Najstarsze ślady używania nart pochodzą sprzed 5-3 tys. lat p.n.e. W rejonie Morza Białego, nad jeziorem Bajkał oraz w Norwegii na wyspie Rodoy były one wówczas używane do poruszania się po śniegu w celach myśliwskich. W średniowieczu o nartach wzmiankowano w pieśniach i legendach skandynawskich. Krokiem milowym w historii narciarstwa było dodanie dwóch kijków do ekwipunku narciarskiego, co miało miejsce w 1713 roku.

Prawdziwą rewolucję przyniósł jednak dopiero wiek XIX, w którym narciarstwo stało się dyscypliną sportową. W połowie XIX wieku drwale z norweskiej miejscowości Telemark wprowadzili bardzo istotną modyfikację w dotychczasowym kształcie nart. Wygięli mianowicie przód narty ku górze co poprawiło rozkład obciążenia wzdłuż narty i pozwoliło na stosowanie nart znacznie cieńszych, zwłaszcza na końcach. Nie bez przyczyny zatem, za kolebkę dyscypliny uznaje się Norwegię. Tu właśnie w 1843 roku rozegrano pierwsze zawody narciarskie (bieg). Stało się to ponad dwadzieścia lat przed skonstruowaniem pierwszej, przeznaczonej wyłącznie do celów sportowych narty. Te wyprodukowano w 1867 roku we Włoszech i wykonane były one w całości z drewna.

Na przełomie wieków XIX i XX narciarstwo sportowe zyskiwało coraz większą popularność i szybko rozpowszechniało się na całym kontynencie. Nie może zatem dziwić fakt, że zawody narciarskie znajdują się w programie Zimowych Igrzysk Olimpijskich od ich początku, a więc od Igrzysk w Chamonix (1924 r.). W tym samym roku powstała Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS). Co ciekawe, pierwotnie na nartach zjeżdżano na trawie, dopiero później narciarze przenieśli się na śnieg. Pierwsze narty odpowiadające gabarytom nart współczesnych powstały w 1963 roku w Stanach Zjednoczonych.

NARCIARSTWO ALPEJSKIE
Za ojca alpejskiej odmiany narciarstwa uznaje się Austriaka Mathiasa Zdraskyego. Zafascynowany osiągnięciami Norwegów postanowił wypróbować zaprojektowane przez nich narty na alpejskich stokach. Jak się okazało, długie narty kompletnie nie spisywały się na stromych stokach przez co Zdrasky rozpoczął swoje eksperyment z długością nart i techniką jazdy dostosowaną do alpejskich warunków. Ostatecznie stanęło na 190 centymetrach. Austriak opracował jazdę pługiem i boczny ślizg hamujący – techniki umożliwiające opanowywanie prędkości podczas jazdy po stromym zboczu. Tak zrodziło się narciarstwo alpejskie.

Na Igrzyskach Olimpijskich narciarstwo alpejskie zadebiutowało w 1936 roku podczas Olimpiady w Garmisch – Partenkirchen. W oficjalnych, rozgrywanych od 1925 roku zawodach FIS (przemianowanych w 1937 roku na Narciarskie Mistrzostwa Świata) konkurencje alpejskie pojawiły się w 1931 roku. Obecnie zawody w narciarstwie klasycznych i alpejskim odbywają się osobno. Od 1976 roku rozgrywa się zawody z cyklu Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim.

NARCIARSTWO DOWOLNE
Najmłodszą poddyscypliną narciarstwa jest narciarstwo dowolne (akrobatyczne). Do programu zimowych igrzysk włączone zostało podczas Olimpiady w Albertville w 1992. Rozegrano wówczas jedną konkurencję - jazdę po muldach. Skoki akrobatyczne zadebiutowały dwa lata później na Igrzyskach w Lillehammer. Kolejna konkurencja – skicross - pojawi się już podczas najbliższych zimowych igrzysk, w 2010 roku w Vancouver. Pierwsze Mistrzostwa Świata w narciarstwie dowolnym rozegrano w 1978 roku. Od 1984 roku odbywają się natomiast zawody Pucharu Świata w tej dyscyplinie.

