Badminton jest dyscypliną bardzo starą. Najwcześniejsze wzmianki o grze podobnej do badmintona pochodzą z Chin, Japonii oraz Korei już sprzed 618 r.n.e. Wówczas lotkę spreparowaną ze złota i kurzych piór odbijano ręką lub nogą.

W dawnych czasach badminton służył przeważnie rozrywce bądź celom religijnym i tylko w wyjątkowych sytuacjach traktowany był jako sport. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku obserwujemy przejście od funkcji zabawowej i obrzędowej do ćwiczeń sportowych. W tym też czasie, zwłaszcza w Anglii, zaobserwować można rozwój wielu innych gier sportowych, dla których zaczęto ustalać przepisy.

John L. Baldwin zmienił dziecięcą grę battledore i shuttlecock w badminton. I to właśnie on, w 1870 roku, zagrał w pierwszym pokazie tej gry. Gry odbywały się w Badminton House, siedzibie księcia Beaufort w hrabstwie Gloucesterhire (niedaleko Bristolu). Stąd też wzięła się nazwa tego sportu.

Po jakimś czasie ustalono jednolite zasady gry, a wymiary boiska i wysokość siatki pozostały niezmienione po dzień dzisiejszy.
Gra stawała się z roku na rok coraz bardziej popularna i to nie tylko wśród amatorów. Dlatego też, utworzono MFB - Międzynarodową Federację Badmintona.

W Polsce badminton stał się popularny w latach 70 XX wieku. W tym też czasie powstał PZB, czyli Polski Związek Badmintona.

Badminton najbardziej znany jest w krajach azjatyckich. W Europie, natomiast największą popularnością cieszą się ośrodki zlokalizowane w Wielkiej Brytanii, Szwecji i Danii. W Polsce z kolei: w Suwałkach, Głubczycach, Dębicy i Słupsku.

Badminton, po raz pierwszy w 1992 w Barcelonie, został włączony do dyscyplin olimpijskich.

BOISKO
Boisko do gry w badmintona powinno być prostokątne, o wymiarach 13,4 na 6,1 metra. Linie wyznaczające boisko powinny być łatwo dostrzegalne, najlepiej koloru żółtego bądź białego, o szerokości 4 cm. Przez środek boiska przebiegać ma siatka (wymiary: 76 cm x 6,1 m), zawieszona na dwóch słupkach o wysokości 1,55 metra.

PUNKTACJA
Mecz trwa do dwóch wygranych setów (zdobytych przez jednego gracza), chyba że postanowiono inaczej. Zawodnik zdobywa punkt tylko po własnym serwie. Zawodnik, który zdobędzie jako pierwszy 15 punktów wygrywa seta, z wyjątkiem sytuacji gdy:

• strony zyskują po 14 punktów, wtedy zawodnik, który jako pierwszy zdobył 14 punktów decyduje czy gra toczy się do 15 punktów czy zostaje przedłużona do 17 punktów,
• strony zyskują po 10 punktów, wtedy zawodnik, który jako pierwszy zdobył 10 punktów decyduje czy gra toczy się do 11 punktów czy zostaje przedłużona do momentu zdobycia 13 punktów (przez jednego gracza).

ZASADY GRY
Gra przy serwisie:

• serwujący i odbierający stoją po przekątnej boiska, przy czym nie mogą dotykać linii wyznaczającej pole gry,
• serwujący nie może oderwać stóp od ziemi podczas wykonywania serwu,
• trzon rakiety podczas wykonywania serwu ma być skierowany w dół,
• lotka przy serwie ma się znajdować poniżej talii zawodnika,
• lotka przy serwisie, jak i podczas gry może dotknąć siatki.

Gra w dwie osoby (jeden gracz po każdej stronie boiska):

• w przypadku posiadania zerowej lub parzystej liczy punktów zawodnik serwujący musi stać po prawej stronie boiska. W przeciwnym wypadku serwuje z lewej strony boiska,
• w przypadku nie odebrania lub błędnego odebrania lotki przez przeciwnika zawodnik serwujący zdobywa punkt,
• w przypadku popełnienia błędu przy serwie następuje zmiana gracza serwującego.

Gra w cztery osoby (dwóch graczy po każdej stronie boiska):

• serw rozpoczynający seta oraz po zmianie drużyny serwującej zawsze wykonuje się z prawej strony boiska,
• odebrać serw może tylko zawodnik stojący po przekątnej do serwującego,
• po prawidłowym odebraniu serwu, lotka ma być odbijana naprzemiennie przez graczy z każdej drużyny,
• w przypadku popełnienia błędu przez zagrywającego, traci on prawo do serwu, nikt nie zdobywa punktu, a następny serw wykonywany jest przez drugiego zawodnika z tej samej drużyny, aczkolwiek z przeciwnego pola serwisowego,
• w przypadku popełnienie błędu przez drugiego serwującego, drużyna traci prawo do serwu, nikt nie zdobywa punktu, a następny serw wykonywany jest przez zawodnika z drużyny przeciwnej,
• w przypadku błędnego odbioru serwu, drużyna serwująca zdobywa punkt, a następny serw wykonywany jest przez tego samego zawodnika, aczkolwiek z przeciwnego pola serwisowe.

