ArenaSportu.pl jest idealnym miejscem dla wszystkich uprawiających wspinaczkę. To nie tylko aktualna baza klubów, obiektów i wydarzeń sportowych z całej Polski ale również społeczność, którą możesz tworzyć razem z nami.
Zapraszamy wszystkich chętnych do rejestracji - pozwól się odnaleźć innym wspinaczom, a także sam dodawaj kluby, ośrodki, organizuj spotkania lub zawody.
Zapraszamy wszystkich chętnych do rejestracji - pozwól się odnaleźć innym wspinaczom, a także sam dodawaj kluby, ośrodki, organizuj spotkania lub zawody.
Oprócz tego u nas poznasz historię dyscypliny, a także dowiesz się więcej o sprzęcie i bezpieczeństwie w czasie wspinania.
Czym jest wspinaczka rozwiń
Czym jest wspinaczka zwiń
Wspinaczką nazwać można każde przemieszczenie się na terenie na tyle stromym, że dla utrzymania równowagi konieczne jest użycie rąk. Można ją uprawiać zarówno w terenie jak i w hali (ścianki wspinaczkowe).
W rozumieniu dyscypliny sportowej, mówić można o alpinizmie w skład którego wchodzą: wspinaczka wysokogórska, wspinaczka sportowa, alpinizm jaskiniowy i narciarstwo wysokogórskie.
Historia alpinizmu rozwiń
Historia alpinizmu zwiń
Ludzi wspinających się na skały przedstawiały już chińskie akwarele pochodzące z 400 r. p.n.e. Jednak za początek współczesnego alpinizmu uznaje się pierwsze wejście na Mont Blanc, którego dokonali w 1786 roku Michel Piccard i jego przewodnik Jacques Balmat. W 1865 roku zdobyty zostaje Matterhorn, 10 lat później Half Dome. W 1938 roku Riccardo Cassin, Luigi Esposito i Ugo Tizzoni wytyczają jedną z klasycznych i do dziś najsłynniejszych dróg alpejskich, Filar Walker na północnej ścianie Grandes Jorasses.
W 1932 roku powstała Międzynarodowa Federacja Związków Alpinistycznych (Union Internationale des Associations d'Alpinisme – UIAA). Jej członkiem jest powstały w 1974 roku Polski Związek Alpinizmu. Pierwsze wejście na ośmiotysięcznik następuje w 1950 roku. Trzy lata później Edmund Hillary i Tenzing Norgay jako pierwsi zdobywają Mont Everest. W 1986 r. Reinhold Messner zdobywa jako pierwszy Koronę Himalajów i Karakorum.
Do historii polskiego alpinizmu przeszedł przede wszystkim wyczyn Antoniego Malczewskiego, który w 1818 roku jako ósmy człowiek na świecie wszedł na Mont Blanc. Innym ważnym wydarzeniem było zdobycie Mnicha w 1879 lub 1880 roku przez Jana Gwalberta Pawlikowskiego i przewodnika Macieja Sieczki – wyczyn ten uznaje się bowiem za początek polskiego taternictwa.
Do historii światowego alpinizmu przeszła natomiast Wanda Rutkiewicz, która w 1978 roku, jako pierwsza Europejka i trzecia kobieta na świecie zdobyła Mount Everest. Dwa lata później na ośmiotysięcznik weszli Krzysztof Wielicki i Leszek Cichy, którzy jako pierwsi zdobyli szczyt zimą. W 1987 roku Jerzy Kukuczka zdobywa jako drugi Koronę Himalajów i Karakorum.
Alpinizm a wspinaczka rozwiń
Alpinizm a wspinaczka zwiń
Alpinizm to jednak nie tylko zdobywanie szczytów w przestrzeni. Ostatnio coraz większą popularność zdobywa wspinaczka sportowa, uprawiana w hali na sztucznych ścianach wspinaczkowych lub na sztucznie przygotowanej ścianie lodowej. Wspinaczka sportowa to nie tylko rekreacja ale i rywalizacja sportowa. Pierwsze historyczne zawody wspinaczkowe organizowano na drogach skalnych w rejonach wspinaczkowych, często otwieranych specjalnie na potrzeby zawodów. By uniezależnić rywalizację od zmiennych warunków pogodowych, zawody szybko przeniesiono pod dach, na sztuczne ściany wspinaczkowe.
