Windsurfing wywodzi się z surfingu, o którym pierwsze wzmianki znajdujemy już w zapiskach kapitana Jamesa Cook'a. Zaobserwował on, na Hawajach w roku 1778, ludzi ślizgających się po falach na charakterystycznie wyprofilowanych deskach. Najprawdopodobniej Jim Drake zaopatrzył później ową deskę w żagiel, angażując w ślizg siłę wiatru. Wraz ze swoimi kolegami, między innymi Hoylem Schweitzerem – surferem i matematykiem, Jim Drake – konstruktor lotniczy i żeglarz, próbował wymyślić sposób na połączenie żagla z deską surfingową.

Okazuje się jednak, że już w 1965 roku Newman Darby zaprojektował konstrukcję deski z przymocowanym do niej prostokątnym żaglem. Niestety, wynalazek nie spotkał się z aprobatą amatorów surfingu ze względu na skomplikowany i niewygodny sposób prowadzenia żagla – był on nieporęczny i stanie po stronie zawietrznej wiązało się z ciągłym zmaganiem z siłą wiatru. Drake i Schweitzer, wykorzystując techniki projektowania komputerowego, a także przeprowadzając szereg prób na wodzie uzyskali w końcu ostateczny kształt sprzętu do windsurfingu.

Zaprojektowany żagiel, bom i deska wymagały także odpowiednich połączeń. W 1968 roku zgłosili swój wynalazek do biura patentowego. Następnie Drake poświęcając się pracy naukowej, odsprzedał swoje prawa Schweitzerowi, który wykorzystując wszelkie posiadane środki wybudował małą fabrykę w Kalifornii. Inicjatywa nie spotkała się z zainteresowaniem potencjalnych klientów, gdyż w tym stanie na rynku był przesyt coraz to nowszych wynalazków. Kluczem do sukcesu dla Schweitzera okazało się przeniesienie produkcji do Europy. Powodzenie to było spowodowane głównie tym, że do windsurfingu nie są niezbędne wielkie fale, w przeciwieństwie do surfingu. Od tamtej pory zainteresowanie windsurfingiem w Europie i na całym świecie zaczęło wzrastać..

Podstawowe odmiany windsurfingu:


Wave –
przy tym stylu niezbędny jest lekki żagiel, który umożliwi szybkie odpuszczanie i łapanie wiatru. Technika polega na ślizganiu się na fali, więc nie wykorzystuje się tu tak znacząco siły wiatru. Deska także musi być specjalnie przystosowana: lekka, o rozmiarze do 100 l, wyposażona w znacznie podgięty dziób, a ponadto sztywna. Umożliwia to wykonywanie skomplikowanych ewolucji, jak na przykład: frontside (ślizg na przedzie) i backside (ślizg na tyle), na wysokich falach są możliwe salta i table top (wywinięcie deski do góry dnem w powietrzu). Jest to jedna z najniebezpieczniejszych odmian windsurfingu, gdyż zderzenie z rafą koralową może skończyć się tragicznie.

Freestyle – określenie pojawiające się w wielu dyscyplinach sportu. W ogólnym rozumieniu jest to „styl dowolny”. Dyscyplina znana od dawna, lecz coraz bardziej rozwijająca się, dzięki ciągłemu udoskonalaniu sprzętu. Deska musi być lekka i niewielkich rozmiarów (do 115 l), żagiel również powinien być lekki i łatwy do prowadzenia, dzięki czemu możliwe jest błyskawiczne przyspieszenie i kontrola rotacji. Do manewrów freestylowych zaliczamy: vulcan (czyli zwrot dokonywany z wiatrem podczas lotu), spock (obrócenie żagla wokół jego osi), chachoo (skomplikowane salto w powietrzu).

Freeride – styl polegający na maksymalnym wykorzystaniu wiatru do osiągnięcia jak największych prędkości. Jest to pływanie typowe dla większości windsurferów amatorów i rekreacyjnych. Wymagania sprzętowe ograniczają się do: stabilnej deski zaopatrzonej w szeroką rufę, a także dużych rozmiarów żagla.

Slalom – jest to rodzaj wyścigu po torze w kształcie ósemki, lub slalom pomiędzy bojami na kursie z wiatrem. Wymagania sprzętowe są dość charakterystyczne. Niezbędny jest duży żagiel, deska natomiast jest krótka, o mało podgiętym dziobie i równoległych krawędziach, często może być wyposażona w „cut out”, czyli wycięcie, umożliwiające szybsze wejście w ślizg.

Speed – jak sama nazwa wskazuje, niesamowicie szybki ślizg, dochodzący do 60 km/h. Bardzo niebezpieczna dyscyplina polegająca na rozpędzaniu się z wiatrem. W tym celu wykorzystuje się małą deskę zaopatrzoną w duży, slalomowy żagiel.

Freemove – pływanie na desce (freeride) z wykonywaniem podskoków, zwrotów czy podstawowych elementów freestylu.

Freecarve – polega na rozpędzaniu się na prostej, a następnie dokonywaniu jak najszybszych zwrotów. Deska musi być więc bardzo manewrowalna.

Race – to regaty windsurfingowe, które odbywają się zazwyczaj na pełnym morzu. Deski do uprawiania race`u są szerokie, o wielkości od 130 do 220 l.

