![biathlon](/gfx/o-dyscyplinie/biathlon.jpg)
Zapraszamy wszystkich chętnych do rejestracji - pozwól się odnaleźć innym biathlonistom, a także sam dodawaj kluby, obiekty i organizuj zawody.
Oprócz tego u nas poznasz konkurencje biathlonowe, a także dowiesz się więcej o zasadach, sprzęcie i historii tej dyscypliny.
Czym jest biathlon rozwiń ![rozwiń](/gfx/kluby_osrodki/col.gif)
Czym jest biathlon zwiń ![zwiń](/gfx/kluby_osrodki/exp.gif)
Biatlon, zwany również dwubojem zimowym, to dyscyplina sportu, która łączy w sobie bieg narciarski i strzelanie z karabinka małokalibrowego, który zawodnicy przenoszą podczas biegu na plecach. Uczestnicy zawodów biatlonowych rywalizują na określonym dystansie (7,5 do 20 km), wykonując dodatkowo dwu lub czterokrotnie strzelania w pozycji leżącej i stojącej na zlokalizowanej w stałym punkcie (zwykle na stadionie) strzelnicy. Przy każdej wizycie na strzelnicy zawodnik wykonuje 5 strzałów, spudłowanie skutkuje koniecznością odbycia rundy karnej na specjalnie do tego wydzielonym fragmencie toru, lub doliczeniem karnych minut do końcowego czasu biegu.
Historia biathlonu rozwiń ![rozwiń](/gfx/kluby_osrodki/col.gif)
Historia biathlonu zwiń ![zwiń](/gfx/kluby_osrodki/exp.gif)
Za prekursorów biatlonu uznaje się norweskich żołnierzy patrolowców, dla których stanowił on początkowo alternatywną formę treningu żołnierskiego. Pierwsze zawody biatlonowe, w których rywalizowały ze sobą kompanie norweskich pograniczników, rozegrano w 1767 roku, wkrótce potem biegać i strzelać naprzemiennie zaczęła już cała Skandynawia.
Kombinacja biegu narciarskiego i strzelania, jako dyscyplina pokazowa, zadebiutowała na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku. Znana była wówczas pod nazwą „millitary patrol”. Pokazowo biatloniści rywalizowali ponownie na Igrzyskach w 1928, 1936 i 1948 roku, ale dopiero kiedy sport zaczęto uprawiać również poza Skandynawią, w tym przede wszystkim w Rosji, dyscyplina została wpisana w oficjalny program igrzysk. Stało się to ostatecznie podczas Zimowych Igrzysk w 1960 roku, a od tego czasu biatlon wypracował sobie status jednej z najpopularniejszych i najchętniej oglądanej dyscypliny zimowej. Biatlonistki na Igrzyskach zaczęły rywalizować dopiero od imprezy rozegranej w 1992 roku w Albertville.
Nieco wcześniej, bo w 1958 roku w Austrii, odbyły się pierwsze Mistrzostwa Świata w biatlonie. Zawody Pucharu Świata rozgrywane są od sezonu 1977/78 (mężczyźni) i od 1982/83 (kobiety). Rozgrywa się również Mistrzostwa Europy w biatlonie, od dłuższego czasu nie cieszą się one jednak zbyt dużym prestiżem i trudno wśród listy uczestników znaleźć najlepszych w danym czasie biatlonistów starego kontynentu.
Instytucją zarządzającą biatlonem jest powstała w 1998 roku Międzynarodowa Unia Biathlonu (International Biathlon Union - IBU). Wydzieliła się ona z istniejącej od 1948 roku Międzynarodowej Unii Pięcioboju Nowoczesnego i Biathlonu (Union Internationale de Pentathlon Moderne et Biathlon, UIPMB).
Zasady w biathlonie rozwiń ![rozwiń](/gfx/kluby_osrodki/col.gif)
Zasady w biathlonie zwiń ![zwiń](/gfx/kluby_osrodki/exp.gif)
Zasadniczo biatlon sprowadza się do rywalizacji biegowej przerywanej dwu lub czterokrotnie wizytą na strzelnicy. Połowa ze wszystkich strzelań w danym wyścigu odbywa się w pozycji stojącej, druga połowa – w pozycji leżącej. Wszystkie biegowe techniki narciarskie są dozwolone. Długość nart nie może być dłuższa niż wysokość zawodnika pomniejszona o 4 cm.
