Łatwo się domyśleć, że cała historia rozpoczęła się od spadochronu. W 1961 roku francuski inżynier Pierre Lemoigne zmodyfikował spadochron wycinając go po bokach i z tyłu w taki sposób, by umożliwić kierowanie nim. Cztery lata później Amerykanin - Domin Albert stworzył piperwszy spadochron komorowy. W tym samym czasie NASA pracowało nad spadochronem dla kosmicznych kapsuł ratunkowych i właśnie w tych okolicznościach Dawid Barish wymyślił latające skrzydło. Loty na tym sprzęcie chciano wdrożyć jako letni sposób wykorzystania górskich stoków narciarskich, lecz o dziwo nie spotkało się to z ogólnym entuzjazmem. Za faktyczny moment narodzin paralotniarstwa uznaje się rok 1978, gdy trzech Francuzów zainspirowanych artykułem przeczytanym w magazynie Parachute Manual, postanowiło wypróbować szybujące skrzydło na górze Pointe du Pertuiset. Efektem był ponad stumetrowy lot.

Po tym wydarzeniu grono miłośników paralotniarstwa rosło w zawrotnym tempie. Równie szybko zaczęła ewoluować konstrukcja szybującego skrzydła, coraz bardziej odbiegając swym kształtem od regularnego prostokąta.

Na pierwsze mistrzostwa w paralotniarstwie nie trzeba było długo czekać. Odbyły się one w Kössen w 1989 roku.

PARALOTNIARSTWO W POLSCE
W Polsce paralotnie zaistniały dopiero w 1988 r. Polacy wykazali się niesamowitą odwagą i pomysłowością, gdyż pierwszymi konstrukcjami były własnoręcznie zmodyfikowane spadochrony. Jako miejsce pierwszych lotów polscy konstruktorzy – amatorzy, ambitnie wybrali Tatry. Pierwsze zawody w naszym kraju odbyły się już w 1990 r. na Nosalu.

Zloty – najczęstszy sposób wykorzystania paralotni, jest on także najprostszy. Polega na wystartowaniu ze zbocza o niezbyt stromym nachyleniu, a następnie locie do punktu położonego niżej. Nie jest tu potrzebna siła nośna, jaką są kominy termiczne, dzięki czemu loty te odbywają się także w zimie.

Loty żaglowe – są zdecydowanie bardziej skomplikowane niż zloty. Polegają one na wykorzystaniu wiatrów napływających w kierunku zbocza. Do wykonywania tego typu lotów jest niezbędna odpowiednia siła wiatru i jego kierunek, gdyż zbyt słaby wiatr nie wyniesie paralotniarza wystarczająco wysoko, natomiast zbyt silny i o złym kierunku grozi wyniesieniem na drugą stronę góry. Taka sytuacja jest bardzo niebezpieczna, ponieważ po stronie zawietrznej paralotniarz może być narażony na działanie prądów zstępujących. Wymarzonym do lotów żaglowych jest wiatr o sile 5-9 m/s i prostopadły do linii zbocza. Loty żaglowe umożliwiają lądowanie w tym samym miejscu, lub nieopodal miejsca, gdzie startowano.

Loty termiczne – tutaj wykorzystywana jest zależność między ciepłym a zimnym powietrzem. Ciepłe powietrze kieruje się do góry, dlatego paralotniarz, który dostanie się w tzw. komin termiczny, kierując paralotnie ruchem kolistym będzie się wznosił. Kominy termiczne powstają na skutek nagromadzenia się ciepłego powietrza w jednym miejscu, co ciekawe, mogą się one przemieszczać bardzo daleko od miejsca wytworzenia. Ponieważ w kominie takim prędkość wznoszenia i opadania jest bardzo różna, a człowiek nie jest wstanie jej wyczuć, niezbędne jest tu wyposażenie w wariometr (przyrząd służący do pomiaru prędkości wznoszenia i opadania). Kominy termiczne potrafią wynieść paralotnie naprawdę wysoko. Umowną granicą są podstawy chmur (gdyż wznoszenie się w nich jest dość niebezpieczne), lub granica inwersji.

Przeloty – to wykorzystanie paralotni do przebywania znacznych odległości. Jest to rodzaj lotu zarezerwowany dla naprawdę doświadczonych pilotów paralotni. Polega na wykorzystaniu kominów termicznych do wznoszenia, a następnie opuszczenia ich i locie do następnego komina. Jeżeli pilot trafia ciągle w strefy wznoszenia, jedynym ogranicznikiem jest tu pora dnia, gdyż w nocy noszenia zanikają. Najdłuższy dotychczas dokonany przelot trwał ponad 10 godzin i został wykonany na odległość aż 423 kilometrów.

