Stacjonujący w 1875 roku w Jubbulpore brytyjscy żołnierze lubowali się w rozgrywkach bilardowych, w których, co ciekawe, do gry używano piętnastu czerwonych bil i jednej czarnej. Później dodano do gry 3 nowe bile, a mianowicie żółtą, zieloną i różową.

W ówczesnych czasach „snookerami” nazywano nowych kadetów w wojsku. Pewnego razu podczas gry jeden z graczy nie trafił prawidłowo do łuzy, po czym pułkownik Sir Neville Chamberlain nazwał go „snookerem”. Od tego czasu nazwa przylgnęła do tej dyscypliny. Pułkownik Chamberlain zaczął później aktywnie promować snookera w różnych jednostkach armii podczas swego pobytu w Indiach.

W 1882 roku zostały zapisane pierwsze reguły i zasady gry. Wraz z przesuwaniem się armii brytyjskiej na mapie świata, gra stawała się coraz bardziej popularna, aż dotarła razem z żołnierzami do Wielkiej Brytanii. Jednak dopiero od 1900 roku brytyjska organizacja The Billiards Association, zaakceptowała snookera jako nową grę. Nie minęło dużo czasu, a snooker zdecydowanie wyparł bilard angielski z brytyjskich domów i pubów.

Dzięki genialnemu snookerzyście Joe Davis’owi w latach 30. XX wieku dyscyplina ta stała się znana na całym świecie. Największą popularność notuje się jednak na wyspach brytyjskich, gdzie do dziś poziom snookera jest największy i to właśnie tutaj rozgrywane są coroczne Mistrzostwa Świata w Snookerze, w których zawodnicy Zjednoczonego Królestwa i okolic zdecydowanie przeważają.

PRZEBIEG PARTII
Każda z piętnastu czerwonych bil ma wartość 1 punktu, bila żółta – 2 punkty, zielona – 3 punkty, brązowa – 4 punkty, niebieska – 5 punktów, różowa – 6 punktów oraz bila czarna – 7 punktów. Rozgrywanie partii odbywa się poprzez wbijanie na przemian bili czerwonej oraz jednej z bil kolorowych, które wracają na stół po prawidłowym wbiciu. Dopiero po wbiciu ostatniej czerwonej bili razem z bilą kolorową (po czym zagrywana bila kolorowa wraca na stół) zawodnicy wbijają po kolei bile kolorowe zgodnie ze wzrostem ich wartości, czyli: żółta, zielona, brązowa, niebieska, różowa i na końcu czarna. Wygrywa ten zawodnik, który zdobędzie najwięcej punktów na końcu partii. Wygranie partii nie musi się równać wbiciu bili czarnej. Może zaistnieć sytuacja, kiedy zawodnik posiada przewagę punktową przewyższającą wartość bil pozostałych na stole. Wtedy z reguły przeciwnik poddaje partię, gdyż jej wygranie wiązałoby się ze zbyt długim rozgrywaniem partii, poprzez stawianie tzw. snookerów, w celu nadrobienia punktów.

Maksymalnie w partii do zdobycia jest 147 punktów. W zależności od rangi czy fazy turnieju ustalana jest konkretna ilość partii w meczu, która wyłania zwycięzcę, np. w Mistrzostwach Świata, finał rozgrywany jest do 18 wygranych frejmów.

SNOOKER - ODSTAWIANIE SIĘ
Zagranie bezpieczne, czyli tzw. snooker polega na takim ustawieniu bili białej, aby jak najbardziej utrudnić przeciwnikowi dostęp do bili, od której się odstawiał zagrywający. Odstawiać się znaczy tak uderzyć bilę białą, aby po kontakcie z bilą, którą zawodnik musi aktualnie zagrywać (zgodnie z zasadami, o których wcześniej była mowa) zasłonić dostęp przeciwnikowi do pozostałych bil. Jeśli zawodnik odstawiał się od czerwonej, to przeciwnik również musi zagrywać jakąkolwiek bilę czerwoną.

„Pełny snooker” następuje wtedy, gdy inna bila całkowicie zasłania dostęp bili białej do bil, które może, bądź musi aktualnie zagrywać przeciwnik. Takie zagranie ma doprowadzić do błędu przeciwnika, który nie trafia białą bilą w bilę, którą musi zagrywać.

FAULE
Jeżeli zawodnik nie trafi bilą białą w bilę, którą musi zagrywać, na konto przeciwnika zapisuje się najczęściej 4 punkty.

Faul może mieć wartość nawet 7 punktów, jeśli po zagraniu bili białej pierwszy kontakt nastąpił z bilą czarną (której akurat w tym momencie zawodnik nie mógł zagrywać). Analogicznie, jeśli biała bila uderzyła bilę różową, faul ma wartość 6 punktów, jeśli w bilę niebieską – 5 punktów (itd. zgodnie z wartością bil nieprawidłowo potrąconych przez białą bilę).

