Boks należy do najstarszych sportów na świecie. Jego historia sięga 5000 roku p.n.e. Już wtedy starożytni Sumerowie znali ten rodzaj walki, a udowodnili to badacze, znajdując w okolicach Bagdadu kamienną płytę przedstawiającą dwóch ludzi w postawach bojowych. Boks uprawiano również w starożytnym Egipcie, o świadczą antyczne malowidła. Trudno, jednak stwierdzić, czy starcia postaci uwiecznionych na tych znaleziskach miały charakter sportowy i jak dokładnie wyglądała walka zawodników w tamtych czasach.

W starożytnej Grecji, ok. 2000 roku p.n.e., boks był już doskonale znany. Pięściarze, których zobaczyć można na rycinach z tamtego okresu chronili swoje głowy czymś w rodzaju kasków, wyglądem zbliżonym do tych, które ubierają bokserzy-amatorzy w dzisiejszych czasach. Używano wtedy również rękawic, zakładanych tylko na prawą rękę. Lewa ręka prawdopodobnie miała funkcję obronną.

Walki bokserskie były popularne podczas igrzysk pogrzebowych, kiedy to walczono na śmierć i życie. Odzwierciedlało to początkowy charakter tego sportu, którego domeną była brutalność. Pięści owijano skórami, a później rzemieniami, w które wplątywano nawet kawałki żelaza. Koniec walki następował, gdy przeciwnik został skutecznie unieszkodliwiony, bądź poddał walkę. Nie było konkretnych reguł chroniących zdrowie lub życie bokserów. Dopiero w 688 roku p.n.e., w greckiej Olimpii, gdzie odbył się pierwszy pojedynek bokserski w ramach Igrzysk, stworzono pierwsze zasady walki. Ich autorem był Onomastos ze Smyrny. Reguły te obowiązywały do III w n.e. Mimo tego, nawet na Igrzyskach zdarzały się przypadki śmiertelne. W roku 393 n.e, cesarz Teodozjusz I zlikwidował Igrzyska i od tej pory zabroniono organizowania bokserskich pojedynków.

Boks nowożytny powstał w XVIII w. w Wielkiej Brytanii, kiedy to James Figg założył w Londynie pierwszą akademię boksu. Organizował on również zawody bokserskie, w których sam brał udział i przez to szybko stał się pierwszym mistrzem świata. Jego miejsce zajął w 1730 roku Jack Broughton, który określił później zasady współczesnego boksu, wymyślił ring oraz pierwsze rękawice. Przepisy Broughton'a, powstałe w 1743 roku, zabraniały ciosów poniżej pasa i ograniczały pole walki do kwadratu otoczonego linami. Inną istotną regułą było wprowadzenie automatycznego zakończenia walki, jeśli przeciwnik nie podnosił się z ringu przez 30 sekund. Reguły Broughton'a przetrwały do 1838 roku. Następnie w 1865 roku wprowadzono 3-minutowe rundy i konieczność stosowania rękawic, które do tamtej pory były używane w celach treningowych i nie znalazły powszechnego zastosowania. Wszystko to dotyczyło tzw. boksu zawodowego, zrzeszającego zawodników w wielu organizacjach, np. WBA, WBC, czy IBF. W ramach tych organizacji do dnia dzisiejszego zawodnicy walczą o mistrzowskie pasy w różnych kategoriach wagowych.Po zmianie przepisów w XIX w. wyodrębnił się boks amatorski. Już w XX w. na Igrzyskach Olimpijskich w 1904 roku boks miał swój debiut. Od tej pory na stałe zagościł w kanonie dyscyplin olimpijskich. W ramach boksu amatorskiego organizowane są również Mistrzostwa Europy (od 1925 roku) i Mistrzostwa Świata (od 1974 roku).

