Tak naprawdę, umiejętność szybkiego poruszania się po lodzie sięga wielu tysięcy lat wstecz. Początkowo używano łyżew z kości (epoka brązu), następnie drewnianych z wkładką żelazną. Dopiero w XIV wieku łyżwy z kości zwierzęcych zostały zastąpione przez żelazne.

Wytwórcy zbroi z Holandii jako pierwsi podjęli się ich produkcji.Bardzo szybko doszli do wniosku, że w zimie w kraju poprzecinanym kanałami wodnymi łyżwy będą świetnym środkiem transportu.

W okresie Odrodzenia zaczęto rozróżniać dwa rodzaje łyżew: te do jazdy figurowej (krótkie) oraz te do .
Tak, więc początkowo jazda na łyżwach traktowana była jako środek komunikacji, po czym już we wczesnym średniowieczu zaczęto traktować ją jako rozrywkę.

Okres wielkiej popularności łyżwiarstwa przypada na XVIII wiek, kiedy to na łyżwach jeździli wielcy władcy angielscy i szkoccy z dynastii Stuartów, jeździła także królowa Maria Antonia i Madam Pompadour. Łyżwiarstwo uprawiali także Napoleon I i III.

Jednakże, prawdziwej rewolucji w historii łyżwiarstwa dokonał Amerykanin, E.W. Bushnell z Filadelfii w 1850 r., kiedy to po raz pierwszy zaprezentował parę łyżew o stalowych ostrzach.

Łyżwiarstwo jako sport od dawna gościł w Skandynawii, gdzie ścigano się po broń, konie, klejnoty i inne cenne narody.

W 1801 r. dwie łyżwiarki (w Groningen) po raz pierwszy ścigały się na lodzie, mężczyźni, natomiast w 1814 r.

Łyżwiarstwo figurowe zostało uznane jako sport zawodniczy pod koniec XIX wieku, a w 1892 r. powstał Międzynarodowy Związek Łyżwiarski. Pierwsze zawody w łyżwiarstwie figurowym zorganizowano już w 1871 r. w Wiedniu.

Łyżwiarstwo figurowe jest bardzo elegancką dyscypliną, która wymaga od zawodnika doskonałej techniki i zdolności tanecznych.

W ramach łyżwiarstwa figurowego rozgrywane są konkurencje:

• indywidualne kobiet i mężczyzn,
• par sportowych,
• par tanecznych,
• zespołów (łyżwiarstwo synchroniczne).

Na zawodach łyżwiarze wykonują dwa programy: obowiązkowy i dowolny, składające się ze skoków, akrobacji i czystego tańca.

W rywalizacji par tanecznych elementów tańca jest więcej, w rywalizacji par sportowych przeważają akrobacje.

Zawodnicy przez wiele lat oceniani byli przez grono sędziów według skomplikowanego systemu. Oceny te czasem nie były sprawiedliwe i zawody wygrywali reprezentanci państw cieszących się największą sympatia sędziów, z reguły ze Związku Radzieckiego.

Dlatego też, w 2002 r. wprowadzono nowy system punktacji - mniej skomplikowany, ale preferujący łyżwiarzy poprawnych technicznie, a nie artystów. Jednakże, jak dotąd funkcjonują dwa systemy oceniania równolegle: system szóstkowy (stary system) oraz Code of Points (nowy).

Piruety – piruety można wykonywać solo, w kombinacjach, sekwencjach oraz ze skoku. Dodatkowo pary sportowe wykonują tzw. piruet parowy.
Piruety dzielimy ze względu na pozycję oraz na kierunek obrotów.

Ze względu na pozycję wyróżnia się:

• piruet stany
• piruet z odchyleniem tułowia
• piruet siadany
• piruet w pozycji wagi
• piruet w pozycji Biellmann ( wyłącznie kobiety)

Ze względu na kierunek obrotów wyróżnia się:

• piruet w tył
• piruet w przód

Piruety, to ważny element programu łyżwiarskiego. Aby ten element został zaliczony piruet musi być dobrze wykonany, stabilny, nie może „wędrować” po lodzie i zazwyczaj ma określoną minimalną liczbę obrotów.