Oprócz wyżej wymienionych sytuacji faul następuje w przypadku wbicia bili kolorowej, zamiast czerwonej lub odwrotnie (w zależności od tego, co w danym momencie ma wbijać zawodnik). Jeśli natomiast w momencie wbijania czerwonej bili wpadną dwie lub więcej czerwonych, to wszystkie punkty z nich liczy się na konto zawodnika zagrywającego. W zagraniu, w którym nastąpił faul, zawodnikowi nie zalicza się żadnych punktów.

STÓŁ
Stół do snookera ma długość w zaokrągleniu 12 ft (12 stóp = 3,65 m). Wysokość stołu waha się od 85,1 do 87,6 cm. Rama stołu wykonana jest zwykle z mahoniu, jesionu, dębu, a kieszenie są skórzane. Płyta, na którą naciąga się sukno może być kamienna bądź drewniana, natomiast blat zrobiony jest z płyty łupkowej. Kamienne płyty w ilości np. 5 sztuk, sprawiają, że waga stołu może znacznie przekroczyć 1 tonę. Wloty kieszeni są zdecydowanie węższe od bilardowych, a ich wielkość (która jest zmienna) regulowana jest przez Światowy Związek Bilarda Zawodowego i Snookera (World Professional Billiards and Snooker Association).

BILE
Bile do snookera są mniejsze od bilardowych, mają 52,4 mm średnicy z tolerancją +/- 0,05 mm. Są produkowane z utwardzanego tworzywa sztucznego z dodatkiem żywicy syntetycznej, co daje im dużą wytrzymałość. Bile nie odkształcają się z powodu zmian temperatur czy wilgoci lub siły uderzeń. Są doskonale wyważone i sprężyste, dzięki czemu tor ruchu bili nie zmienia się po uderzeniu (w zależności od tego jak uderzamy bilę i jak nadajemy rotację).

KIJE
Kije do gry w snookera mogą być jedno- lub dwuczęściowe. Istnieją dwie wersje kijów dwuczęściowych: dzielone w ½ długości, bądź dzielone w ¾ długości. Drewno na kije (np. klon, jesion) suszone jest w specjalnych warunkach, w miejscach dobrze wietrzonych i nienasłonecznionych. Szybkie suszenie drewna negatywnie wpływa na jakość gry takim kijem. Proces suszenia może trwać nawet 18-24 miesięcy.

Kolejnym czynnikiem wpływającym na jakość kija jest proces toczenia. Drewno przygotowane na szczytówkę kija (górna część kija) jest wielokrotnie toczone przez rzemieślników, jeszcze w trakcie suszenia drewna, za pomocą specjalnych narzędzi i materiałów ściernych. Później nasącza się je specjalnym woskiem, aby wyeliminować działanie czynników zewnętrznych (wilgoć, temperatura itp.). Bywa, że zasady procesu toczenia są tajemnicą producenta. Poprzez taką obróbkę producenci osiągają idealnie gładką powierzchnię kija, struktura drzewa staje się bardziej zbita i jednolita, przez co kij jest bardziej wytrzymały.

Szczytówka kija jest zakończona tulejką zwaną ferullą. W kijach dobrej jakości ferulla zrobiona jest z wysokiej jakości tworzyw sztucznych. Jej zadaniem jest ochrona kija przed rozszczepieniem, co jest możliwe w momencie mocnych uderzeń w bile. Ferullę toczy się i frezuje, bądź gwintuje w celu lepszego złączenia się z drewnem szczytówki.

Na ferullę przykleja się lub nakręca (w gorszej jakości kijach) tzw. tip (część, która jest kredowana przed uderzeniami, w celu uniknięcia poślizgu na bili). Tipy są skórzane, a ich szerokość z reguły wynosi 9-9,5 mm i są one zdecydowanie węższe od tipów w kijach bilardowych.

Dolna część kija, czyli uchwyt (część, za którą zawodnik trzyma kij) jest wykańczana poprzez owinięcie specjalnym rodzajem nici dla uniknięcia poślizgu podczas gry. Używa się tutaj np. nici irlandzkiej, która jest produktem naturalnym. Niektórzy producenci wykorzystują w tym celu skórę lub materiały skóropodobne. Oprócz tego kije są często zdobione materiałami jak: ebonit, masy perłowe, kamienie szlachetne itp.

Waga kija waha się od 18 oz do 21 oz (1 oz = 1 uncja = 28,35 gram), natomiast jego długość standardowo od 145 do 147 centymetrów. Istnieje możliwość regulacji wagi kija poprzez wymianę śrub w rękojeści.

Ważną sprawą są przedłużki do kijów, z których korzysta się żeby dosięgnąć białej bili, np. z końca stołu. Przedłużki mogą być nakręcane, nakładane na rękojeść kija czy teleskopowe, a ich długość waha się od ok. 6 do 23 cali (15,25-58cm).