Historia gry w darta nie jest do końca wyjaśniona. Istnieje teoria, że grę wymyślili kilkaset lat temu wojownicy, którzy przerwy pomiędzy bitwami umilali sobie rywalizacją w rzucaniu krótkimi strzałami w dno beczki na wino. Umiejętności wojowników szybko rosły i zaczęto używać słojów drzewa, żeby określać precyzję rzutów. Z czasem grę zaczęto urozmaicać wprowadzając regionalne zasady. Gra zyskiwała na popularności i zaczęto ją uprawiać w pubach podczas biesiad. Gry oraz tarcze do gry różniły się w zależności od miejsca, w których występowały.

Z ciekawostek dotyczących gry w darta na świecie warto przytoczyć, że niegdyś odległość od zawodnika do tarczy wyznaczały trzy ustawione obok siebie skrzynki firmy Hockey & Sons używane do transportu piwa. Skrzynki te miały długość trzech stóp. Po zmienieniu ich wymiarów do długości dwóch stóp używano czterech takich skrzynek. Do dnia dzisiejszego linia, z której oddawane są rzuty, nazywana jest „hockey” lub „oche”.

Istnieje wiele organizacji darta, przy czym najstarszą funkcjonującą do dziś organizacją jest British Darts Organisation (BDO), która została założona w 1973 roku. BDO z kolei jest członkiem WDF (World Darts Federation – Światowa Federacja Darta), założonej w 1976 roku. WDF zrzesza organizacje z około sześćdziesięciu różnych krajów. Od 1977 roku co dwa lata rozgrywane jest WDF World Cup, czyli mistrzostwa reprezentacji narodowych.

W Polsce istnieje kilka organizacji, największa i najbardziej znana to Polska Federacja Darta.

TARCZA
Współczesna tarcza do gry w darta zawiera 82 pola punktowane w różny sposób, w zależności od wielkości i usytuowania.

Jest ona podzielona drutami (tzw. pajączkiem) na dwadzieścia promieniście rozchodzących się od środka (bull’s eye - oko byka, czyli niewielkiego koła – 50 punktów, otoczonego wąskim pierścieniem – 25 punktów) trójkątnych pól numerowanych od 1 do 20. Drut dzieli trójkątne pola na cztery części – zewnętrzne wąskie pola punktowane są podwójnie, następne (największe) pola punktowane są pojedynczo, kolejne wąskie pola punktowane są potrójnie, a pola najbliżej środka tarczy punktowane są znów pojedynczo. Pola punktowane potrójnie usytuowane są w połowie odległości między zewnętrznym drutem a środkiem tarczy. Trafienie poza zewnętrzny drut nie jest punktowane.

Największa liczba punktów, jaką można zdobyć w jednej kolejce (trzy kolejne rzuty trzema rzutkami) to 180, czyli trzy trafienia w potrójne 20.

Tarcze mogą być wykonane w różny sposób i z różnych materiałów. Najpopularniejszy typ tarczy występujący w większości pubów wykonany jest z tworzywa sztucznego. Powierzchnia tarczy pokryta jest małymi dziurkami, w które gładko wbijają się plastikowe, tzw. miękkie, groty rzutek. Groty miękkie, mimo że są nietrwałe i często się wyginają i łamią, używane są ze względów bezpieczeństwa. Współczesne tarcze są najczęściej wyposażone w elektroniczny mechanizm zliczania punktów. Są one również zaprogramowane na kilka rodzajów gier dla różnej liczby graczy. Tarcza umieszczona jest pionowo, w taki sposób, aby środek znajdował się na wysokości 173 cm od podłogi. Odległość w poziomie od linii, z której oddawane są rzuty do tarczy powinna wynosić 237 cm.