W paralotniarstwie sportowym wyróżniamy trzy dyscypliny: paralotniarstwo przelotowe, precyzyjne i akrobacje. W paralotniarstwie przelotowym organizowane są mistrzostwa świata. Jest to kilka zawodów organizowanych cyklicznie w ciągu roku, z których wyniki są sumowane. Zawody organizuje niezależne stowarzyszenie Pucharu Świata PWCA. W lotach przelotowych największą popularnością cieszą się loty po ustalonej przez organizatorów trasie.

Paralotnia, inaczej zwana glajtem lub parapetem, jest rodzajem miękkopłatu. Zbudowana jest ze skrzydła, od którego odchodzą linki i taśmy trzymające uprząż. Poza skrzydłem i uprzężą w skład paralotni wchodzi także system RSH, czyli ratowniczy system hamujący. Jest to odpowiednik spadochronu zapasowego. Do zestawu należy doliczyć kask, a także dodatkowe wyposażenie: wariometr, GPS, kompas, radiotelefon.

Skrzydło, o powierzchni 20-30 m² i masie 4-8 kg, po wypełnieniu się powietrzem ma kształt aerodynamiczny. Komorowa konstrukcja umożliwia wypełnienie się płata powietrzem, które dostaje się tam przez wloty na krawędzi natarcia. W żebrach dzielących poszczególne komory znajdują się otwory, które umożliwiają szybsze i dokładniejsze przenikanie powietrza.

Uprząż wyglądem przypomina plecak. Jest to system połączonych ze sobą taśm utrzymujących pilota w odpowiedniej pozycji. Uprząż połączona jest z taśmami skrzydła za pośrednictwem dwóch karabinków. W skład taśm uprzęży wchodzi taśma udowa i piersiowa. Pod udami pilota biegnie belka, można obciążać ją bardziej z którejś ze stron osiągając w ten sposób skręt.

Linki i taśmy nośne rozprowadzone pomiędzy uprzężą a skrzydłem. Od strony uprzęży przyczepione są dwie taśmy nośne umożliwiające sterowanie, natomiast od strony skrzydła linki wybiegają z różnych, równomiernie rozmieszczonych punktów, dzięki czemu siła się rozkłada, a płat przybiera właściwy kształt. Od krawędzi spływu skrzydła biegną tzw. sterówki. Poprowadzone przez bloczek biegną od skrzydła do ręki pilota, po jednej z każdej stronie. Za pomocą pociągnięcia za odpowiednią linkę osiąga się skręt w danym kierunku.

Przyspieszacz nie jest standardowym wyposażeniem, ale niektóre paralotnie są w niego zaopatrzone. Jest to system pozwalający na przyspieszenie lotu poprzez większe nachylenie przedniej krawędzi. Dzieje się tak, gdy pilot pociągnie za linki znajdujące się przy belce biegnącej pod jego nogami.

Przed urazami przy lądowaniu chronią pilota protektory znajdujące się za plecami, pod, a niekiedy i po bokach pilota.

Podstawowym i koniecznym elementem bezpieczeństwa jest system hamujący. Nie jest to nic innego jak spadochron zapasowy. Jest on zazwyczaj okrągłym, zwykłym spadochronem. Schowany jest w uprzęży lub w osobnej torbie przymocowanej do taśmy krzyżakowej. Biorąc pod uwagę jego zastosowanie, konieczne jest umieszczenie uchwytu w takim miejscu, by łatwo go było dosięgnąć.

Niezbędnym elementem wyposażenia każdego pilota jest też kask, który w razie niekontrolowanych lądowań chroni głowę.

W obawie o bezpieczeństwo pilot powinien mieć przy sobie także wariometr. Wskazuje on prędkość pionową, czyli wznoszenia i opadania. Mierzy on zmiany ciśnienia statycznego. Najczęściej jego wartości podawane są w m/s.

Poza sprzętem, ważnym aspektem bezpieczeństwa jest obserwacja warunków pogodowych. Groźna jest silna aktywność termiczna, która prowadzi do gwałtownych zmian szybkości ruchów powietrza. Chmury typu cumulonimbus są oznaką obecności silnych kominów termicznych. Gdy paralotniarz zostaje wciągnięty w chmurę traci widoczność, a także jest narażony na działanie silnych wiatrów wewnątrz chmnury i niską temperaturę. Silny wiatr natomiast może przewiać paralotnię na stronę zawietrzną wzgórza, gdzie może nastąpić tzw. przyduszenie, czyli wpadnięcie w strefę bezwietrzną.

Należy także pamiętać o odpowiednim doborze lądowiska. Drzewa i budynki mogą być przyczyną tzw. rotorów. Dużym zagrożeniem są też linie wysokiego napięcia, których z powietrza nie widać, a ich obecność można zauważyć tylko po rozstawieniu słupów energetycznych.