NARCIARSTWO W POLSCE
Za nestora polskiego narciarstwa uznaje się zakopiańczyka Stanisława Barabasza. Miał on użyć nart już w 1888 roku podczas polowań w Cieklinie koło Jasła. W 1894 pojawił się w Zakopanem z nartami dając początek zakopiańskiemu narciarstwu, gdzie przeprowadził się w 1901 roku. Wśród pierwszych polskich narciarzy wymienia się ponadto często Władysława Kleczyńskiego juniora i Marcina Kozłeckiego. Pierwsze polskie organizacje narciarskie – Karpackie Towarzystwo Narciarskie we Lwowie i Sekcja Narciarska Towarzystwa Tatrzańskiego w Zakopanem - założone zostały w 1907 roku.

KONKURENCJE NARCIARSTWA ALPEJSKIEGO

1. Zjazd – jest najszybszą z konkurencji, w której zawodnicy osiągają prędkości od 130 do 150 km/h. Różnica poziomów między startem a metą powinna wynosić od 800 m do 1100 m dla mężczyzn i 500-800 m dla kobiet. Na trasie, w dużych odległościach od siebie, poustawiane są bramki, których ominięcie powoduje dyskwalifikację. W czasie zawodów odbywa się tylko jeden przejazd - wygrywa narciarz, który najszybciej pokona trasę.


2. Slalom specjalny – jest bardziej techniczną konkurencją, w której bramki poustawiane są tak, by nie był to jedynie zwykły zjazd ze stoku. Niektóre z nich są podkręcone i na trasie występuje co najmniej jeden wertikal - kilka tyczek ustawionych w linii prostej i dość blisko siebie, tak, że zawodnik musi wykonywać bardzo szybkie zmiany krawędzi, żeby nie wypaść z trasy. Różnica poziomów między startem a metą wynosi 180-220 m dla mężczyzn i 140-200 m dla kobiet. W ramach zawodów odbywają się dwa przejazdy, a zwycięża narciarz z najlepszym łącznym czasem obydwu przejazdów.


3. Slalom gigant – konkurencja pośrednia pomiędzy dwoma powyższymi. Zasadnicza różnica między zjazdem a slalomem gigantem sprowadza się do większej ilości bramek (podkręconych) rozstawionych na trasie. Różnica poziomów między startem a metą wynosi 250-450 m dla mężczyzn i 250-400 m dla kobiet. W ramach zawodów odbywają się dwa przejazdy.


4. Supergigant – konkurencja szybkościowa pośrednia między biegiem zjazdowym a slalomem gigantem. Różnica poziomów między startem a metą wynosi 500-650 m dla mężczyzn i 400-600 m dla kobiet. W ramach zawodów rozgrywany jest tylko jeden przejazd.


5. Kombinacja – konkurencja składająca się ze zjazdu i poprzedzającego go slalomu (z obydwoma przejazdami). Zazwyczaj rozgrywana w ciągu dwóch dni. Czas zjazdu oraz lepszy czas slalomu są sumowane i w efekcie zwycięża zawodnik z najlepszym czasem z dwóch przejazdów. Kombinacja jest konkurencją olimpijską, ale na zawodach z cyklu Puchar Świata FIS nie jest rozgrywana od sezonu 2005/2006.


6. Superkombinacja – konkurencja będąca modyfikacją tradycyjnej kombinacji. W jej ramach rozgrywa się tylko jeden przejazd slalomowy, a pierwsza konkurencja – zjazd – może być zastąpiona przez supergigant. Zawody rozgrywane są w jeden dzień. Superkombinacja decyzją FIS ma zastąpić kombinację w programie Igrzysk Zimowych już od najbliższej olimpiady w Vancouver w 2010 roku.

KONKURENCJE NARCIARSTWA DOWOLNEGO

1. Jazda po muldach – konkurencja polegająca na przejeździe przez 250-metrowy stok pokryty muldami, a więc zagłębieniami między garbami śniegu, w jak najkrótszym czasie. Dodatkowo, na trasie przejazdu ustawione są dwie skocznie, z których zawodnik się wybija i wykonuje powietrze ewolucje, które są ocenianie przez sędziów. Ich punktacja, razem z czasem przejazdu, stanowi podstawę klasyfikacji zawodnika. Podstawowe figury wykonywane przez narciarzy w tej konkurencji to: orzeł, helikopter, twister, kozak, Jaffy oraz backscratcher.