ŻAGLE WINDSURFINGOWE
Często zwane pędnikami - ich budowa jest bardzo zróżnicowana, w zależności od zastosowania. W dzisiejszych czasach materiałem do wytwarzania żagli jest folia poliestrowa, czyli monofilm.
Elementami składowymi żagla są: głowica żagla, listwa, kieszeń masztowa, lik wolny, maszt, klamra, bom, lik dolny, pięta masztu, lik przedni, okno, mini listwa, róg halsowy, róg szotowy, remizka.

Dla początkujących najczęściej proponuje się mało skomplikowane żagle o czterech lub pięciu listwach. Są one małe, lekkie i nieskomplikowane.

Do Race`u stosuje się natomiast żagiel głęboki i stabilny, o bardzo szerokim zakresie wiatrowym. Tu mamy już konstrukcję opartą na ośmiu lub dziewięciu listwach i trzech, czterech kamberach.

Żagiel typu wave jest mały (około 6 m²), o wzmocnionej konstrukcji.

Żagiel typu freerace musi być przystosowany do rozwijania dużych prędkości. Jego konstrukcja oparta jest na siedmiu listwach. Ma rozbudowany lik dolny i szeroki zakres wiatrowy.

Freestyle wymaga żagla lekkiego, o bardzo dobrej manewrowości. Charakteryzuje go brak wzmocnień, a także ograniczone rozmiary (żagiel taki ma powierzchnię od 5 do 7 m²).

Żagiel freeridowy przeznaczony jest do pływania w warunkach płaskiej wody, lub umiarkowanej obecności fal. Jest to zazwyczaj sześciolistwowa konstrukcja bez kamberów. Bardziej rozbudowana dolna część żagla pozwala na osiągnięcie większego ciągu.

DESKI WINDSURFINGOWE
Profil deski uzależniony jest od jej przeznaczenia. Można wyróżnić następujące elementy: dziób, pokład, burta, skrzynka masztowa, strzemiona, rufa, padsy, skrzynka statecznikowa, podgięcie dziobu (scoop), podgięcie rufy (rocker). Wyróżniamy deski bezmieczowe i mieczowe, przy czym te drugie są stosowane najczęściej w rekreacyjnym windsurfingu lub przez początkujących amatorów sportu.
Wśród desek mieczowych wyróżniamy, w zależności od zastosowania:

Wave – krótkie deski o małej wyporności. Są one bardzo manewrowalne, posiadają trzy strzemiona, a ich dziób jest mocno zadarty, co pozwala na „okiełznanie” fali.

Freestyle – są to krótkie deski o wyporności 90-105 l. Jak przystało na freestyle od deski wymaga się dużej manewrowości i skoczności, a także wczesnego wchodzenia w ślizg. Konstrukcja jest dość szeroka, z zadartą rufą, która umożliwia pływanie „tyłem do przodu”. Statecznik deski jest zakrzywiony i krótki.

Do freeride’u używa się desek uniwersalnych, takich które nadają się do pływania po płaskiej wodzie, jak i po falach. W kształcie zbliżone są nieco do owalu.

Deski freerace’owe są bardzo specyficzne, przystosowane do rozwijania dużych prędkości, a więc zaopatrzone są w szeroką rufę i długi statecznik. Strzemiona można ustawić bardzo blisko burty.

Race i Slalom to dyscypliny, które wymagają desek lekkich i wytrzymałych. Nie są one zawsze łatwe w prowadzeniu.

Speed – jak sama nazwa wskazuje, deski przystosowane do osiągania bardzo dużych prędkości. Są to wąskie i dość krótkie konstrukcje o małej wyporności.


DODATKOWE WYPOSAŻENIE
Deska i żagiel to nie wszystko, co jest potrzebne do uprawiania windsurfingu.
Dodatkowo należy zaopatrzyć się w:

Bom – dwuelementowa poręcz z aluminium lub rur węglowych, która jest owinięta pianką. Dwa elementy zespala łącznik, który umożliwia mocowanie bomu do masztu.

Maszt – rura z tworzywa sztucznego lub aluminium. Służy do wciągania nań żagla. Długość masztu jest podawana w centymetrach, sztywność natomiast w skalach IMCS, MCS i DIN. Określa się też charakterystykę gięcia, mówiącą o tym, która z części masztu jest giętka, a która sztywna. Przykładowo CC (constant curve) jest oznaczeniem, mówiącym o jednakowej sztywności na całej długości masztu. Taki dokładny opis jest niezbędny w odpowiednim zestawieniu poszczególnych elementów sprzętu windsurfingowego.

Przedłużka – pozwala na regulację wysokości masztu.

Miecz – część znajdująca się pod deską, którą w razie potrzeby możemy złożyć. Pozwala ona na zapobieganie dryfowaniu deski.

Statecznik – inaczej Fin. Jest to mocowana w tyle dna płetwa. Pozwala ona na większą stateczność kierunkową, a także zapobiega dryfowi. Ta część także musi być dobierana pod kątem posiadanego sprzętu.

Trapez (uprząż) – to pas, służący do zaczepiania się w linki trapezowe. Wyposażony jest w siedzisko, a jego konstrukcja często dla polepszenia komfortu, wypełniona jest płatami żelowymi.