Karabinki z kalibrem 5,6 mm muszą być ładowane ręcznie przez zawodników, jakikolwiek automat lub półautomat jest zabroniony. W trakcie biegu karabin znajduje się na plecach zawodnika, przymocowany jest specjalnymi szelkami.
Cele na strzelnicy zlokalizowane są w odległości 50 metrów od zawodnika. Przy każdej wizycie na strzelnicy, zawodnik musi strącić pięć krążków, których średnica różni się w zależności od pozycji strzeleckiej. I tak przy pozycji stojącej biatlonista strzela do krążka o średnicy 115 mm, a w pozycji leżącej – 45 mm. Dzięki specjalnemu mechanizmowi, w który wyposażona jest tarcza strzelnicza, trafiony cel automatycznie zasłaniany jest białym krążkiem przez co zawodnik na bieżąco informowany jest o skuteczności swojego strzelania.
W zależności od konkurencji, różne są konsekwencje wykonania niecelnego strzału:
- Runda karna – przebiegnięcie dodatkowych 150 m - najlepszym biatlonistom zajmuje to od 20 do 30 sekund): karę tą stosuje się w biegach sprinterskich, ze startu wspólnego i biegach na dochodzenie (pościgowych).
- Minuta karna – doliczenie minuty do całkowitego czasu biegu: taki system obowiązuje w przypadku biegu indywidualnego.
- Dobieranie – w biegach sztafetowych i mieszanych każdy zawodnik dysponuje nie pięcioma, a ośmioma nabojami. Jeśli nie uda mu się strącić krążków w pierwszym podejściu, może ponownie załadować karabin i wykonać trzy dodatkowe strzały. W sytuacji, w której mimo dodatkowych podejść nie jest w stanie zestrzelić wszystkich krążków, musi pobiec taką ilość karnych rund, ile krążków pozostało niezestrzelonych.
Konkurencje biathlonowe rozwiń ![rozwiń](/gfx/kluby_osrodki/col.gif)
Konkurencje biathlonowe zwiń ![zwiń](/gfx/kluby_osrodki/exp.gif)
W ramach zawodów biatlonowych rozgrywa się siedem konkurencji:
- Bieg indywidualny – jest najstarszą konkurencją biatlonową. Rywalizacja mężczyzn odbywa się na dystansie 20 km, kobiety startują na dystansie o pięć kilometrów krótszym. W czasie biegu zawodnicy muszą pięciokrotnie stawić się na strzelnicy w następującej sekwencji pozycji: pozycja leżąca - pozycja stojąca - pozycja leżąca - pozycja stojąca. Za każdy nietrafiony krążek zawodnik karany jest dodatkową minutą wliczaną do całkowitego czasu biegu. Uczestnicy biegu indywidualnego startują w odstępach czasowych (z reguły jest to 30 sekund). Zwycięża zawodnik z najlepszym czasem.
- Bieg sprinterski – jest jedną z najczęściej rozgrywanych konkurencji. Zawodnicy rywalizują na dystansie 10 km – mężczyźni i 7,5 kilometra – kobiety. W trakcie biegu uczestnicy zawodów muszą pojawić się na strzelnicy dwukrotnie: raz w pozycji leżącej i raz w stojącej. Karą za spudłowanie jest konieczność przebiegnięcia rundy karnej (dodatkowe 150 m). Zawodnik, który po swoim niecelnym strzale nie odbędzie rundy karnej jest automatycznie zdyskwalifikowany z dalszej rywalizacji. Podobnie jak w biegu indywidualnym, uczestnicy startują pojedynczo w jednakowych odstępach czasowych. Zwycięża zawodnik z najlepszym czasem.
- Bieg pościgowy (na dochodzenie) – kolejność startu w tej konkurencji wyznacza pozycja zajęta podczas biegu poprzedzającego – biegu indywidualnego lub częściej sprintu. Odstępy czasowe między startującymi zawodnikami również wyznaczone są w oparciu o rezultaty wyścigu poprzedzającego. Uczestnicy pokonują dystans 12,5 km (mężczyźni) i 10 km (kobiety) przerywany czterema wizytami na strzelnicy: dwukrotnie w pozycji leżącej i tyle samo w pozycji stojącej (w takiej właśnie sekwencji). Każdy błąd kosztuje zawodnika konieczność przebiegnięcia 150-metrowej rundy karnej. Wygrywa uczestnik przekraczający linię mety jako pierwszy.
