Kolebką waterpolo jest Wielka Brytania, gdzie zrodziła się ona jako dyscyplina sportowa w latach 70-tych XX wieku. Tu właśnie, dokładniej mówiąc w Szkocji, w 1877 roku ustanowione zostały pierwsze przepisy regulujące grę, a w 1890 roku w Londynie rozegrano pierwszy w historii mecz piłki wodnej.

Dyscyplina na swój debiut olimpijski nie musiała czekać długo, bowiem waterpolo w męskim wydaniu rozegrano już na igrzyskach w Paryżu w 1900 roku. Pierwsze Mistrzostwa Świata rozegrano natomiast w roku 1973. Nieco dłużej na możliwość pokazania światu swoich umiejętności musiały czekać panie uprawiającego waterpolo. Kobiece mistrzostwa świata odbyły się, co prawda, już pięć lat po czempionacie panów, ale swojego debiutu olimpijskiego dyscyplina w żeńskim wydaniu doczekała się dopiero przy okazji igrzysk w Sydney rozegranych w 2000 roku.

W całej historii piłki wodnej, najbardziej utytułowaną drużyna jest reprezentacja Węgier. Z jej udziałem odbył się słynny półfinał olimpijki na igrzyskach w Melbourne w 1952 roku przeciwko drużynie ZSRR. Mecz odbył się tuż po stłumionym przez sowieckie władze powstaniu węgierskim, co nadało mu niezwykle zaciętego charakteru. Wydarzenie przeszło do historii jako „Blood Bath of Melbourne”, przez to, że woda zabarwiła się krwią Węgra Ervina Zádora uderzonego przez rosyjskiego zawodnika. Napiętą atmosferę spotkania dodatkowo wzmogły zamieszki na trybunach, co w ostateczności skłoniło arbitra do zakończenia spotkania przed czasem uznając dotychczasowy wynik (4:0 dla Węgier) za końcowy.

PIŁKA WODNA W POLSCE
Do Polski piłka wodna trafiła na początku XX wieku. W 1920 roku rozegrano pierwsze mistrzostwa naszego kraju. Grze nie udało się jednak osiągnąć większej popularności w Polsce i nie należy ona do dyscyplin uprawianych szczególnie licznie.

Istnieje tylko 12 polskich zawodowych klubów piłki wodnej, są to: Arkonia Szczecin, GKPW 59 Gorzów Wlkp., KSZO Ostrowiec Świętokrzyski, UKPW 44 Warszawa, ŁSTW Łódź, WTS Bytom, AZS AWF Poznań, UKS Kajman Zgierz, UKS Pałac Młodzieży W-wa, WUKPW Octopus W-wa, UKS Niska W-wa, Amicus Aque Police oraz "Marlin" Gryfino.

ZASADY GRY
Przepisy regulujące grę w waterpolo uległy dość istotnym zmianom w 2005 roku. Czas gry ustalono wówczas na 4 x 8 minut z 3 minutową przerwą w połowie spotkania. Jeśli regulaminowy czas gry nie pozwoli na wyłonienie zwycięzcy, a jest to konieczne ze względu na system rozgrywek, przeprowadza się dwie 3- minutowe połowy dogrywki. Jeśli i one nie przyniosą rozstrzygnięcia, rozgrywa się serię rzutów karnych jak w piłce nożnej - po pięć. Kolejną zmianą było przesunięcie linii rzutów karnych na 5 metr, z tej odległości zaczęto też wykonywać rzuty wolne.

Zawodnicy mogą dotykać piłki tylko jedną ręką, bramki nie mogą być jednak zdobywane przy użyciu pięści. Po wznowieniu gry, minimum dwóch zawodników (bez bramkarza drużyny broniącej) musi wymienić piłkę przed zdobyciem bramki, nie mogą przy tym zasłaniać piłki innym zawodnikom. Atakowany zawodnik nie może trzymać piłki pod wodą. Zawodnicy nie mogą chodzić po dnie basenu (oprócz bramkarza w strefie pięciu metrów), zabronione jest również dotykanie ścianek basenu.

FAULE I KARY
W przypadku piłki wodnej wyróżnić można dwie grupy przewinień - faule normalne oraz przewinienia główne.

• Faule normalne sygnalizuje się jednym gwizdnięciem zatrzymującym grę. Poszkodowanemu zawodnikowi przysługuje rzut wolny. Przykładami takich przewinień są: odpychanie się od dna lub brzegów basenu, trzymanie piłki pod wodą, uderzanie ramienia przeciwnika będącego w posiadaniu piłki, uderzanie piłki zaciśniętą pięścią, odpychanie obrońcy, przebywanie zawodnika na pozycji spalonej (gracz znajduję się w polu 2 metrów od bramki przeciwnika bez piłki), wyrzucanie piłki poza granice boiska, rozgrywanie piłki przez zespół dłużej niż 30 sekund bez oddania strzału na bramkę.


• W przypadku przewinień głównych, grę zatrzymuje dwukrotne gwizdnięcie sędziego. Zawodnik, który się go dopuścił musi opuścić plac gry na 20 sekund. Przykładami tego typu wykroczeń są: umyślne sfaulowanie przeciwnika, przeszkadzanie w wykonaniu rzutu wolnego, odciąganie gracza bez piłki, topienie przeciwnika bez piłki, nieprawidłowe opuszczenie obszaru wykluczeń oraz używanie wulgarnych wyrazów.

W piłce wodnej definiuje się także niesportowe zachowanie, które karane jest wykluczeniem dopuszczającego się go zawodnika do końca meczu. Za zachowanie takie uchodzi rozmyślne kopanie albo uderzanie (także sama ich próba) zawodnika lub sędziego.