Istnieje wiele wersji na temat okoliczności i daty powstania snowboardu, ale za pierwszego przodka snowboardingu uznaje się Austriaka Toniego Lehnardta, twórcę Monogleiter’a, czyli tzw. monoślizgacza. Było to w roku 1900. Niespełna 30 lat później, w roku 1929, Amerykanin M.J. „Jack” Burchett skonstruował deskę wykonaną z kawałka sklejki, przyczepianą do nóg za pomocą opasek z końskich lejcy. Był to pierwszy prototyp najbardziej przypominający obecną deskę snowboardową.

Dziesięć lat później Vern Vicklund, uwieczniony został na filmie, ześlizgując się na kawałku drewnianej beczki z chicagowskich pagórków. Na kolejny krok w ewolucji snowboardu świat musiał czekać około 30 lat, kiedy to w 1963 roku kilkunastoletni Tom Sims na zajęcia z techniki zaprojektował swój Ski Board, czyli nic innego jak dwie narty połączone w jedną.

Dwa lata później, w 1965 roku, młody adept surfingu, Sherman Poppen, inżynier-chemik z Muskegon w stanie Michigan, wynalazł tzw. Snurfer (od połączenia dwóch angielskich słów „snow” i „surf”). Głównym jego celem, było urozmaicenie wolnego czasu swoim dzieciom. Snurfer był również połączeniem dwóch nart w jedną całość, lecz posiadał dodatkowo na „nosie” zamontowaną linę, aby łatwiej utrzymywać stabilność i równowagę podczas jazdy. Gdy pomysł się przyjął, Poppen go opatentował i zaczęto produkcję pod szyldem „Brunswick Sporting Goods Co.”. Snurfer nadawał się do wolnej jazdy po puchu śnieżnym, z małą sterownością. W przeciągu dwóch lat sprzedano ok. 100 tysięcy Snurferów i stały się one niezwykle popularne, głównie za sprawą niskiej ceny. Jednak ich popularność szybko spadła, gdyż deski można było wykorzystywać wyłącznie w ramach zabawy dla dzieci.

Gdyby nie postaci Jake’a Burtona Carpentera oraz Dimitrija Milovicha nie wiadomo jak by się rozegrały dalsze losy tej dyscypliny. Pierwszy z nich brał udział w konkursach zjazdowych na Snurferach, organizowanych przez Poppena. Ulepszył on produkt Poppena o ruchome pętle na stopy oraz wcięcie w talii deski.
Warto wspomnieć o tym, iż Burton był dobrym narciarzem i wiedza ta pozwoliła mu później wdrożyć doświadczenie w produkcję własnych desek, którą rozpoczął w 1977 roku w Londonerry w stanie Vermont, gdzie założył swoją firmę. Jego deski były robione z laminowanego, twardego drewna i posiadały o wiele lepszą sterowność niż produkt Poppena. Najwidoczniej zbyt duża popularność produktów Burtona spowodowała, że Poppen w 1979 roku wycofał się ze „snowboardowego” biznesu i już nigdy do niego nie wrócił.

W 1977 roku, wspomniany wcześniej Tom Sims wyprodukował swoje pierwsze deski. Był on pasjonatem jazdy na deskorolce i próbował przenieść część swojej pasji na „śnieżny grunt”. Zaczął produkować deski z drewnianym rdzeniem oraz metalowymi krawędziami. W połączeniu z wiedzą swojego wspólnika Chucka Barfoota, stworzyli tzw. Flying Yellow Bannana. Była to deskorolka (oczywiście bez kółek), przymocowana na „plastikowym blacie”. Sims w 1980 roku podpisał kontrakt z pierwszym, poważnym konkurentem (Vision Sports) i zaczął produkować swoje deski na większą skalę.

