźdźca są prawie niewidoczne, a koń mimo wszystko na nie reaguje. W wysokich klasach osiąga się bardzo efektowne figury i chody w wyniku doskonałego wytrenowania ruchowego konia. Żaden z wykonywanych elementów na czworoboku nie jest nienaturalny. Czworobok do dresage’u jest oznaczony literami, a na zawodach zawodnik musi wykonać program, który określa „w jakiej literze” ma nastąpić dana figura. Podstawowe wyszkolenie ujeżdżeniowe jest niezbędne przy treningu innych dyscyplin jeździeckich.

Skoki – na parkurze (ogrodzonym placu) ustawione są przeszkody o wysokości zależnej od klasy zawodów: LL – do 90 cm, L – do 100 cm, P – do 110 cm, N – do 120 cm, C – do 130 cm, CC-1 – do 140 cm, CC-2 – do 150 cm, CC-3 – powyżej 150 cm. Przeszkody należy przejechać w odpowiedniej kolejności, tak aby ich nie naruszyć. W niektórych konkursach liczy się dokładność, w innych czas przejazdu i dokładność.

WKKW – Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego, zawiera w sobie konkurs ujeżdżenia, skoków i najbardziej kontrowersyjny – cross. Cross polega na przejeździe w terenie określonej trasy, na której ustawione są przeszkody stałe, o bardzo skomplikowanej budowie i finezyjnych kształtach. Jest to konkurs trwający trzy dni, w każdym dniu rozgrywa się inny element konkursu.


DYSCYPLINY POZAOLIMPJSKIE
Powożenie – dyscyplina jazdy konnej, polegająca na poruszaniu się zaprzęgiem z jednym, dwoma, rzadko większą ilością koni. Można tu wyróżnić trzy grupy konkursów:

Konkurs A – ujeżdżenie, polegające na jak najdokładniejszym wykonaniu programu ustalonego na czworoboku. Liczy się harmonia, lekkość chodu i dokładność wykonania. W programie jest jedenaście figur w stępie i kłusie.

Konkurs B – maraton nie przekraczający 22 km i złożony z pięciu odcinków. Celem tego konkursu jest wykazanie kondycji, wytrzymałości i sprawności konia, ale także umiejętności rozplanowania trasy i rozłożenia sił przez powożącego.

Konkurs C – pojazd i ubiór ten sam, co w konkursie A, lecz celem konkursu jest przede wszystkim ocena precyzji zaprzęgu, a także jego „zgrania”. Na placu ustawione są przeszkody (bramki), o ściśle ustalonych wymiarach, w które zaprzęg musi się zmieścić, a całość przejechać w jak najkrótszym czasie.

Reining – konkurencja westernowa. Polega na przejechaniu galopem określonego schematu, a koń prowadzony jest przy użyciu tylko jednej ręki.

Rajdy długodystansowe – polegają na przejechaniu określonej trasy w terenie w taki sposób, by znaleźć się na mecie w jak najkrótszym czasie. Aby tego dokonać należy odpowiednio rozplanować siły konia, gdyż nie da on rady całej trasy przegalopować. Na trasie ustawione są bramki, na których weterynarze badają między innymi tętno i temperaturę ciała konia. W razie konieczności mogą zdyskwalifikować zawodnika.

Woltyżerka – bardzo trudna dyscyplina konna połączona z gimnastyką artystyczną. Niestety jej popularność coraz bardziej słabnie, a zainteresowanie tą dziedziną widać głównie w cyrkach. Jest to dyscyplina drużynowa, jak i wykonywana indywidualnie. W skład drużyny wchodzi od 6 do 8 osób. Bardzo ważne zadanie ma osoba stojąca na środku i lonżująca konia, gdyż wyznacza ona tempo i rytm, w jakim zwierzę się porusza. Figury na grzbiecie konia są wykonywane w stępie lub galopie. Konie do woltyżerki powinny być spokojne i zrównoważone psychicznie. Niezbędnym wymogiem fizjonomii takiego konia jest siła i równowaga w chodach.


REKREACJA
Jazda konna to wspaniała forma wypoczynku dająca wiele satysfakcji. Obcowanie ze zwierzętami, podróże po lesie, połączone ze świadomością pracy fizycznej sprawiają, że jest to świetny sposób spędzania wolnego czasu.

SPRZĘT DLA KONIA
Sprzęt do jazdy konnej składa się z wielu elementów, które można umownie podzielić na przeznaczone dla konia i jeźdźca. Jeżeli chodzi o grupę „dla konia” podstawą jest posiadanie odpowiedniego siodła. W każdym siodle możemy wyróżnić takie elementy budowy jak: przedni łęk, tylny łęk, siedzisko, tybinka, puśliska, strzemię, przystuły i ława.

Siodło ujeżdżeniowe różni się od skokowego, a jeszcze inaczej wygląda siodło wszechstronne. Siodło ujeżdżeniowe jest bardziej płaskie niż skokowe, co umożliwia głębsze siedzenie, a jego tybinki są długie i przyległe, co pomaga w utrzymaniu nogi jak najniżej przy koniu. Siodło skokowe, poza tym, że jest mocniej wyprofilowane, posiada tybinkę wysuniętą w przód i ograniczniki (klocki) zapobiegające przesuwaniu się nogi podczas skoku. Do celów rekreacyjnych używa się siodła wszechstronnego, które jest połączeniem siodeł skokowego i ujeżdżeniowego.

Poza siodłem koń przygotowany do jazdy jest wyposażony w ogłowie. Uzda jest specjalnym połączeniem pasków przechodzących w określonych miejscach pyska końskiego i umożliwiających przekazywanie sygnałów z ręki jeźdźca do pyska konia. Wbrew pozorom nie chodzi tu o użycie siły, lecz o precyzyjne przekazanie wskazówek czego jeździec żąda. Ogłowie składa się z: wędzidła w pysku konia, pasków policzkowych, paska potylicznego, naczółka, podgardla, nachrapnika i wodzy, które przechodzą od wędzideł do ręki jeźdźca.

Do sprzętu „dla konia” zalicza się także: czaprak pod siodło, ochraniacze na nogi, owijki, pomoce dodatkowe, jak: wypinacze, czambon, kawecan itd. Istnieje również wiele rodzajów wędzideł.


SPRZĘT DLA JEŹDŹCA
Jeździec, który wsiada na konia jest zobowiązany mieć na głowie kask lub toczek. Jedynie jeźdźcy ujeżdżenia jeżdżą w cylindrze. Kask chroni głowę przed ewentualnymi urazami w czasie wypadku, musi być solidny i dobrze dopasowany.

Do wyposażenia jeźdźca zalicza się także bryczesy – spodnie zaopatrzone w skórzane leje wszyte od wewnętrznej strony, oficerki lub sztyblety i czapsy (buty i dopinane ochraniacze skórzane okalające łydkę) i rękawiczki posiadające wzmocnienia skórzane w miejscu zetknięcia z wodzami. Reszta wyposażenia to bardziej moda niż konieczność, ale typowym elementem stroju jeźdźca jest kamizelka i długie skarpety w kratę.