Deski wykorzystywane w uprawianiu kitesurfingu posiadają zazwyczaj długość od 1 do 2,5 metra. Posiadają mniejszą wyporność od desek windsurfingowych. Profesjonalne deski do kitesurfingu są zatapialne przy obciążeniu wagą kitesurfera, jednak nieobciążone unoszą się na wodzie. Żeglując deska ślizga się na wodzie dzięki napędowi jakim jest latawiec. Istotne jest odpowiednie dopasowanie deski. Obecnie różnią się one kształtem, wypornością i długością. Deskę dopasowuje się w zależności od umiejętności i stylu kitesurfera. Generalnie wyróżnia się trzy grupy desek:

1. Directional – Polecane dla osób początkujących ze względu na łatwość w pływaniu. Są to dłuższe deski o wyporności dochodzącej nawet do 40 litrów. Deski z segmentu directional przypominają trochę te wykorzystywane w windsurfingu. Z takimi deskami też najczęściej spotkamy się w szkołach kitesurfingu.
   


2. Twin – tip – deski z tej grupy mogą dobrze służyć, zarówno profesjonalistom, jak i amatorom. Ich cechą charakterystyczną jest identyczny wygląd dziobu i rufy deski. Technika pływania jest trochę inna ze względu na manewrowanie. Posiadają zazwyczaj małą wyporność i długość około 110-170 cm. Dla początkujących zaleca się deski nie krótsze niż 150 cm.
   


3. Mutant – jak można się domyślić z nazwy, mutant powstał jako wypadkowa directional i twin – tip. Podstawową zaletą desek z tej grupy jest lepsze przystosowanie do pływania bejdewindem. Lepsze są również do ewolucji wykonywanych w powietrzu. Zdecydowanie deski z tej grupy przeznaczone są dla zawodowców.
   

Latawce to siła napędowa w kitesurfingu. Powierzchnia latawca może przekraczać nawet 20 m². Najmniejsze latawce posiadają zaledwie kilka m². Latawce dzieli się na trzy grupy:

1. pompowane (LEI) posiadają sztywną krawędź natarcia i listwy usztywniające. Zarówno krawędź jak i listwy są pompowane. Są stosunkowo łatwe do opanowania dlatego poleca się szczególnie osobom stawiającym pierwsze kroki w tej dyscyplinie. Powierzchnia latawca z tej grupy może wynosić od kilku do ponad 20 m². Siła ciągu latawców z tej grupy jest jednak niewielka w porównaniu do latawców z grupy komorowych.
   


2. komorowe – ich konstrukcja podobna jest do paralotni (dwie powłoki). Wymagają większych zdolności od kitesurfera, ze względu na ewentualne problemy z wystartowaniem z wody. Latawiec napełnia się poprzez specjalne wloty powietrza na krawędzi natarcia, które zabezpieczone są wentylami. Latawce z tej grupy cechuje duża siła ciągu.
   


3. Bow – zbliżone w budowie do latawców komorowych, różnią się m.in. konstrukcją krawędzi natarcia. Są poza tym bardziej wypłaszczone.

Uprząż to cztery wielometrowe linki, hak mocujący linki z trapezem oraz bar (drążek sterowniczy). Trapez obejmuje w pasie kitesurfera lub też kitesurfer siedzi bezpośrednio w trapezie. Dwie linki łączą latawiec z hakiem mocującym a dwie pozostałe z drążkiem.

Naukowcy twierdzą, że już wiele lat przed naszą erą latawce zamiast żagli były wykorzystywane jako napęd da rybackich łodzi. Ale dopiero wiele lat później (1826 r.) odnotowano pierwsze wykorzystanie latawca jako siły napędowej łodzi. Przełomowym w ewolucji kitesurfingu okazał się wiek XX. Wówczas to m.in. doszło do pokonania kanału La Manche przez Amerykanina Samuela Cody przy pomocy jachtu napędzanego latawcem.

Najbardziej znaczący dla historii kitesurfingu okazał się rok 1977, w którym Holender Gijsbertus Adrianus Panhuizen popłynął przy pomocy latawca stojąc na desce. Zdecydował się on zabezpieczyć swój wynalazek patentując go i mimo, że zarobił stosunkowo niewiele na swoim pomyśle to obecnie uznaje się go za właściwego „twórcę” tej dyscypliny. Kolejne lata przyniosły wiele udoskonaleń sprzętu wykorzystywanego do uprawiania kitesurfingu. Jednym z ważniejszych wydarzeń było skonstruowanie latawca z dmuchaną komorą. W 1980 roku Francuz Arnaud de Rosnay pokonał kanał La Manche na desce windsurfingowej z latawcem.

Następnym ważnym wydarzeniem było skonstruowanie przez braci Dominique i Bruno Legaignoux z Francji dmuchanego latawca, który umożliwił start z wody. Nazywano go Wipika. Był to kolejny krok milowy, który przyspieszył rozwój sportu. Wynalazek okazał się przełomowy dla późniejszego rozwoju sportu ( rok 1987). Kolejne lata upłynęły na udoskonalaniu latawca oraz desek. Kitesurfing stawał się coraz bardziej popularny na świecie. Mekkę dla kitesurferów stały się przede wszystkim Hawaje oraz południowa Francja. Ważnym wydarzeniem było również opatentowanie specjalnego systemu sterowania latawcem nazwanego KiteSki. W 1998 r. odbyły się pierwsze mistrzostwa świata na Hawajach. Pod koniec lat 90-tych kitesurfing trafił również do Polski, gdzie z roku na rok staje się coraz częściej uprawianą wodną dyscypliną sportu. Prawdziwą mekką dla kitesurferów w Polsce jest Półwysep Helski.

Najważniejsze to umiejętność odpowiedniej oceny własnych umiejętności. Aby móc uprawiać kitesurfing należy dobrze pływać. Zawsze jest szansa uszkodzenia sprzętu na wodzie. Ważne aby dopasowywać warunki pogodowe do własnych umiejętności, a także pływać w otoczeniu innych kitesurferów. Do startowania i lądowania kite’a najlepiej skorzystać z pomocy osoby "znającej się na rzeczy".

Bardzo ważny jest odpowiedni wybór miejsca, w którym będziemy uprawiać kitesurfing. Ważne jest szczególnie, aby było dużo miejsca do otaklowania sprzętu. Istotne, aby podczas rozkładania sprzętu nie przeszkadzać pozostałym użytkownikom plaży, a także żeby nieświadome tego osoby nie wpadały na nasz takielunek. Ważne jest również zabezpieczenie kite’a na brzegu, aby nie odleciał można położyć na nim coś ciężkiego.

Najlepiej pływać przy wiatrach dopychających do brzegu oraz wiatrach wiejących wzdłuż brzegu.