Milovich natomiast, będący windsurfer’em, już w 1970 roku, zjeżdżając na tacy kawiarnianej, wpadł na pomysł skonstruowania deski ze sztucznego tworzywa, przypominającej krótką deskę surfingową. Połączył ideę surfingu oraz cechy charakterystyczne dla jazdy na nartach. Pomysł okazał się na tyle dobry, że dwa lata później Milovich zarejestrował patent, a w 1975 roku założył pierwszą firmę i rozpoczął produkcję desek pod nazwą Winterstick. Deski były drogie (ok. $225), lecz zyskały dużą popularność, pisano o nich nawet w Newsweek’u oraz Playboy’u. Mimo faktu, iż w 1984 roku Milovich wycofał się z interesu, w dalszym ciągu pozostaje rozpoznawaną postacią w historii tej dyscypliny.

Wiele źródeł wskazuje na to, iż w 1981 roku odbył się pierwszy snowboardowy konkurs. Miało to miejsce w Leadville (Kolorado). Zwyciężył tam właśnie wspomniany wyżej Tom Sims, na swojej własnej desce.

W 1982 roku w Suicide Six (Vermont), odbył się kolejny konkurs snowboardowy. Celem tego wyścigu było głównie… przetrwanie, gdyż składał się on z karkołomnego zjazdu ze stromego stoku. W międzyczasie, Paul Graves w Michigan, dał pokaz pierwszej jazdy freestyle’owej, która wprawiała widzów w euforię. Na tych samych zawodach startował również Jake Burton na własnym sprzęcie.

Późniejsza historia nie pozwala zapomnieć o osobie Jose Fernandes’a, ówczesnego mistrza Szwajcarii na deskorolce, uważanego za kluczową postać dla europejskiego snowboardu. Wykorzystując twarde wiązania stworzył on podstawy pod dyscyplinę alpin. Ponadto stał się później czołowym snowboardzistą europejskim. Fernandes zdołał zaprojektować pierwsze deski slalomowe. Stworzyło to możliwości do zorganizowania pierwszych na świecie Mistrzostw Świata w Snowboardzie, które odbyły się w St. Moritz (Szwajcaria) oraz Livigno (Włochy).
W konkurencjach freestyle’owych górowali Amerykanie, natomiast Europejczycy byli godnymi przeciwnikami w konkurencjach zjazdowych.

W celu utworzenia administracji snowboardowej i ustrukturyzowania rozwijającego się środowiska tej dyscypliny, utworzono pierwszy związek snowboardowy w Japonii (JSBA) w 1983 roku. Rządy USA przez lata stwarzały problemy snowboardzistom, głównie ze względu na niebezpieczeństwo tego sportu. Twarde stanowisko organizacji ubezpieczeniowych zabraniało snowboardzistom korzystania z wyciągów i stoków narciarskich. Dlatego też pewnie Japończycy wyprzedzili Amerykę w utworzeniu pierwszej legalnej organizacji zrzeszającej miłośników snowboardu.

W 1985 r. związek snowboardowy powstał w Norwegii, w 1986 r. w Austrii, 1987 r. w Szwajcarii, w 1988 r. w Niemczech. Europejska rganizacja Snowboard European Association (SEA) powstała w 1987 r. W tym samym roku utworzono amerykańską North American Snowboard Association (NASBA). Rok 1989 to data powstania międzynarodowej federacji International Snowboard Association (ISA), przekształconej w 1991 r. w International Snowboard Federation (ISF). Od Olimpiady w Nagano w 1998 roku snowboard jest oficjalną dyscypliną olimpijską. W 2006 roku dołączono konkurencję boardercross do programu igrzysk w Turynie.

DESKI
Deski różnią się między sobą kształtem, parametrami technicznymi i rodzajem materiału użytego do ich budowy. Ważnym elementem doboru deski jest waga i wzrost snowboardzisty.

Rodzaje desek oraz mocowanych na nich wiązań:

1. Deski typu alpine – sztywne i wąskie deski przeznaczone do szybkiej, dynamicznej jazdy po wcześniej przygotowanych, utwardzonych stokach. Używane do zjazdów w konkurencjach slalom i slalom gigant oraz freecarving, gdzie w większości jazda odbywa się na samych krawędziach w maksymalnym pochyleniu w stosunku do stoku. Deski te są długie, z przodu lekko podwinięte, z tyłu całkiem płaskie. Służą wyłącznie do jazdy do przodu, dlatego właśnie tylna krawędź jest całkowicie płaska. Mocno wcięte w talii, ułatwiają głębokie skręty na metalowych krawędziach. Szerokość w talii to ok. 19 cm, długość tylnej krawędzi to ok. 24 cm. Aby jazda była najbardziej efektywna należy pamiętać o regularnym ostrzeniu krawędzi.
   