Uderzenia w badmintonie można podzielić na kilka grup. Należy również pamiętać, że w badmintonie 70-80% siły uderzenia wykonujemy pracą nadgarstka.

SERWIS
W przypadku wykonywania serwu nie można mylić przeciwnika, dlatego też należy to wykonać ruchem ciągłym i jednostajnym bez żadnych zwolnień ruchu rakiety, co mogłoby być uznane za akcję mylącą.

• wysoko forhendowy - podczas zamachu ręka w łokciu ma być wyprostowana.
• krótki serw – ręka zgięta w łokciu.
• plaski serw – to odmiana krótkiego. Różnica polega na tym, że w fazie uderzenia energicznie prostuje się nadgarstek, aby lotka leciała płasko zmierzając ku końcowej linii boiska.
• serw bekhendem – serw ten ze względu na krótka drogę ruchu rakiety w fazie uderzenia jest traktowany jako niezwykle precyzyjny i bywa często stosowany w deblach gdzie większość serwów musi być krótka. Lotka powinna przelatywać jak najbliżej siatki a nawet ją muskać.

FORHEND
Najpopularniejsze uderzenie zarówno w badmintonie, jak i w tenisie. Ma miejsce, gdy wewnętrzna strona ręki jest skierowana w stronę uderzenia.

• forhend clear - to podstawowe uderzenie w badmintonie, którego opanowanie jest warunkiem koniecznym do nauczenia się także ścięć i skrótów. Ruch ręki przypomina uderzenie „z bata”. W fazie uderzenia następuje szybkie wyprostowanie ramienia i zgięcie nadgarstka do przodu. Lotkę uderza się nad głową z prawej strony. Zagranie to, podobnie jak smecz, można wykonać w wyskoku (preferuje to wielu graczy światowej klasy). Lewa ręka we wszystkich fazach jest luźna i daleko od ciała, wskazuje nadlatującą lotkę tak jakby chciało się ją złapać.
• skrót wysokim forhendem – różnica między clearem to dłuższy kontakt rakiety z lotką, co przypomina krótki serw z forhendu. W przypadku skręcenia główki rakiety w prawo lub w lewo można uzyskać tzw. uderzenie ze zwodem (skrót podcięty). Lotka dostaje dodatkowo ruchu obrotowego, co jest trudniejsze do rozszyfrowania dla przeciwnika. Co więcej, lotka gwałtownie zakrzywia lot przez większy opór powietrza i spada niemal pionowo.
• niski forhend – lotka uderzana jest w przedziale wysokości od barku do kolana. Silne uderzenie uzyskać można poprzez ugięcie ręki w nadgarstku.

SMECZ
To uderzenie, które zazwyczaj przesądza o wygranej akcji i traktowane jest jako najgroźniejsze zagranie w badmintonie. Lewą stroną do siatki, zamach podobny do uderzenia „z bata”, po czym szybkie wyprostowanie ręki i zgięcie nadgarstka do przodu. Lotkę odbija się nad głową z przesunięciem lekkim do przodu w celu zwiększenia siły. Można wykonać to zagranie z wyskoku.


BEKHEND
To uderzenie defensywne, trudniejsze od forhendu. Ręka skierowana jest grzbietem do uderzenia.

• bekhend niski – w fazie uderzenia prawa ręka jest szybko prostowana w łokciu i nadgarstku. Punkt uderzenia lotki na wysokości kolana.
• wysoki bekhend clear – stosowane najczęściej w sytuacji, gdy przeciwnik kieruje lotkę w nasz lewy róg boiska. Przy uderzeniu prostujemy nogi, rękę i nadgarstek a lotkę zagrywamy wysoko nad głową i nieco z prawej strony ciała. Po czym następuje szybkie wyhamowanie.
• bekhend smecz – podobnie do bekhend wysoki clear, jednakże w fazie uderzenia zamiast wyhamować, prowadzimy rękę dalej tak, aby uderzyć lotkę w dół.
• skrót przy siatce – zagranie z wypadem prawej nogi do siatki. Lotkę powinno się odbić jak najbliżej taśmy i jak najwyżej.

UDERZENIE DOOKOŁA GŁOWY
Zagranie to wprowadzono, aby zastąpić defensywne uderzenie bekhendem, zwłaszcza przy lotkach wysokich. Stać należy przodem do siatki w lekkim rozkroku. W fazie uderzenia nogi są ugięte w kolanach a punkt uderzenia lotki jest z lewej strony ciała.