W ramach zawodów wspinaczkowych rozgrywać można trzy konkurencje:
- wspinanie na trudność – liczy się wysokość mierzona, kolejno ponumerowanymi chwytami do jakiej dociera zawodnik bez odpadnięcia, w ramach przydzielonego limitu czasu,
- wspinanie na czas – liczy się czas pokonania drogi bez odpadnięcia,
- bouldering – wspinaczka, na niewielkiej wysokości bez asekuracji liną, możliwe jest bezpieczne zeskoczenie.
Sprzęt rozwiń
Sprzęt zwiń
Najbardziej podstawowym elementem wyposażenia wspinacza jest lina i czekan. Lina we wspinaczce może spełniać czworaką funkcję: asekuracyjną (amortyzator pochłaniający energię potencjalnego upadku); komunikacyjną (kontrolowane przemieszczanie się w dół lub wychodzenie); transportową (przenoszenie wyposażenia) oraz pomocniczą (linka, pętla, repsznur, taśma). Wyróżnić można ponadto pochłaniające energię upadku liny dynamiczne i pozbawione właściwości elastycznych liny statyczne. Oba rodzaje produkuje się z włókien poliamidowych, a dokładniej z nylonu. Do impregnacji najczęściej stosowany jest teflon.
Czekan to narzędzie o kształcie laski zakończonej głowicą. Jest narzędziem wielofunkcyjnym, służy nie tylko do samej wspinaczki ale również wyrąbywania stopni w lodzie, jako laska do podpierania, do hamowania podczas ześlizgnięcia się oraz do asekuracji. Zasadniczo składa się ze stalowego, aluminiowego lub rzadziej drewnianego styliska z gumowym uchwytem oraz wykonanej ze stali węglowej głowicy. Ta z kolei dzieli się na ostrze (z reguły z lewej strony) i łopatkę (z prawej strony głowicy czekanu).
Sprzęt wspinaczkowy nie kończy się jednak na samej linie i czekanie. W rzeczywistości jest to cały zestaw urządzeń technicznych wśród których wymienić można: uprząż wspinaczkowa, kask, przyrządy do zakładania punktów asekuracyjnych, w tym: haki, spity, ringi, kostki, jabadełka, knoty, friendy, pętle, karabinki i ekpresy. Listę zamykają przyrządy zjazdowe służące do przejazdu po linie; przyrząd asekuracyjny zazwyczaj w postaci aluminiowej płytki z otworami przez którą przeplata się linę i można ją potem popuszczać lub blokować w momencie upadku partnera i wreszcie buty wspinaczkowe (lekkie i obcisłe z gumową podeszwą o bardzo dużym współczynniku tarcia).
Bezpieczeństwo rozwiń
Bezpieczeństwo zwiń
W powszechnej, mylnej opinii największe ryzyko we wspinaczce niesie ze sobą ekspozycja, a więc wysokość na jaką się wspinamy. W rzeczywistości przy odpowiedniej asekuracji prawdopodobieństwo odpadnięcia jest bardzo niewielkie. Kwestia ta zależna jest również od charakteru zastosowanej asekuracji: najbardziej bezpieczne jest wspinanie się przy użyciu stałych punktów asekuracyjnych, takich jak spity i ringi (o ile są one dobrze utworzone), ryzyko wzrasta przy wspinaniu się na własnej asekuracji, z użyciem m.in. haków i kości. Wynika to z tego, że nie wszędzie można dobrze osadzić asekurację i ryzyko wypadnięcia punktu asekuracyjnego jest znaczące.
Zupełnie inaczej wygląda kwestia bezpieczeństwa w przypadku wspinaczki uprawianej w przestrzeni i na sztucznej ścianie wspinaczkowej. Przy dobrych umiejętnościach wspinacza, ryzyko kontuzji w przypadku tej drugiej jest praktycznie zerowe. Inaczej sprawa wygląda w terenie, gdzie alpinista zależny jest nie tylko od swoich umiejętności ale również od warunków pogodowych. W wysokich górach musi liczyć się z możliwością wystąpienia lawin (kamiennych, śnieżnych lub lodowych), gwałtownych burz, itp. Ryzyko w tym przypadku zwiększa również fakt, że nie zawsze wykwalifikowana pomoc może dotrzeć na miejsce wypadku natychmiast, przez co alpinista często zdany jest, przynajmniej na początku, tylko na siebie.