   Wiązania typu alpine, są wiązaniami twardymi o mocnej konstrukcji, z regulacją dostosowaną do wielkości i kąta nachylenia buta. Posiadają ręczny bądź automatyczny zatrzask. W ostatnich latach wiązania automatyczne cieszą się dużą popularnością, ze względu na łatwość używania. Wiązania posiadają pasek zabezpieczający, który uniemożliwia ucieczkę deski w przypadku wypięcia buta. Tył wiązania, przytwierdzający piętę do deski, ogranicza ruch stopy do tyłu i umożliwia większy nacisk na tylna krawędź deski. Oprócz tego każde wiązanie posiada płytkę mocującą, służącą do regulacji kąta ustawienia wiązania. Do tego typu wiązań używa się sztywnych butów typu alpine, bardzo przypominających klasyczne buty narciarskie i mających podobną budowę.
   


2. Deski typu freestyle – stworzone dla ludzi, których interesują ewolucje powietrzne, wykonywanie tricków, skoków oraz jazda w rynnie (half-pipe). Deska freestyle’owa jest elastyczna, o symetrycznej budowie, umożliwiająca jazdę do przodu i do tyłu, dzięki podwinięciu obu skrajnych krawędzi deski (przedniej i tylnej). Kształty obu dziobów są takie same, a wcięcie w talii niewielkie. Krawędzie, podobnie jak w deskach alpinie, są metalowe. Duża szerokość deski pozwala na jazdę w puchu śnieżnym i na mało utwardzonych stokach (w talii mają ok. 24 cm, szerokośc tylnej i przedniej krawędzi to ok. 30 cm). Deska jest stosunkowo krótka, ułatwiająca wykonywanie tricków.
   
   Wiązania do tego typu desek są wiązaniami miękkimi, lekkimi, stosunkowo łatwymi w zapinaniu. Posiadają paski (stripes) mocujące but w wiązaniu, tzw. pompkę, montowaną na paskach, ułatwiającą dociśnięcie buta w wiązaniu, element zwany „highback”, pozwalający regulować nachylenie tylnej części wiązania oraz płytkę mocującą, do regulowania kąta ustawienia całego wiązania. Buty freestyle’owe są butami miękkimi, wygodnymi, można z łatwością w nich normalnie chodzić, również po śniegu, gdyż podeszwa buta jest wykończona najczęściej gęsto nacinanym bieżnikiem, który sprawia, że but się nie ślizga.
   


3. Deski typu freeride – uniwersalna deska do freeride’u jest dostosowana do jazdy zarówno po dziewiczych, nieprzygotowanych terenach, jak i na przygotowanym wcześniej stoku. Jazda na tej desce umożliwia również wykonywanie tricków i ewolucji powietrznych, co jest cechą charakterystyczną dla freeride’u. Jest to deska pozwalająca łączyć różne style jazdy z wykorzystaniem wszelkich dostępnych technik snowboardowych. Deska jest wystarczająco szeroka do jazdy po puchu śnieżnym (cecha deski freestyle), ale równie wystarczająco wąska i wcięta w talii, aby można było jeździć szybko na krawędziach (cecha deski alpine).
   
   Deska freeride’owa jest dłuższa i mniej elastyczna od freestyle’owej. Jazda na niej możliwa jest zarówno w przód jak i tył. Nos deski jest bardziej wywinięty do góry aniżeli tył. Wiązania są przesunięte lekko w tył deski. Szerokość w talii to ok 22-24 cm, szerokość nosa i tylniej krawędzi ok. 29-31 cm. Na desce freeride’owej nie powinno się skakać na halfpipe’ie,
   
   Wiązania używane do freeride’ingu mogą być zarówno miękkie jak i twarde, w zależności od przeznaczenia i tego, gdzie będziemy częściej jeździć. Specjalne wiązania miękkie do tego stylu jazdy posiadają trzecią klamrę i podwyższony tył wiązania. Odpowiednio do wybranego wiązania dobieramy buty.
   


