Za ojca, tudzież wynalazcę dyscypliny uznaje się Amerykanina Ralpha Samulesona, który opatentował narty wodne w 1922 roku. Nowy sport szybko rozprzestrzenił się również poza kontynent i zyskiwał co raz to większą popularność w krajach, w których istniały odpowiednie warunki do jego uprawiania (duże zbiorniki wodne bez fal, takie jak jeziora i zamknięte zatoki morskie).

W 1939 roku założono Amerykańską Federację Nart Wodnych, a jej międzynarodowy odpowiednik, Światowa Federacja Nart Wodnych (WWSU, obecnie IWSF) powstała w 1946 roku w Szwajcarii. Mistrzostwa Świata w dyscyplinie, począwszy od 1953 roku, rozgrywane są co dwa lata.

Mimo, że Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznał narty wodne za sport olimpijski już w 1967 roku, dyscyplina ta wciąż nie doczekała się swojego olimpijskiego debiutu. Pokazowe zawody narciarskie z pamiątkowymi medalami rozegrano na Olimpiadzie w Monachium w roku 1972.

Ważnym etapem w historii narciarstwa wodnego było wprowadzenie elektrycznych wyciągów linowych opatentowanych przez Bruno Rixena. Na całym świecie działa już ponad sto takich urządzeń, z czego cztery w Polsce: w Augustowie, Lublinie, Ostródzie i Szczecinku. Ten ostatni jest największym elektrycznym wyciągiem liniowym w Europie – liczy sobie aż 1100 metrów pętli.


NARCIARSTWO WODNE W POLSCE
Pierwsi narciarze wodni w Polsce pojawili się pod koniec lat 50-tych na śląskich jeziorach Pogoria i Dzierżno, w Augustowie, Szczecinie i na jeziorze Zegrze koło Warszawy. Wkrótce potem z inicjatywy narciarzy klubu Zefir Bytom na Dzierżnie powstała pierwsza polska skocznia. W 1964 z ramienia Polskiego Związku Motorowodnego powołana została Komisja Nart Wodnych, która od tamtej pory zarządza rozwojem sportu w Polsce. W tym samym roku zorganizowane zostały pierwsze Mistrzostwa Polski. Zawodnicy rywalizowali wówczas w czterech konkurencjach: w slalomie, skokach, jeździe figurowej oraz w kombinacji (suma punktów z trzech pierwszych konkurencji).

W ramach zawodów narciarstwa wodnego rozgrywane są trzy konkurencje:

1. Jazda figurowa – w ramach tej konkurencji każdy zawodnik dostaje 20 sekund na wykonanie ewolucji ocenianych i punktowanych przez sędziów. W trakcie dwóch przejazdów narciarze osiągają prędkość od 26 do 36 kilometrów na godzinę.


2. Skoki na odległość – w przypadku tej konkurencji zawodnicy wykonują skoki ze skoczni (maksymalna prędkość najazdu to 57 km/h – mężczyźni, 51 km/h – kobiety), a ich odległość obliczana jest na podstawie pomiarów kątów.


3. Slalom – jest serią przejazdów, w której zawodnik musi ominąć sześć boi po zewnętrznej przy maksymalnej prędkości 58 km/h (mężczyźni) lub 55 km/h (kobiety). W pierwszym przejeździe prędkość jest mniejsza, a długość linki nie może przekroczyć 18,25 m. W kolejnych przejazdach prędkość zwiększa się systematycznie do dozwolonego maksymalnego limitu przy jednoczesnym skracaniu linki. Zawodnik kontynuuje przejazdy aż do momentu upadku. Zwycięzcą zostaje narciarz z największą ilością ominiętych boi w czasie wszystkich swoich przejazdów.

Właściwości i parametry nart wodnych są różne w zależności od tego, czy sport uprawiany jest rekreacyjnie czy wyczynowo oraz od rodzaju konkurencji (w tym drugim przypadku).

Do jazdy rekreacyjnej używa się nart o długości 165 do 175 cm i szerokości 15-20 cm. W tylnej części umieszczona jest specjalna płetwa, której zadaniem jest stabilizowanie całego sprzętu. Skoki na odległość wymagają nart przystosowanych do najazdu na skocznię, przez co są one grubsze i cięższe od nart rekreacyjnych. Wygięte z przodu i z tyłu krótkie oraz szerokie narty używane są przez zawodników startujących w konkurencji jazdy figurowej. Z reguły mają one około 1 m długości oraz 25 cm szerokości. W slalomie jeździ się natomiast na pojedynczej narcie o długości około 165 cm, szerszej z przodu i zwężającej się z tyłu.

Innym ważnym elementem wyposażenia każdego narciarza wodnego są wiązadła, za pomocą których narty są przypinane do stóp. W przypadku tej odmiany narciarstwa, wiązadła wykonane są z gumy. Podobnie jak w przypadku zimowego narciarstwa są one wyposażone w specjalny mechanizm bezpieczeństwa, który uwalnia nogę w razie upadku.