RZUTKI
Współczesne profesjonalne rzutki złożone są najczęściej z kilku części, które połączone są za pomocą gwintów lub na wcisk. Ich masa i kształt uzależnione są od rodzajów używanych komponentów. Najczęściej używa się rzutek o masach od 8 do 20 gram (czasem nawet do ok. 30 g w przypadku rzutek o grotach metalowych).

Rzutki składają się kolejno z:

1. grotu – metalowego bądź z tworzywa sztucznego


2. tzw. beczki (ang. barrel) – podłużnej części (o różnej masie i różnym kształcie) wykonanej z metalu (np. wolframu), za którą rzutki trzymane są przez zawodników; beczka jest również elementem obciążającym rzutkę


3. O-ring – jest to uszczelka służąca do utrwalenia łączenia beczki z shaftem (bez O-ringu rzutki mają tendencję do rozkręcania się); O-ring używany jest również często do łączenia beczek z metalowymi grotami


4. shaft – część, która łączy beczkę z piórkiem (zamocowane jest ono we wcięciach na końcu shaftu); jego zadaniem jest również poprawa aerodynamiki lotu rzutki – długość i masa shaftu dobierana jest indywidualnie przez zawodników


5. nasadka – jej funkcją jest zacisk na końcówce shaftu, do której przytwierdzone jest piórko


6. piórko – zapobiega rotacji rzutki podczas lotu i go stabilizuje; piórka dobierane są w zależności od rodzaju beczek i shaftów; na piórkach nadrukowane są często różne motywy graficzne


7. protektor – nylonowa bądź aluminiowa część zabezpieczająca piórko przed uszkodzeniami i składaniem się podczas lotu

Gra w darta polega najczęściej na pojedynkach między dwoma zawodnikami. Jedna partia nazywana jest legiem. Przy dłuższych meczach (w zależności od ustalenia zasad) mecze podzielone są dodatkowo na sety składające się z danej ilości legów. Zawodnicy rzucają na przemian po trzy rzutki do momentu, gdy któryś z nich wygra leg. Oprócz turniejów indywidualnych rozgrywa się również turnieje drużynowe, przy czym zawodnicy przeciwnych drużyn grają najczęściej „jeden na jeden”.

Najpopularniejsze odmiany to:

501 – zawodnicy mają za zadanie osiągnięcie 501 punktów (liczonych „od tyłu”, czyli od 501 do 0). Aby wygrać, dany zawodnik w ostatnim rzucie musi zdobyć dokładnie taką liczbę punktów, jaka mu została do zera. W przypadku, gdy zawodnik rzuci więcej punktów, niż powinien, aby skończyć partię, punkty, które zdobędzie w ostatnim rzucie nie będą naliczone. Istnieje kilka wariantów gry w 501, np.:

• double out – zakończenie musi być wykonane poprzez trafienie w pole podwójnie punktowane,
• master out – zakończenie musi być wykonane poprzez trafienie w pole podwójnie bądź potrójnie punktowane,
• double in – aby rozpocząć naliczanie punktów, zawodnik musi trafić w pole podwójnie punktowane.

301 – zasady takie same, jak w przypadku 501, przy czym należy zdobyć 301 punktów.

Cricket – nieco bardziej skomplikowana gra. Głównym założeniem cricketa jest stopniowe „zamykanie” pól 15, 16, 17, 18, 19, 20 oraz bull’s eye. Zamknięcie danego numeru osiągane jest poprzez trzykrotne trafienie w dane pole (bądź trafienie w pola potrójnie lub podwójnie punktowane).
Istnieje kilka wariantów gry w cricketa. Jednym z popularniejszych jest wariant „nabijania” punktów przeciwnikom. Polega on na tym, że jeśli dany zawodnik ma zamknięte np. 15, to każde kolejne trafienie w to pole skutkuje naliczeniem „punktów karnych” przeciwnikom, którzy nie zamknęli 15. W wariancie tym wygrywa ten zawodnik, który zamknie wszystkie pola i ma najmniejszą liczbę punktów karnych.