Pierwszy udany skok człowieka ze spadochronem odnotowano 21 listopada 1785 roku. Człowiekiem tym był francuski wynalazca, pionier lotnictwa i baloniarstwa Jean Pierre Blanchard. Podczas swojej drugiej próby wyrzucenia z balonu psa na spadochronie własnej konstrukcji balon uległ awarii i Blanchard skorzystał sam ze swojego wynalazku. Spadochron zdał egzamin.

W 1797 roku Andre Jacques Garnerin, również francuz, wyskoczył z balonu będącego na wysokości 700 m ze spadochronem, który nie posiadał usztywnień i również wylądował cały i zdrowy. Ze spadochronem konstrukcji Garnerina skakała również jego żona i bratanica. Do roku 1835 wykonali oni wiele skoków spadochronowych w różnych miastach Europy, m.in. w Warszawie.

Konstrukcja spadochronu ewoluowała wraz z rozwojem żeglugi powietrznej, a przełomowym momentem było wynalezienie przez Leo Stevensa w 1908 roku spadochronu umieszczonego w plecaku, otwieranego przez pociągnięcie linki. Rozwój spadochronów w latach międzywojennych zaowocował powstaniem wielu konstrukcji spadochronów ratunkowych, towarowych i ćwiczebnych. Podczas II wojny światowej spadochrony używane były również do desantów (jednym z bardziej znanych był desant spadochronowy aliantów w Normandii w czerwcu 1944 roku).

Pierwsze międzynarodowe zawody w skokach spadochronowych odbyły się w 1919 roku w Stanach Zjednoczonych. Były to zawody na celność lądowania.

SPADOCHRONIARSTWO W POLSCE
Pierwszy po II wojnie światowej skok ze spadochronem w Polsce wykonał 3 czerwca 1945 roku Tadeusz Litwiński, a pierwszy instruktorski kurs spadochronowy zorganizowała Liga Lotnicza w 1948 roku. I Krajowe Zawody Spadochronowe zorganizowano w 1952 roku w Warszawie. W 1955 roku polscy zawodnicy po raz pierwszy wzięli udział w międzynarodowych zawodach spadochronowych. Zawody te zostały zorganizowane w Bułgarii.

NAJWAŻNIEJSZE KONKURENCJE SPADOCHRONIARSTWA
Celność lądowania (dyscyplina klasyczna) – jest to najstarsza konkurencja spadochroniarstwa, której zasady ewoluowały wraz ze wzrostem poziomu skoków. Obecnie skoczkowie skaczą z wysokości powyżej 700 m (standardowo 1100 m) i mają za zadanie wylądować w odległości maksymalnie 16 cm od środka koła o średnicy 3 cm (dla porównania w pierwszych zawodach oceniano skoki w odległości do 300 m od środka koła). Zawodnicy sami wybierają sobie punkty wyskoków, przy czym w kolejkach pucharowych lepszy zawodnik z pary ma prawo wyboru punktu wyskoku. Zawodnicy muszą używać specjalnego obuwia, zaostrzonego od strony pięty, w celu precyzyjnego określenia wyniku. W tej konkurencji wynik jest tym lepszy, im bliżej centrum koła zawodnik wyląduje. Wynik jest mierzony automatycznie specjalnym elektronicznym przyrządem. Maksymalna prędkość wiatru przy ziemi podczas lądowania wynosi 8 m/s.

Celność lądowania dzieli się na kategorie:

• indywidualną – w której wygrywa zawodnik, którego zsumowana po pięciu kolejkach odległość od centrum 3 cm celu jest najmniejsza,
• grupową – w której ocenie podlegają wyniki czterech najlepszych zawodników z pięcioosobowej drużyny – wygrywa drużyna, której zsumowana po pięciu kolejkach odległość jest najmniejsza.

Akrobacja indywidualna (dyscyplina klasyczna) – jest to konkurencja polegająca na wykonywaniu w jak najkrótszym czasie sekwencji figur akrobatycznych (salt i spiral) podczas swobodnego spadania. Skok wykonywany jest z wysokości 2200 m. Zawodnik po osiągnięciu odpowiedniej prędkości spadania wykonuje uprzednio wylosowaną wiązankę, czyli zestaw sześciu figur (dwie spirale w lewo, dwie spirale w prawo i dwa salta w tył, w wylosowanej kolejności). Skok oceniany jest na podstawie czasu i poprawności wykonanych figur. Za niedokładnie wykonane figury doliczany jest dodatkowy czas. Łączny czas mierzony (z uwzględnieniem kar) wynosi 16 sekund, a dokładność pomiaru to 1/100 sekundy. Przeważnie zawodnicy wykonują po cztery skoki, z których czas jest następnie sumowany. Im mniejsza suma czasu wykonania wiązanek, tym lepszy jest wynik. Pierwsze międzynarodowe zawody w akrobacji indywidualnej (spirale z saltami) zostały zorganizowane w 1962 roku w Stanach Zjednoczonych.

RW (ang. relative work) – jest to konkurencja zespołowa, nazywana inaczej akrobacją zespołową, polegająca na tworzeniu przez zespół czterech, ośmiu, bądź szesnastu zawodników określonych figur (np. tzw. gwiazd, diamentów). Skoki wykonywane są z wysokości 3050 m (zespoły 4-osobowe) lub 3800 m (zespoły 8- i 16-osobowe), a czas pracy to 35 sekund (zespoły 4-osobowe) lub 50 sekund (zespoły 8- i 16-osobowe). Im większa ilość ułożonych przez zespół wylosowanych wcześniej figur w określonej sekwencji, tym wynik jest lepszy. W ocenie skoków grupowych brana jest również pod uwagę poprawność wykonywanych figur. Zespół podczas skoku filmowany jest przez towarzyszącego mu kamerzystę. Skok oceniany jest przez sędziów na podstawie nagranego materiału.

