Historia curlingu sięga XVI wieku, kiedy to w 1540 roku w Szkocji, pewien pisarz John McQuhin odnotował zapis z rywalizacji mnicha Johna Scaltera z Gavinem Hamiltonem w grze na lodowym torze, po którym rzucano kamieniami. Innym źródłem pochodzącym z tamtego okresu jest obraz Pietera Bruegela (1565 rok) przedstawiający postacie rzucające kamieniami po lodzie, co mogło stanowić początki współczesnego curlingu.

Curling został początkowo spopularyzowany głównie w Szkocji, gdzie w Perth do dziś istnieje siedziba Światowej Federacji Curlingu. W Szkocji powstały również pierwsze oficjalne kluby curlingowe. W XIX w. Szkoci rozpropagowali curling w wielu innych krajach, takich jak: Kanada, USA, Szwecja, Nowa Zelandia, Szwajcaria czy Norwegia. Pierwsze reguły gry również powstały w Szkocji i zostały zaadoptowane przez największy wówczas Grand Caledonian Curling Club, założony w 1838 roku w Edynburgu. Co więcej, ten właśnie klub stał się główną organizacją zrzeszającą sympatyków tej dyscypliny. W związku z głębokim zainteresowaniem tym sportem Królowej Wiktorii, klub zmienił nazwę na Royal Caledonian Curling Club (czyli klub królewski).

Od XVI do XIX wieku curling rozgrywano w Szkocji na wolnym powietrzu, gdzie warunki pogodowe sprzyjały temu każdej zimy.
W Kanadzie pierwszy klub curlingowy powstał już w 1807 roku w Montrealu, natomiast w USA w roku 1832. W dzisiejszych czasach curling jest prawdopodobnie najbardziej popularny w Kanadzie, gdzie zarejestrowanych jest najwięcej zawodników (ok. 900 tysięcy). Zawody rozgrywane są właściwie na całym świecie, głównie w Europie, lecz również na kontynencie amerykańskim, w Japonii, Nowej Zelandii czy Chinach. Curling znajduje ostatnio sympatyków również w Ameryce Łacińskiej i Południowej, w Brazylii i w Meksyku.

O dużej popularności tej dyscypliny świadczy fakt, iż w 1998 roku od Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Nagano stała się ona oficjalną dyscypliną olimpijską. Nie zapomniano jednak o rozgrywkach curlingowych na zimowej olimpiadzie w 1924 roku w Chamonix, gdzie również przyznano medale. Początkowo tamta rywalizacja była uważana jako pokazowa, jednak w 2006 r. MKOL podjął decyzję o potraktowaniu medali z 1924 r. jako medali olimpijskich i tym sposobem wliczono je do historycznej, olimpijskiej klasyfikacji medalowej.

CURLING W POLSCE
W Polsce curling jest w dalszym ciągu sportem zdecydowanie niszowym, głównie ze względu na brak obiektów do gry i stosunkowo małe zainteresowanie. Pierwszy profesjonalny tor curlingowy powstał dopiero w 2008 roku w Pawłowicach.

Mimo tego istnieje kilkanaście klubów curlingowych, m.in. w Warszawie, Krakowie, Katowicach, Zielonej Górze, Sopocie, Gliwicach, Rudzie Śląskiej, Gdańsku i Poznaniu, co świadczy o potencjalnych możliwościach rozwoju tej dyscypliny na polskim gruncie w przyszłości.

Pole gry ma kształt prostokąta o długości ok. 45 m i szerokości 5 m. Na obu końcach toru znajdują się gumowe bloki, od których odpychają się zawodnicy wypuszczający kamienie. Każdy kamień jest okrągły i wraz z uchwytem powinien ważyć ok. 20 kg i mieć 91 cm w obwodzie. Wysokość kamienia to ok. 11,5 cm.

Mecz curlingowy składa się z 8 lub 10 partii (tzw. ends). Drużyna liczy 4 osoby: prowadzący (lead), drugi (second), trzeci (third) oraz skip. Ten ostatni jest najważniejszym zawodnikiem, ustalającym taktykę zagrań. Jako jedyny może przebywać w kole i szczotkować kamienie przeciwnika, które znajdą się w obrębie domu. Pomaga to w ich maksymalnym odsunięciu od centrum koła.

Wypuszczanie kamienia musi nastąpić przed pierwszą linią domu (linia poprzeczna wyznaczająca moment wypuszczenia kamienia z ręki). Zawodnicy odbijają się od tzw. haków, aby nabrać prędkości. Aby kamień mógł brać udział w grze musi przekroczyć drugą linię domu (kolejna poprzeczna linia). Kamienie źle podane są usuwane z pola gry a te kamienie, które zmieniły pozycję przez uderzenie kamieniem źle podanym, wracają na miejsce sprzed podania.

