Początki tego sportu sięgają już czasów starożytnych, istnieją na to dowody w postaci rysunków sprzed czterech tysięcy lat, między innymi z Libii i Egiptu. Na początku nie ważna była technika, lecz efekt.

Najpopularniejszym sposobem przemieszczania się w wodzie było położenie się na brzuchu i wykonywanie naprzemiennych ruchów ramionami pod powierzchnią wody. Pływanie było umiejętnością elitarną jak pisanie czy czytanie.

Jako pełnowartościowa dyscyplina sportowa pływanie zaistniało w roku 1869 wraz z momentem powstania towarzystwa pływackiego w Londynie. Wtedy też odbyły się pierwsze zawody.

Pływanie od samego początku było dyscypliną olimpijską. Początkowo zawody pływackie były rozgrywane na otwartych akwenach. Dopiero w 1908 r. zorganizowano pierwsze zawody na zamkniętej pływalni.

Mistrzostwa Świata w pływaniu po raz pierwszy odbyły się w roku 1973. Na przestrzeni wieków kształtowały się dyscypliny pływackie, takie jak: pływanie w basenie, pływanie długodystansowe, pływanie synchroniczne (kobiet), skoki do wody i piłka wodna.

PŁYWANIE W POLSCE
Mistrzostwa Polski w pływaniu odbyły się po raz pierwszy w 1926 roku w Warszawie. Chociaż już w 1932 roku Polacy brali udział w Olimpiadzie w Berlinie, na medal musieliśmy czekać aż do 1980 roku, gdy medal Olimpijski wywalczyła Agnieszka Czopek. Przed tym osiągnięciem sukcesami na arenie międzynarodowej były dwa rekordy świata Marka Petrusewicza w stylu klasycznym na dystansie 100m (1953 i 1954 r.) i jego srebrny medal na Mistrzostwach Europy. Cenionym pływakiem był też Artur Wojdat, który został Mistrzem Świata na 400 m stylem dowolnym, a także zdobył medal Olimpijski w 1988 roku. Najwięcej sukcesów wśród Polaków osiągnęła Otylia Jędrzejczak, która była dwukrotną mistrzynią świata na 200 m delfinem, pięciokrotną mistrzynią Europy, rekordzistką świata stylem motylkowym na dystansie 200 m i trzykrotną medalistką olimpijską.

Styl dowolny – jak sama nazwa wskazuje panuje tu dowolność wykonywanych ruchów. W takiej konkurencji dozwolone są wszelkie modyfikacje stylów pływackich.

Styl motylkowy – inaczej zwany delfinem lub motylkiem. Najprawdopodobniej został on stworzony dzięki obserwacji ruchów, jakie wykonuje delfin w wodzie lub ptak podczas lotu. Charakteryzuje się on wykonywaniem kolistych ruchów obiema dłońmi jednocześnie w taki sposób, by dłonie odpychały ciało od wody, przy czym ramiona są kierowane nieco na zewnątrz. Ciało pływaka wykonuje falisty ruch, który jest kontynuowany przez nogi. Głowa podczas pierwszej fazy jest skierowana do góry, tak aby zapobiegać zbytniemu zanurzeniu. Następnie ciało wypychane jest nad wodę, a po przełożeniu rąk do przodu pływak znowu się zanurza.

Styl grzbietowy – inaczej pływanie na plecach. Ułatwione jest tu oddychanie. Główną siła napędową są kończyny dolne, górne pełnią funkcję porównywalną do wioseł łodzi.

Styl klasyczny – potocznie zwany krytą żabką. Polega na wykonywaniu kolistych ruchów nogami rozchodzącymi się na boki. Ręce z pozycji strzałkowej, gdy głowa znajduje się pod wodą, wykonują ruch zagarniający wodę na boki, a ciało pływaka unosi się wysuwając głowę nad wodę.

Kraul – angielskie słowo crawl oznacza w dosłownym tłumaczeniu pełzanie. Styl ten polega na naprzemiennym przekładaniu rąk wykonujących ruch zagarniający wodę pod ciało. Nogi pracują naprzemiennie wykonując wymachy. Głowa znajduje się pod wodą, a zaczerpnięcie oddechu następuje przy krótkim wynurzeniu jej pod ramię przenoszone w powietrzu (najczęściej co trzy wymachy).

Styl zmienny – to połączenie zawierające przejścia ze stylu motylkowego, grzbietowego, klasycznego i kraula.

Baseny pływackie dzielą się na dwie podstawowe długości: 50 metrów i 25 metrów.

Na basenach długich (50m) rozgrywane są Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata i Mistrzostwa Europy, a także inne wysokiej rangi konkursy. Basenom olimpijskim stawia się szczególne wymagania. Winny one mieć długość 50 metrów i szerokość 25 m, tak aby zmieściło się na nich dziesięć torów o szerokości 2,5 metra każdy. Głębokość basenu olimpijskiego powinna wynosić minimum 2 metry, a temperatura wody podczas zawodów musi być dokładnie kontrolowana i nie powinna wykraczać poza granice 25-28 ˚C.

Na basenach krótkich (25m) zawody odbywają się rzadziej i nie mają rangi poważnych mistrzostw.

Czas przepłynięcia basenu mierzony jest dzięki płytkom elektrycznym odbierającym sygnał dotykowy.

Do konkurencji olimpijskich zalicza się:

• styl dowolny – na dystansach 50 m, 100 m, 200 m, 400 m (zarówno kobiet jak i mężczyzn), a także 800 m (kobiety) i 1500 m (mężczyźni),
• styl motylkowy – na dystansach 100 m, 200 m,
• styl grzbietowy – na dystansach 100 m i 200 m,
• styl klasyczny – na dystansach 100 i 200 m,
• styl zmienny – na dystansach 200 i 400 m.

Na olimpiadzie rozgrywane są także sztafety:

• stylem dowolnym kobiet i mężczyzn - 4 x 100 m, 4 x 200 m,
  
• stylem zmiennym kobiet i mężczyzn - 4 x 100 m