CRW (ang. canopy relative work) – jest to konkurencja zespołowa. W odróżnieniu od innych dyscyplin spadochroniarstwa polega ona na tworzeniu figur przy otwartych spadochronach typu „latające skrzydło”. Zadaniem zawodników w cztero- bądź ośmioosobowych zespołach jest utworzenie jak najwięcej wylosowanych uprzednio formacji w określonym czasie pracy w odpowiedniej sekwencji. Bezpieczne tworzenie formacji wymaga od skoczków dopasowania spadochronów (najlepiej, aby były to te same modele tej samej firmy) oraz dużego doświadczenia i nienagannej współpracy (perfekcyjnego wyczucia prędkości oraz dystansu między spadochronami). Podobnie, jak w przypadku konkurencji RW, im więcej ułożonych przez zespół figur, tym lepszy wynik. Zawody CRW nie są rozgrywane w Polsce.

Para-Ski – jest to dyscyplina spadochronowa, która łączy skoki spadochronowe z narciarstwem. Składa się z dwóch konkurencji – biegu slalomu giganta oraz celności lądowania. Pierwsze tego typu zawody w Polsce zorganizował w 1969 roku Aeroklub Jeleniogórski.

Free style – jest to konkurencja, w której zawodnik, w towarzystwie jednego lub dwóch kamerzystów rejestrujących skok, wykonuje układ dowolnych bądź obowiązkowych figur (zależnie od propozycji organizatora zawodów) w określonym czasie pracy. Skoki wykonywane są z wysokości czterech lub pięciu tysięcy metrów. Zawodnik ubrany jest w specjalny kombinezon, dzięki któremu wykonanie pewnych figur jest łatwiejsze. Na końcową ocenę skoku wpływa, oprócz poprawności wykonanych figur, warstwa estetyczna.

Skysurfing – dyscyplina zbliżona do powyższej, przy czym zawodnik posiada przypiętą do nóg deskę powietrzną.

Free fly – jest to dyscyplina spadochronowa, w której zawodnicy tworzą trzyosobowy zespół (dwóch skoczków i kamerzysta rejestrujący skok). Zawodnicy mają za zadanie wykonanie obok siebie prawidłowo kolejnych wylosowanych wcześniej figur w określonym czasie pracy. Figury te powinny być wykonywane synchronicznie. W dyscyplinie tej oceniane są, podobnie jak we free style’u i skysurfingu, wrażenia estetyczne.

Spadochron jest to, technicznie rzecz biorąc, statek powietrzny, wykorzystujący opór powietrza w celu zmniejszenia prędkości opadania w atmosferze aby skoczek lub ładunek mógł bezpiecznie wylądować na ziemi.

Istnieje kilka podziałów spadochronów, najważniejsze z nich to:

• podział ze względu na funkcjonalność -
spadochrony ratownicze, desantowe, treningowe, wyczynowe, itd.
• podział ze względu na właściwości aerodynamiczne -
spadochrony o małej sterowności, sterowane i szybujące (inaczej „latające skrzydła”, paralotnie, glajty).

Paralotnie pozwalają na przemierzanie podczas opadania znacznych odległości, a skoczek ma niemal nieograniczoną możliwość kierowania lotem.

Oprócz samego spadochronu ważne jest również posiadanie osprzętu spadochronowego, takiego jak: kombinezon, gogle, kask i odpowiednie obuwie oraz wysokościomierz i sygnalizator akustyczny wysokości.

Przed rozpoczęciem szkolenia niezbędne jest wykonanie badań lekarskich w wojewódzkiej przychodni sportowo-lekarskiej.

Istnieją dwa typy szkoleń spadochronowych:

Metoda klasyczna – polega ona na skokach z wysokości ok. 1000 m ze spadochronem otwierającym się w sposób desantowy (zaraz po opuszczeniu samolotu). Wysokość skoku i czas opóźnienia otwarcia spadochronu jest stopniowo zwiększany.

Metoda AFF (ang. Accelerated Free Falling) – jest to stosunkowo nowa metoda szkolenia skoczków spadochronowych. Proces nauki jest dużo szybszy, niż w przypadku metody klasycznej. Szkolenie składa się z części teoretycznej i praktycznej (szkolenie na uprzęży oraz osiem skoków z instruktorem z wysokości 4000 m).

W celu zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa podczas skoków spadochronowych zalecane jest używanie systemu AAD (ang. Automatic Activation Device), czyli automatu aktywującego spadochron zapasowy po przekroczeniu bezpiecznej prędkości opadania na wysokości od 225 do 330 metrów (w zależności od producenta i typu automatu).

Prawo dotyczące bezpieczeństwa podczas skoków spadochronowych:

Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury numer 107 z dnia 25 maja 2005 roku rozdział 11 punkt 2:

„Do dnia 31 grudnia 2009 r. uczeń-skoczek może wykonywać skoki bez urządzenia zabezpieczającego AAD dla spadochronu zapasowego, jeżeli:

• skoki są wykonywane z natychmiastowym otwarciem pokrowca spadochronu głównego
• skoczek jest wyposażony w urządzenie zabezpieczające otwarcie pokrowca spadochronu głównego."

Wymagania do skoków w Polsce:

• ważne badania lotniczo - lekarskie co najmniej klasy 3
• ubezpieczenie OC na sumę 10 000 SDR (ok. 50 000 zł)
• co najmniej 16 lat (do 18 roku życia wymagana zgoda rodziców)