Każdy zawodnik wykonuję po dwa podania na przemian z zawodnikiem drużyny przeciwnej. Skip podaje jako ostatni. W przypadku podania kamienia w złej kolejności, kamień ten jest usuwany i następuje powtórzenie podania we właściwej kolejce. Jeżeli pomyłka nie została zauważona przed momentem uderzenia kamienia podawanego w inne, zagranie jest uważane za ważne i gra jest kontynuowana. Jeżeli dany zawodnik wykona na przykład 3 podania, wtedy inny z zawodników tej samej drużyny może wykonać tylko jedno. W przypadku wypuszczenia dwóch kamieni pod rząd przez jedną drużynę, skip drużyny przeciwnej usuwa ten kamień oraz poprawia pozostałe, aby zajmowały pozycje sprzed podania. Zagranie to jest powtarzane na końcu kolejki.

Każdy kamień będący w ruchu może być szczotkowany w celu zmiany jego kierunku. Szczotkuje jeden lub więcej zawodników danej drużyny, wyłącznie w obrębie linii poprzecznych pola gry (tee lines). Poza tym polem szczotkować może tylko skip bądź vice-skip, a więc zawodnicy mający prawo przebywania w domu. W czasie szczotkowania nie można poruszyć żadnego z kamieni.

Można ustawić tzw. strefę strażników, poprzez ustawienie kamieni między linią poprzeczną a linią domu. Żaden kamień znajdujący się w tej strefie nie może zostać wybity przez cztery pierwsze podania w rundzie.
To, która drużyna będzie rozgrywała swój kamień jako ostatnia losowane jest na podstawie rzutu monetą. Prawo to następnie przechodzi na drużynę, która w poprzedniej rundzie nie zdobyła żadnego punktu. Rzut ostatni jest często decydujący, a więc stwarza komfort gry i konstruowania strategii. Bywa, iż wygranie partii bez zagrywania ostatniego kamienia jest bardzo trudne.

PUNKTACJA
Wygrywa ta drużyna, która zdobędzie najwięcej punktów w całym meczu, na podstawie sumy zdobytych punktów w poszczególnych partiach. Punktują wyłącznie kamienie znajdujące się w domu, na podstawie bliskości ich położenia w stosunku do centrum domu.

Grę wygrywa drużyna, której kamień znajdzie się najbliżej środka koła po wszystkich 16 rzutach. Każdy kamień, który jest bliżej centrum niż kamień rywala, warty jest 1 punkt. I odpowiednio, jeśli na przykład bliżej środka są dwa kamienie drużyny „żółtej”, a później dopiero jest kamień drużyny „czerwonych”, to „żółci” wygrywają daną partię 2:0.

Jeśli nie można określić, który kamień jest bliżej środka, runda kończy się remisem 0:0. Z reguły o wynikach partii decydują sami zawodnicy, a w przypadku wątpliwości głos decydujący ma sędzia meczu oraz sędzia główny zawodów.

Kamień – okrągły, produkowany głównie z granitu Ailsite, który posiada specjalne właściwości, zapobiegające zbędnemu wchłanianiu wody. Spód kamienia jest nieco wklęsły, przy czym powierzchnia styku z lodem ma ok. 6-12 mm. Zmniejsza to obszar do szczotkowania. Kamień posiada uchwyt pozwalający nadawać mu odpowiednie rotacje. W profesjonalnych kamieniach, w rączce może być zainstalowany mechanizm pozwalający stwierdzić, czy kamień został prawidłowo wypuszczony przed linią spalonego. Kolor rączki (żółty bądź czerwony) oznacza przyporządkowanie kamieni do danej drużyny.

Szczotka – służy do roztapiania lodu przed kamieniem, aby zmieniać kierunek jego ruchu. Oczyszczanie lodu z nierówności to kolejne zadanie szczotkującego. Oprócz tego skip, stojąc w domu używa szczotki do wskazania miejsca, gdzie ma znaleźć się podawany kamień. Początkowo szczotki wykonywano z elementów kukurydzianych lub zbożowych. Przypominało to tradycyjne domowe miotły. Takie szczotki jednak były nietrwałe, więc zaczęto produkować szczotki z tworzyw sztucznych z materiałową, ruchomą główką. Są one zdecydowanie bardziej wytrzymałe od swoich poprzedniczek.

Buty – buty do curlingu, a w zasadzie but do ślizgania pokryty jest od spodu teflonem. Zmniejsza to tarcie i ułatwia ślizg po lodzie. Drugi but ma szorstką podeszwę, aby ułatwić odpychanie się.

Istnieje możliwość trenowania curlingu przez osoby niepełnosprawne, dzięki produkcji specjalnych przyrządów do podawania kamieni z pozycji innej niż kucana. Od 2006 roku dyscyplina ta jest oficjalnym sportem zimowych igrzysk paraolimpijskich.

W Europie curling dla niepełnosprawnych zaczęto uprawiać w latach 90. XX w. W Ameryce taki pomysł spopularyzowano dopiero po roku 2000.

Tor gry jest taki sam, jak w przypadku tradycyjnego curlingu, kamienie można wypuszczać z ręki pochylając się na wózku, bądź za pomocą specjalnego przyrządu, o którym wspomniano wcześniej. Drużyny składają się z zawodników obu płci, mecze finałowe trwają maksymalnie do 6 endów (mecze grupowe - 4 endy).