4. Deski typu Boardercross – dla zaawansowanych riderów, umożliwiają zarówno skakanie, jak i szybką jazdę na krawędziach, z głębokimi skrętami o maksymalnym nachyleniu. Łączą w sobie cechy desek alpine, freeride oraz freestyle. Jednak ich budowa zdecydowanie utrudnia naukę jazdy, dlatego odradza się kupno takich desek początkującym adeptom snowboardu.
   

FREESTYLE
Polega na zdobywaniu punktów za wykonywanie poszczególnych, dowolnych ewolucji w powietrzu. Styl jazdy: skoki, loty, ewolucje powietrzne z wykorzystaniem skoczni, pagórków, tzw. hopek, pipe’ów. Wedle własnej inwencji i spontaniczności.

W obrębie tego stylu wyróżniamy następujące konkurencje:

Half-pipe - jazda w śnieżnej rynnie o długości od 100-200 m, szerokości do 17 m, której ściany boczne mają wysokość dochodzącą do 4,5 m. Zawodnicy najpierw się rozpędzają i później wykonują skoki połączone z trickami, na przykład:

• obroty o 180º, 270º, 360º w płaszczyźnie poziomej,
• graby – chwytanie deski za poszczególne krawędzie; rodzajów grabów jest bardzo dużo, w zależności od sposobu chwytania deski w powietrzu,
• backflip – „salto” (obrót o 360º w płaszczyźnie pionowej),
• dowolne mieszanie wszystkich tricków.

Half-pipe jest konkurencją olimpijską od 1998 r. - Igrzyska w Nagano.

Big Air - skoki na specjalnej wysokiej skoczni, gdzie liczy się nie długość skoku, ale jego wysokość oraz połączenia tricków wykonywanych w powietrzu. Oceniana jest rotacja, ilość obrotów, dokładność wykonywania ewolucji. Wielu zawodników uważa, że najlepszą nagrodą za skok nie jest ocena sędziów, lecz brawa publiczności.

Slope style - konkurencja realizowana w uprzednio przygotowanym obiekcie, zwanym snowparkiem. Na obiekcie tym umieszczane są przeróżne przeszkody, jak poręcze proste, łamane, skocznie, funboxy, cornery i wiele innych. Zadaniem zawodnika jest pokonanie wyznaczonej trasy, najlepiej składającej się z możliwie najtrudniejszych przeszkód, w efektownym stylu, a więc z wykorzystaniem wyuczonych tricków. Im efektowniejsze połączenia ewolucji, tym lepiej. „Zjazd” rozpoczyna się od małych skoczni, poręczy, a kończy się na dużej skoczni (Big Air). Często system oceniania jest oparty nie na ocenach sędziów, lecz na głosach zawodników oraz publiczności.

Jibbing - jazda „po mieście” z wykorzystaniem dostępnych przeszkód, jak ławki, balustrady, murki, poręcze. Nie wymaga dużej ilości śniegu, gdyż z reguły wystarczy usypanie śnieżnej skoczni, aby wykonać skok. Oczywiście jak najbardziej wskazane są wszelkiego rodzaju tricki.

ALPINE
Ze stylem jazdy alpine nieodłącznie wiążą się konkurencje zjazdowe jak slalom równoległy oraz slalom-gigant. Zawodnicy jeżdżą z wykorzystaniem twardego sprzętu, na przygotowanych wcześniej stokach. Obie konkurencje są dyscyplinami olimpijskimi (slalom równoległy od Igrzysk Olimpijskich w Salt Lake City w 2002 r.), co świadczy o wielkim zainteresowaniu tym sportem i jego niezwykle szybkim i ekspansywnym rozwoju.

Obie dyscypliny polegają na jak najszybszym przejechaniu slalomu ułożonego z bramek na stoku. Wymaga to niemałej kondycji fizycznej i przygotowania technicznego, które zajmuje zawodnikom często kilka lat, aby stać się najlepszym.