Rękawice – zewnętrzna część wykonana jest ze skóry, wewnętrzna z wyściółki z włosia końskiego lub syntetycznego poliuretanu. Wyściółka ma za zadanie amortyzować ciosy. Dodatkowo, bokserzy owijają dłonie bandażami lub specjalnymi taśmami, które wchłaniają pot oraz utwardzają nadgarstek, aby zapobiec kontuzjom. Aby rękawice mocno się trzymały, posiadają one rzepy na nadgarstki. Rękawice produkowane są w różnych rozmiarach określających ich wagę, np. 10 lub 12 uncji.

Buty – tradycyjne buty bokserskie są wykonane z miękkiej skóry, sięgają powyżej kostki i nie powinny posiadać żadnych usztywnień. Podeszwa wykonana jest ze sprężystej gumy lub kauczuku. Z reguły są to buty sznurowane.

Spodenki – klasyczne spodenki bokserskie sięgają do połowy uda i są stosunkowo szerokie. Pas spodni wykonany jest z reguły z materiału innego koloru niż reszta. Szerokość pasa to ok. 7 cm.

Kask – używany wyłącznie w boksie amatorskim, zabezpiecza łuki brwiowe oraz uszy. Produkowany jest ze skóry, wypełnionej gąbką dla amortyzacji uderzeń.

„Szczęka” – nakładana na zęby (dopasowywana do górnej szczęki bądź do szczęki i żuchwy) w celu uniknięcia rozbicia warg przy uderzeniach. Miękkie tworzywo, najczęściej kauczuk amortyzuje siłę uderzenia i zapobiega również wybiciom zębów. Jest to obowiązkowa część wyposażenia boksera zarówno zawodowego, jak i zawodnika boksu amatorskiego.

Ochraniacz genitaliów (suspensor) – zabezpiecza przed urazami genitaliów i ma postać woreczka, mocowanego za pomocą paska opasującego biodra. Jest to obowiązkowa część wyposażenia zawodnika.

TECHNIKI ATAKU
Ciosy proste – wyprowadzane z gardy (standardowa pozycja obronna boksera) poprzez wyprostowanie ręki uderzającej. Ten rodzaj ataku jest najczęściej stosowany w walkach bokserskich, stanowi przygotowanie do dalszego ataku i skrócenia dystansu. Ma największy zasięg spośród bokserskich ciosów. Technika ta stosowana jest również jako skuteczny rodzaj kontrataku.

Ciosy sierpowe – wyprowadzane poprzez energiczny skręt tułowia począwszy od stóp, przez kolana, biodra i zgięcie ręki uderzającej w stawie łokciowym pod kątem prostym. Zasięg ciosu sierpowego jest znacznie mniejszy niż w przypadku prostego, więc do uderzenia potrzebne jest skrócenie dystansu. Ciosy sierpowe wyprowadzane są zarówno na głowę, jak i na tułów.

Ciosy z dołu (tzw. haki) – koniecznym przygotowaniem do wykonania takiego ciosu jest odpowiedni balans i ustawienie się w takiej pozycji, aby możliwe było bezpieczne uderzenie ręką zgiętą w stawie łokciowym od dołu. Głównym celem boksera wykorzystującego tę technikę jest podbródek przeciwnika. Jest to uderzenie często rozbijające gardę, stosowane w półdystansie lub zwarciu.

TECHNIKI OBRONY
Garda – obrona bierna, polegająca na wysokim podniesieniu zwartych rękawic przed głowę. Zawodnik broni się w ten sposób, przyjmując atak przeciwnika na gardę.

Uniki, zejścia z linii ciosu, odskoki – poprzez odpowiedni balans ciałem zawodnik stara się uniknąć ciosów. Te elementy wykorzystywane są zarówno w ofensywie, jak i defensywie, a w połączeniu z technikami ataku stanowią doskonałą broń. Po skutecznym uniku bądź odskoku można wykonać kontratak. Najważniejszym tutaj elementem jest dynamiczna praca nóg, pozwalająca zmieniać tempo walki, wyprowadzać przeciwnika z równowagi i wpływać na jego dezorientację.