Pierwszy mecze korfballu rozegrano w 1902 roku w południowej Szwecji. Za popularyzację dyscypliny odpowiada holenderski nauczyciel wychowania fizycznego, Nico Broekhuysen, który zaadaptował podpatrzoną na północy kontynentu grę na potrzeby swoich podopiecznych. To właśnie amsterdamskiego nauczyciela do dziś uznaję się za twórcę dyscypliny.

Ogromny udział w popularyzacji korfballu miało zaprezentowanie gry na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920. Trenerzy sportowi i nauczyciele wychowania fizycznego dostrzegli potencjał korfballu jako dyscypliny uzupełniającej regularny trening i dodatkowo zachęcającej do aktywności ruchowej i dbania o zdrowy tryb życia. W korfball zaczęła grać niemal cała Europa, a grono jej zwolenników szybko poszerzyło się o kolejne kontynenty. Już w 1933 powołano Międzynarodową Federacje Korfballu, która w chwili obecnej zrzesza 57 krajów z 5 kontynentów.

W Polsce koedukacyjna gra zespołowa przyjęła się stosunkowo późno - pierwszy pokazowy mecz korfballu rozegrano w 1987 roku w Olsztynie. Siedem lat później do życia powołano Polską Federację Korfballu zrzeszoną w swoim międzynarodowym odpowiedniku.

Najlepsi w dyscyplinie mierzą się w rozgrywanych cyklicznie międzynarodowych imprezach (Mistrzostwa Świata, Mistrzostwa Europy, Puchar Europy). Najważniejszą z nich są rozgrywane co 4 lata, począwszy od 1978 roku, Mistrzostwa Świata

Jak już wspomniano wcześniej, składy obydwu rywalizujących ze sobą drużyn muszą bezwzględnie zawierać zawodników zarówno płci męskiej i żeńskiej (nie rozgrywa się meczów z udziałem tylko jednej płci). W skład każdej z drużyn wchodzi po czterech mężczyzn i kobiet. Boisko o rozmiarach 40 x 20 metrów podzielone jest na dwie połowy - strefę ataku i strefę obrony.

W początkowym ustawieniu zawodnicy każdej z drużyn tworzą cztery pary (również koedukacyjne) - po dwie w obydwu wymienionych strefach. Rotacja par (zawodnicy z obrony przechodzą do ataku i na odwrót) następuje po zmianie wyniku o dwa punkty, niezależnie od tego, która drużyna je zdobędzie. Punkty gromadzi się rzucając piłką, o wymiarach piłki nożnej, do kosza (najczęściej w kolorze intensywnej żółci) zawieszonego na słupie o wysokości 3 i pół metra (kosz bez tablicy).

Mecze w rozgrywkach międzynarodowych trwają 60 minut (dwie połowy po 30 minut z 10 minutową przerwą). Jeśli spotkanie kończy się remisem, rozgrywa się dogrywkę, w której o wyłonieniu ostatecznego zwycięzcy decyduje zasada „złotej bramki” (wygrywa zespół, który jako pierwszy trafi do kosza). System przyznawania punktów zależy od tego, czy mecz zakończył się w regulaminowym czasie gry, czy do jego rozstrzygnięcia potrzebna była dogrywka. W pierwszej sytuacji, zwycięska drużyna dostaje 3 punkty, przegrana 0, w przypadku dogrywki, zespoły dzielą się punktami (2 punkty dla zwycięzców i 1 dla pokonanych).

PRZEPISY GRY
Zabronione jest przemieszczanie się po boisku z piłką w dłoniach. Niedozwolone jest również kozłowanie i dotykanie piłki nogą. Piłka nie może być ponadto podawana z rąk do rąk bez fazy lotu. Korfball jest grą całkowicie bezkontaktową - zabronione jest przepychanie się czy wyrywanie sobie piłki z rąk. Piłka nie może upaść na parkiet - w takiej sytuacji sędzia przerywa mecz i gra zostaje wznowiona przez przeciwników drużyny, która zgubiła piłkę.

W grze określone są ponadto dokładnie reguły dotyczące tego kto i kiedy może dokonywać rzutu piłki do kosza. Punkty (poprzez trafienie do kosza) zdobywać może tylko osoba, znajdująca się na połowie boiska oznaczonej jako strefa ataku, która w momencie rzutu nie jest w pozycji bronionej. By celne trafienie zostało zaliczone obrońca drużyny przeciwnej nie może spełniać żadnego z wymienionych warunków: mieć wyciągniętej w kierunku rzucającego ręki, być skierowanym twarzą w jego stronę oraz znajdować się pomiędzy koszem a atakującym wykazując przy tym aktywność na boisku - podejmować próby zablokowania rzutu. Pamiętać należy jednak, że zabronione jest wyrywanie piłki z rąk, można usiłować ją wybić, gdy ta jest w fazie lotu po rzucie atakującego. Piłka nie może być wybijana pięścią. W przeciwnym wypadku rzut uznaje się za wykonywany w pozycji bronionej i ewentualne trafienie nie zostaje zaliczone.

W korfballu, tak jak w większości gier zespołowych wykonywane są rzuty karne. Sędzia odgwizduje rzut wolny w sytuacji faulu obrońcy. Mogą być one wykonywane tylko przez zawodnika znajdującego się aktualnie w strefie ataku. Są one wykonywane zza linii rzutów karnych (2 i pół metra od kosza). Reszta zawodników podczas wykonywania rzutu karnego musi stać w odległości nie mniejszej niż 2 i pół metra od wykonującego rzut i pozostać bez ruchu aż do momentu, w którym piłka opuści dłonie rzucającego.