Kroki – to obowiązkowy element programu łyżwiarstwa figurowego. To kombinacja małych kroczków, podskoków, obrotów oraz zmian krawędzi. Element ten można wykonywać po linii prostej, po kole lub po serpentynie (w kształcie litery "S"). Do kroków zaliczyć można obroty na jednej lub obu nogach (obroty trójkowe).

Spirale – to element łyżwiarstwa figurowego obowiązkowy u kobiet. Zawodniczka jedzie na jednej nodze, z drugą uniesioną do góry (przynajmniej do poziomu bioder), głowa również jest uniesiona w górę, zawodniczka nie może patrzyć w dół (generalnie, im wyżej głowa tym lepiej). Ciało zawodniczki układa się w kształt litery "Y". Najlepsi łyżwiarze prowadzą nogę wolną prawie pionowo. Spirale mogą być wykonywane zarówno przodem i tyłem, jak i na każdej nodze i każdej krawędzi. Najtrudniejsze zazwyczaj są spirale wykonywane na krawędzi wewnętrznej.

Pistolet (ang. Shoot the Duck) – element ten wygląda podobnie jak piruet siadany. Różnica polega na tym, że w piruecie zawodnik kręci obroty, a w pistolecie ślizga się do przodu lub do tyłu, na krawędzi wewnętrznej lub zewnętrznej. Łyżwa jadąca po lodzie powinna być zgięta, a noga wolna wyprostowana do przodu.

Lunge (wypad) – element ten polega na zgięciu jednej nogi w kolanie, przy jednoczesnym „ciągnięciu” za sobą drugiej nogi wyprostowanej. Lunge można wykonywać na obu nogach, zarówno do przodu, jak i do tyłu. Jednakże, przy wykonywaniu tego elementu „do tyłu” należy uważać by ostrze łyżwy nie dotykało tafli lodu.

Mondo – to element, w którym zawodnik układa nogi na kształt litery V, a łyżwy rozkłada tak by tworzyły linię prostą. Figurę tą można wykonywać zarówno na krawędzi zewnętrznej (zawodnik odchyla się do tyłu), jak i wewnętrznej (pochyla się do przodu).

Ina Bauer – to pozycja podobna do „orła”, aczkolwiek ślad łyżew nie tworzy jednej linii, mimo iż są one równolegle ułożone. Łyżwą tylnią należy zawsze jechać po wewnętrznej krawędzi, przy czym przednią jest to obojętne. W celu utrudnienia wykonania pozycji zawodnik może wygiąć plecy do tyłu.

ELEMENTY PROGRAMU PAR SPORTOWYCH
Spirale śmierci – to element, w którym partner kręcąc partnerką pozostaje w środku koła. Zawodnik trzyma partnerkę za jedną ręką, lekko zginając jedną nogę i wbijając ząbek łyżwy w lód. Partnerka, natomiast znajduje się prawie w horyzontalnej pozycji i obraca się dookoła partnera, prowadząc jedną łyżwę po lodzie, a drugą unosząc w powietrzu.

Piruety parowe – to piruety, które wykonuje się w standardowych pozycjach, czyli stojącej, siadanej oraz w pozycji wagi. Jednakże, piruety te są nieco zmodyfikowane po to, aby ciała partnerów jak najbardziej do siebie pasowały.

Skoki wyrzucane – to nic innego jak zwykłe skoki wykonywane z asystą. Partner pomaga partnerce w skoku, co dodaje skokowi wysokości, długości i nuty dramatyzmu. Są to te same skoki, co wykonywane w konkurencjach solowych. Przy skoku „wyrzucany Axel”, partnerka jest "wyrzucana" przodem, jadąc na zewnętrznej krawędzi lewej łyżwy.

Elementy ramię w ramię – to skoki i piruety wykonywane przez obojga partnerów osobno, ale koło siebie. Najważniejsze, aby elementy te był wykonywane synchronicznie.

Podnoszenia – partnerka podnoszona jest przez partnera, zazwyczaj bardzo wysoko i w bardzo trudnej pozycji. Podczas podnoszenia partner powinien się obracać, jeśli tego jednak nie robi to jest to „wożenie”. Wyróżnia się 5 grup podnoszenia partnerki, w zależności od sposobu jej trzymania przez partnera.