2. Skoki akrobatyczne – w tej konkurencji zawodnicy wykonują ewolucje w powietrzu, które są poprzedzone zjazdem ze stromego stoku i wybiciem się z kończącej go skoczni. Siedmiu sędziów ocenia poprawność ewolucji oraz lądowanie a sumę punktów po odrzuceniu not skrajnych mnoży się przez stopień trudności zaprezentowanych ewolucji.


3. Skicross – jedyna konkurencja narciarstwa dowolnego, w której zawodnicy rywalizują bezpośrednio ze sobą jeżdżąc w czwórkach lub szóstkach po trasie na której poustawiane są bramki (przez co skicross jest podobny do narciarstwa alpejskiego) oraz przeszkody śnieżne takie jak zakręty z bandami, skocznie, poprzeczne garby i muldy. Zwycięża zawodnik, który jako pierwszy zamelduje się na mecie zjazdu. Konkurencja zadebiutuje w programie Zimowych Igrzysk na najbliższej olimpiadzie w Vancouver w 2010 roku.

Poza opisanymi wyżej trzema konkurencjami olimpijskimi, w ramach narciarstwa dowolnego mówić można jeszcze o kilku innych konkurencjach takich jak: jazda po podwójnych muldach, balet na nartach, half- pipe czy table top. Ustępują one jednak sporo popularnością i liczbą narciarzy, którzy je uprawiają w porównaniu z trzema podstawowymi, olimpijskimi konkurencjami.

Podstawowy sprzęt narciarski – narty – dobierane są ze względu na rodzaj konkurencji i indywidualny styl jazdy. W narciarstwie alpejskim stosuje się skonstruowane po raz pierwszy przez Mathiasa Zdraskyego narty zjazdowe, które posiadają metalowe krawędzie oraz wiązania mocujące buty sztywno do narty.

Możemy mówić o dwóch rodzajach nart zjazdowych – klasycznych i taliowanych (carvingowych). Taliowanie to parametr nart określający głębokość wcięcia bocznego narty. Klasyczne narty zjazdowe cechowały się słabym taliowaniem, co sprawiało problemy na ostrzejszych zakrętach. Niedogodność tą rozwiązały narty carvingowe o zwiększonym bocznym wcięciu, które od lat 90-tych zaczęły wypierać swoje klasyczne poprzedniczki. Obecnie ich parametry (przede wszystkim szerokość i promień skrętu) różnią się nieznacznie w zależności od konkurencji alpejskiej do której uprawiania są przeznaczone.

W przypadku konkurencji narciarstwa dowolnego najczęściej stosuje się narty typu Freestyle. Są one stworzone specjalnie do skoków i akrobacji. Ich szerokość waha się od 70 do 80 mm, a promień skrętu jest większy od 16 metrów.

Kolejnym ważnym elementem sprzętu narciarskiego są wiązania. Odpowiadają one za przypięcie nart do nóg narciarza, a także chronią go przed urazem w razie upadku. Właściwość tą zawdzięczają specjalnemu mechanizmowi bezpieczeństwa, który w momencie powstania zbyt dużej siły automatycznie odczepia but narciarski a tym samym uwalnia nogę narciarza. Często wiązania narciarskie dodatkowo wyposażone są w mechanizm ski–stop, który zabezpiecza odczepioną nartę przed samoistnym zjazdem w dół.

Listę elementów sprzętu narciarskiego zamykają kijki, buty oraz kaski. Celem stosowania tych pierwszych jest zwiększenie prędkości i równowagi w czasie jazdy. W narciarstwie alpejskim długość kijka dobierana jest tak, by staw łokciowy tworzył kąt prosty. W niektórych konkurencjach alpejskich stosuje się kijki zakrzywione, co pozwala na schowanie ich podczas szybkiej jazdy a także zmniejszenie oporów powietrza.