- Bieg ze startu wspólnego (bieg masowy) – w tej konkurencji wszyscy uczestnicy startują razem, ustawieni w rzędy. By uniknąć tłoku na strzelnicy, liczba uczestników w biegu masowym jest ograniczona zazwyczaj do trzydziestu. W zawodach Pucharu Świata w biegu masowym startuje czołowa trzydziestka klasyfikacji generalnej. Bieg ten rozgrywany jest na dystansie 15 km dla mężczyzn i 12,5 km dla kobiet, podczas którego każdy zawodnik/zawodniczka musi wykonać cztery strzelania – dwa w pozycji leżącej i dwa w pozycji stojącej (w takiej sekwencji). Za każde pudło obowiązuje kara przebiegnięcia 150-metrowej rundy karnej. Wygrywa uczestnik, który jako pierwszy przekroczy linię mety.
- Bieg sztafetowy – w tej konkurencji startuje czterech zawodników reprezentujących kraj lub klub – w zależności od rodzaju zawodów. Każdy z nich na swoim odcinku przebiec musi po 7,5 km dla mężczyzn i 6 km dla kobiet oraz wykonać dwa strzelania: jedno w pozycji leżącej i jedno w pozycji stojącej. W przeciwieństwie do konkurencji indywidualnych, każdy uczestnik dysponuje nie pięcioma, a ośmioma nabojami. Nadwyżkowe trzy naboje może doładowywać pojedynczo po pierwszych pięciu strzałach z regularnej puli, gdy któryś ze strzałów będzie niecelny. Jeśli mimo wykorzystania dodatkowych trzech naboi nie uda mu się zestrzelić pięciu krążków, musi przebiec 150-metrową rundę karną. Pierwsza zmiana zawodników startuje razem, kolejne w zależności od momentu przybiegnięcia biatlonisty na linię zmian. W celu wykonania prawidłowej, zgodnej z regulaminem zmiany, zmieniający zawodnik musi dotknąć kolejnego uczestnika sztafety.
- Bieg mieszany – jest w zasadzie biegiem sztafetowym, z tymże na dwóch pierwszych zmianach biegną reprezentujące daną sztafetę kobiety, a na pozostałych mężczyźni. Pierwsza zmiana startuje jednocześnie, jak w biegu ze startu wspólnego. Każda z biatlonistek musi przebiec na swoim odcinku po 6 km i wykonać w tym czasie dwa strzelania, po jednym w pozycji leżącej i stojącej. Na trzeciej i czwartej zmianie biegną mężczyźni i w tym przypadku dystans wydłuża się do 7,5 km. Liczba obowiązkowych wizyt na strzelnicy pozostaje bez zmian (po jednym strzelaniu w pozycji stojącej i leżącej). Zasady dotyczące strzelania, konsekwencji niecelnych strzałów i wykonywania zmian są takie same jak w biegu sztafetowym.
- Bieg drużynowy – to konkurencja, którą na zawodach biatlonowych rozgrywa się najrzadziej. Czterech zawodników reprezentujących daną drużynę biegnie razem. W trakcie biegu wykonują cztery strzelania, z tymże dwóch z nich strzela tylko w pozycji leżącej a pozostałych dwóch tylko w pozycji stojącej. W razie oddania niecelnego strzału rundę karną przebiec musi zawodnik, który podczas danej wizyty na strzelnicy nie wykonywał strzelania. Zawodnicy jednej drużyny przybiegać i wybiegać ze strzelnicy muszą razem. Równocześnie muszą również zameldować się na mecie wyścigu – może dzielić ich najwyżej 15-sekundowa różnica czasowa. Jeśli zostanie ona przekroczona, drużyna karana jest doliczeniem dodatkowej karnej minuty do łącznego czasu biegu.
Sprzęt rozwiń ![rozwiń](/gfx/kluby_osrodki/col.gif)
Sprzęt zwiń ![zwiń](/gfx/kluby_osrodki/exp.gif)
Podstawowym wyposażeniem biatlonisty są narty, których długość nie może przekraczać wzrostu zawodnika pomniejszonego o cztery centymetry. Dodatkowo zawodnik wyposażony jest w kijki, które ułatwiają bieg, zwłaszcza na stromych podjazdach.
Karabin biatlonisty waży 3,5 kg (wraz z amunicją) i w trakcie biegu musi znajdować się cały czas na plecach zawodnika (stosuje się specjalne, utrzymujące pasy). W dyscyplinie wykorzystuje się karabinki z kalibrem 5,6 mm. Zabronione jest korzystanie z jakiejkolwiek broni automatycznej lub półautomatycznej – muszą one być ładowane ręcznie przez zawodników.